Είναι απαράδεκτο αυτό που γίνεται καθημερινά στα τηλεοπτικά κανάλια (σ.σ. αναφέρομαι σ' όσους εξακολουθούν και παρακολουθούν τηλεόραση), αλλά και στις εφημερίδες, με κάποιους, που παριστάνουν τους δημοσιογράφους*, να παρουσιάζουν στον ελληνικό λαό με όλες τους τις λεπτομέρειες αίματα, δολοφόνους, θύματα, αυτόπτες μάρτυρες, τραγικούς συγγενείς.
Θα πρέπει να καταδικάζονται κάθε στιγμή από τους τηλεθεατές με το κλείσιμο του καναλιού και το γύρισμα σε άλλο, που δείχνει, τέλος πάντων, κάτι ανθρώπινο...
Ο Έλληνας δημοσιογράφος και εθνομάρτυρας Νίκος Καπετανίδης έγραφε στις 27 Ιουνη 1920, στην εφημερίδα του «Εποχή» της Τραπεζούντας, με τίτλο «Δημοσιογραφική ηθική και δημοσιογραφική γλώσσα»;
...Διότι η δημοσιογραφία, τον καιρού μας είναι, πρέπει να είναι, αγών και πάλη και ακατάσχετος ορμή προς τα πρόσω. Και οι αγώνες και η κοινωνική πάλη και ορμή προς τα πρόσω δεν είναι διαρκείς και φυσικαί τάσεις της λαϊκής ψυχής, η οποία ποτέ δεν προσέρχεται ολοπρόθυμος και ακέραια να αναλάβει και να επιτελέσει έργα μεγάλα. Η λαϊκή ψυχή μορφώνεται και η καλουμένη κοινή γνώμη ποδηγετείται. Και μορφωταί και ηγέται των μαζών είναι οι ολίγοι εκλεκτοί της ανθρωπότητας, φαινόμενα διάττοντα, αναφαινόμενα δια να λάμψονν και ν’αφήσουν φωτεινήν γραμμήν δια τους ισχυρούς οφθαλμούς. Η δημοσιογραφική ηθική χρεωστεί ν' αντλήσει δύναμιν από το φως αυτό και η δημοσιογραφική γλώσσα της αλήθειας, αυτής της αλήθειας που κατά τον ποιητήν μας «δεν φαντάζει μονάχα αλλά και σφάζει.
Η δημοσιογραφική γλώσσα δεν έχει το ίδιον χρώμα και τον ίδιον τόνον με την γλώσσαν του όχλου και την γλώσσαν των μαζών. Και παλαίει με μύρια εμπόδια, πίπτει συνήθως και θρυμματίζεται και αφανίζεται. Αι μικρολογίαι και αι εμπάθειαι και αι μωροδοξίαι και όλα αυτά τα μαύρα στίγματα που πληθαίνουν εις την σύγχρονον κοινωνίαν, δεν έχουν τόπον γύρω εις τον βωμόν της δημοσιογραφικής θυσίας. Γύρω εις την ιερότητα ενός υπερτάτου καθήκοντος. Η δημοσιογραφική ηθική και η δημοσιογραφική γλώσσα είναι ίδιον των ΑΡΙΣΤΩΝ, όχι των ανίδεων, των χαμηλών, των εμποροβιομηχάνων της ιδεολογίας. Κοινωνίαι μέσα εις τας οποίας αναλάμπει πλούσια και υπέροχα η απροκάλυπτος ηθική της δημοσιογραφίας και αντιλαλεί ως ευφρόσυνος μουσική η γλώσσα της δημοσιογραφίας Κοινωνίαι παρόμοιαι έχουν πολλά δικαιώματα εις την ελπίδα. Εις την ελπίδα κάποιας ανυψώσεως, κάποιου ανηφορίσματος από κάτω από την σκάλαν του κακού ...».
*Άραγε φταίνε μόνο οι δημοσιογράφοι;;
Θα πρέπει να καταδικάζονται κάθε στιγμή από τους τηλεθεατές με το κλείσιμο του καναλιού και το γύρισμα σε άλλο, που δείχνει, τέλος πάντων, κάτι ανθρώπινο...
...Διότι η δημοσιογραφία, τον καιρού μας είναι, πρέπει να είναι, αγών και πάλη και ακατάσχετος ορμή προς τα πρόσω. Και οι αγώνες και η κοινωνική πάλη και ορμή προς τα πρόσω δεν είναι διαρκείς και φυσικαί τάσεις της λαϊκής ψυχής, η οποία ποτέ δεν προσέρχεται ολοπρόθυμος και ακέραια να αναλάβει και να επιτελέσει έργα μεγάλα. Η λαϊκή ψυχή μορφώνεται και η καλουμένη κοινή γνώμη ποδηγετείται. Και μορφωταί και ηγέται των μαζών είναι οι ολίγοι εκλεκτοί της ανθρωπότητας, φαινόμενα διάττοντα, αναφαινόμενα δια να λάμψονν και ν’αφήσουν φωτεινήν γραμμήν δια τους ισχυρούς οφθαλμούς. Η δημοσιογραφική ηθική χρεωστεί ν' αντλήσει δύναμιν από το φως αυτό και η δημοσιογραφική γλώσσα της αλήθειας, αυτής της αλήθειας που κατά τον ποιητήν μας «δεν φαντάζει μονάχα αλλά και σφάζει.
Η δημοσιογραφική γλώσσα δεν έχει το ίδιον χρώμα και τον ίδιον τόνον με την γλώσσαν του όχλου και την γλώσσαν των μαζών. Και παλαίει με μύρια εμπόδια, πίπτει συνήθως και θρυμματίζεται και αφανίζεται. Αι μικρολογίαι και αι εμπάθειαι και αι μωροδοξίαι και όλα αυτά τα μαύρα στίγματα που πληθαίνουν εις την σύγχρονον κοινωνίαν, δεν έχουν τόπον γύρω εις τον βωμόν της δημοσιογραφικής θυσίας. Γύρω εις την ιερότητα ενός υπερτάτου καθήκοντος. Η δημοσιογραφική ηθική και η δημοσιογραφική γλώσσα είναι ίδιον των ΑΡΙΣΤΩΝ, όχι των ανίδεων, των χαμηλών, των εμποροβιομηχάνων της ιδεολογίας. Κοινωνίαι μέσα εις τας οποίας αναλάμπει πλούσια και υπέροχα η απροκάλυπτος ηθική της δημοσιογραφίας και αντιλαλεί ως ευφρόσυνος μουσική η γλώσσα της δημοσιογραφίας Κοινωνίαι παρόμοιαι έχουν πολλά δικαιώματα εις την ελπίδα. Εις την ελπίδα κάποιας ανυψώσεως, κάποιου ανηφορίσματος από κάτω από την σκάλαν του κακού ...».
*Άραγε φταίνε μόνο οι δημοσιογράφοι;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου