Ήταν ένα χωριό με 300 κατοίκους, αμιγές Ελληνικό, εκκλησιαστικά ανήκε στην Αμάσεια, οι κάτοικοι μιλούσαν την τούρκικη γλώσσα.
Ήταν κτισμένο στις εκβολές του Άλυ ποταμού σε καταπράσινη πεδιάδα με άφθονα νερά. Πλησιέστερο αστικό κέντρο ήταν η πασίγνωστη από τα περίφημα καπνά της Πάφρα. Τα τελευταία χρόνια είχε καταβληθεί προσπάθεια να μάθουν οι νέοι την Ελληνική γλώσσα, γεγονός που αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι οι Έλληνες της Μ. Ασίας και του Πόντου διατηρούσαν ακμαίο και ζωηρό το εθνικό φρόνημα και το θρησκευτικό συναίσθημα.
Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και την εμφάνιση του ανταρτικού του Πόντου άρχισαν φοβεροί διωγμοί εναντίον του χωριού, γιατί πολλοί κάτοικοι είχαν ενταχθεί στο ανταρτικό σώμα του γενναίου οπλαρχηγού Αντών πασά.
Είχαν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να μεταφέρουν τις οικογένειές τους στο ασφαλές και απροπέλαστο καταφύγιο, το Νεπιέν Νταγ, όπου ήταν το αρχηγείο του οπλαρχηγού.
 |
| Ελληνικο Σχολειο Παφρας (φωτο 1983) |
Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και την εμφάνιση του ανταρτικού του Πόντου άρχισαν φοβεροί διωγμοί εναντίον του χωριού, γιατί πολλοί κάτοικοι είχαν ενταχθεί στο ανταρτικό σώμα του γενναίου οπλαρχηγού Αντών πασά.
Είχαν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να μεταφέρουν τις οικογένειές τους στο ασφαλές και απροπέλαστο καταφύγιο, το Νεπιέν Νταγ, όπου ήταν το αρχηγείο του οπλαρχηγού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου