Δέκα χρόνια πριν ο σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης «εκτίναξε» τον ελληνικό κινηματογράφο σε μεγέθη της δεκαετίας του 1960, αφού η «Πολίτικη κουζίνα» έκοψε πάνω από ένα εκατομμύριο εισιτήρια. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η ταινία προβλήθηκε δεκάδες φορές στην τηλεόραση και διανεμήθηκε αρκετές φορές με κυριακάτικες εφημερίδες. Εξίσου πολύ αγαπήθηκε και η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα για το φιλμ, ενώ το σάουντρακ, στο οποίο περιέχονται δύο τραγούδια που δεν ακούστηκαν στο πανί, είναι πλέον κλασικό δείγμα γραφής για την ελληνική κινηματογραφική μουσική.
Τώρα η μουσική αυτή, που δεν έχει εξαντλήσει τη δυναμική της, παρουσιάζεται από τη συνθέτρια σε δύο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, την προσεχή Πέμπτη 5 και Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου. «Δέκα χρόνια μετά την ταινία ήθελα να κάνω μια συναυλία με τη μουσική», διευκρινίζοντας ότι ακούγεται ολόκληρο το σάουντρακ με την προσθήκη κάποιων αυτοσχεδιασμών, προβάλλονται κάποιες σκηνές και γίνεται μια προσπάθεια να ανασυσταθεί η ατμόσφαιρα της ταινίας, που για πολλούς ήταν το δυνατό της στοιχείο.
Ο Τάσος Μπουλμέτης δούλευε την «Πολίτικη κουζίνα» από το 2000. Τότε σε ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με μια παρέα στην οποία συμμετείχε και η Ρεμπούτσικα της ζήτησε να γράψει τη μουσική. Εκείνη δέχτηκε, αν και, όπως εξομολογείται, δεν είχε μέχρι τότε κάποια ιδιαίτερη σχέση με την ατμόσφαιρα της καθ’ ημάς Ανατολής. Ούτε φανταζόταν το αποτέλεσμα, αφού η επιτυχία και η αποδοχή την οδήγησε αυτά τα δέκα χρόνια να δουλέψει κατ’ επανάληψη σε τουρκικές κινηματογραφικές παραγωγές. Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: τα δύο τραγούδια που υπάρχουν στο σάουντρακ, ένα με τη Ντιλέκ Κοτς στα τούρκικα και το πασίγνωστο «Στα λιμάνια» με τη Νατάσα Θεοδωρίδου, δεν ακούγονται στο φιλμ.
Δεν υπήρχαν καν όταν έγινε το μοντάζ, αφού οι στίχοι, που κινούνται απολύτως στο πνεύμα της ταινίας γράφτηκαν από τον Τάσο Μπουλμέτη κατά την ηχογράφηση μόνο για το δίσκο. Οπως θυμάται η Ρεμπούτσικα, ήταν επιθυμία και επιλογή του σκηνοθέτη να γίνουν έτσι τα πράγματα. Ετσι κι αλλιώς η ίδια προτιμάει την ορχηστρική μουσική ως μέσο έκφρασης. Ούτε καν η μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού με τη Θεοδωρίδου δεν της άλλαξε γνώμη.
Η πορεία του Φάνη
Στην «Πολίτικη κουζίνα» παρακολουθούμε, μέσα στο χώρο και στο χρόνο, το ταξίδι του μικρού Φάνη και της οικογένειάς του από την Πόλη, την πιο όμορφη πόλη στον κόσμο, όπως λένε οι ίδιοι, έπειτα απ’ την απέλασή τους, στην Αθήνα, μια πόλη πολύ διαφορετική και λιγότερο φιλόξενη απ' όσο πίστευαν. Συνοδοιπόρος του Φάνη σ' αυτό το μακρύ ταξίδι είναι τα λόγια του παππού του και οι αναμνήσεις που κράτησε καλά φυλαγμένες στο μυαλό του, αναμνήσεις και λόγια πλημμυρισμένα από χρώμα, ήχους, γεύσεις και κυρίως, αρώματα και μυρωδιές.
Τα υλικά που αξιοποιεί ο σκηνοθέτης είναι τα απλά πράγματα της καθημερινότητας. Αγαπημένα πρόσωπα, χαμόγελα, λυπημένα βλέμματα, τραπεζώματα, συνταγές, κουβέντες, παιδικοί έρωτες που ποτέ δεν ξεχάστηκαν, συναντήσεις, προσμονές, αποχωρισμοί. Και μπαχαρικά με παράξενα συμβολικά ονόματα, ιδιαίτερες γεύσεις και χαρακτηριστικές μυρωδιές.
Με αυτά φτιάχνει μια «Πολίτικη κουζίνα» γλυκιά και τρυφερή. Σε αυτήν την προσπάθεια η συμβολή της μουσικής είναι μεγάλη, αφού η Ευανθία Ρεμπούτσικα καταφέρνει να υπογραμμίσει εμφανώς, αλλά όχι κουραστικά τις εικόνες. Υπηρετεί το πνεύμα του σκηνοθέτη, αλλά –συγχρόνως- διατηρεί την αυτονομία της. Η ίδια μεγαλωμένη μέσα στη σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα «διδάχτηκε» την τέχνη της μουσικής των εικόνων από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Νίνο Ρότα. Οπως εξομολογείται , στην «Πολίτικη κουζίνα» λειτούργησε το ένστικτό της, αφού η μουσική βγήκε πηγαία από μέσα της. Οπως είναι φυσικό για μια τέτοια ταινία, τα νοσταλγικά μοτίβα ξεχωρίζουν. Σε ορισμένες περιπτώσεις «κόβουν την ανάσα» με την εσωτερική τους ένταση.
Από πολλές απόψεις οι δύο συναυλίες του Μεγάρου παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ο χώρος και οι δυνατότητές του επιτρέπουν στη Ρεμπούτσικα και τους συνεργάτες της να παρουσιάσουν στον κόσμο αυτό που πραγματικά φαντάστηκαν. Ταυτόχρονα –επειδή άλλο ταινία άλλο συναυλία- αξίζει να δούμε πώς ακούγονται οι ίδιες μελωδίες «γυμνές» ή πάντως χωρίς την υποστήριξη της εικόνας. Με πόση ένταση αυτή μουσική θα διεκδικήσει μια δεύτερη –παράλληλη και ανεξάρτητη- ζωή
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΑΚΗΣ
gmitrakis@ekdotiki.gr
Πηγη: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου