Η ξενιτιά στην ποντιακή ποίηση (ΚΕΙΜΕΝΑ)

Ακείνο το πέραν το ραχίν το παραχιονισμένον 
πολλά καρδίας έκαψεν και έν’ αφορισμένον.

’Σ σην ξενιτάν αχπάσκουμαι ’κι λέω αρ έχ’ ύειαν
 Άτσαπα χουσμέτ’ θα ίνεται να κλώσκουμαι καμίαν;

 Ξενιτεύ’νε μικρά παιδία και κλαίγ’νε οι μανάδες 
ξενιτεύ’νε και οι νεόπαντροι και κλαίγ’νε οι νυφάδες.

 αχπάσκουμαι ’ς σην ξενιτάν ’ς σα ανέξερα τα μέρα
 χωρίς φίλτς και συενείς όλα να ίν’ταν τσόλα.

1982: Σεμερτζιδης

 Αχπάσκουμαι ’ς σην ξενιτάν μακρά ’ς σην ερημιάν
 Και τα’ άστρα και τον ουρανόν έχω συντροφιάν.

 Ανάθεμά σε, ξενιτά, ντο έεις κακόν καρδίαν
 ντο ξεχωρίεις νεόπαντρους, κύρ’, μάναν και παιδία.

Τα’ αρνί μ’ επήεν ’ς σον παρχάρ’ ’ς σο τσόλ’ την ερημιάν
άτσαπ’ς θα ίνεται χουσμέτ’ να ελέπ’ ατο άλλο μίαν.

Ν’αϊλί εκείνεν τη μάναν που έχ’ δύο παιδία
τα’ έναν επέρ’ ο Χάροντας και τα’ άλλο η ξενιτεία.

Παπόρα πάνε κι έρχουνταν’ς σο τσόλ’ την Τραπεζούνταν
τα’ εμά τα δάκρα και τα’ εσά καμίαν ’κι στεγνούνταν.

Ανάθεμ’ ατον π’ έλεεν η Ρουσία καλόν έν’
για τον πεκιάρην άνθρωπον πολλά φαμακερόν έν’.

Ανάθεμα και τα μακρά όθεν ’κι πάει λαλΐαν
τα ομμάτα μ’ εσκοτίνεψαν τα σην αροθυμίαν.

Έρ’ται το γράμμαν χαίρουμαι, τσερίζω και δαβάζω
 τα ομμάτα μ’ θολούντανε πονώ κι αναστενάζω .

Κανείται ντ’ εξενίτεψες, ντώς’ έλα ’ς σα παιδία σ’ 
κανείται ντ’ έπες το φαρμάκ’ εσύ τη ξενιτείας

Γ.Κ. Χατζόπουλος
Φιλολογος-Συγγραφεας
Δραμα