Συνηθίζουν οι άνθρωποι να υπερβάλλουν, όταν αναφέρονται σε άλλους, που είναι παρόντες, κυρίως για να επιτύχουν κάποιον σκοπό τους, η πραγματοποίηση του οποίου εξαρτιέται από τους υμνούμενους.
Επίσης, επαινούν και τους νεκρούς, για πολλούς και διάφορους λόγους, σπουδαιότερος και συνηθέστερος δε είναι η αποδοχή της ρήσης, σύμφωνα με την οποία «οι πεθαμένοι είναι πάντοτε συχωρεμένοι».
Έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις νεκρολογία, στην οποία να κατακρίνεται ένας πεθαμένος. Οι άνθρωποι προσπαθούν - όσοι, βέβαια, προσπαθούν - να πετύχουν την ισότητα στη ζωή, την εξασφαλίζουν, όμως, τελικά, στον θάνατο μονάχα και έτσι εξασφαλίζουν τα «άριστα» και την «κοσμιωτάτη διαγωγή» και όσοι ήσαν «απορριπτέοι ή μετεξεταστέοι όσο ζούσαν.
Στην περίπτωση του Ελευθεριάδη όλα αλλάζουν
Στην περίπτωση του Λευτέρη Ελευθεριάδη, πρώην βουλευτή Πιερίας, δεν χρειάζεται να ακολουθηθεί η πεπατημένη οδός της ισοπέδωσης - εξίσωσης των νεκρών, για να δικαιολογηθούν οι έπαινοι που ακούστηκαν ή γράφτηκαν ή θα γραφούν, γιατί ήταν ένας υπέροχος, ευθύς, τίμιος, ειλικρινής και αξιαγάπητος χαρακτήρας, γεγονός το οποίο ήταν κοινά παραδεκτό και όσο ζούσε. Θα αναφερθώ σε μερικά στοιχεία, που θεμελιώνουν την πιο πάνω κρίση.
Εποχή με σοβαρές ανακατατάξεις η σημερινή
Είναι βέβαιο ότι ζούμε μια δύσκολη περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας, μια μεταβατική εποχή σοβαρών ανακατατάξεων των ιδεών, του τρόπου ζωής, των αξιών κ. τ. λ. Είναι άγνωστη η κατάληξη των αναζητήσεων του σύγχρονου ανθρώπου και συγκεκριμένα του Νεοέλληνα.
Βέβαιο, όμως, είναι ότι λιγόστεψαν οι συνάνθρωποι μας, που θυσιάζουν στον βωμό του καλού Θεού, ή του ενάρετου ανθρώπου. Οι αξίες χάνουν την ... αξία τους και ειδωλοποιούνται η ύλη και η εύκολη απόκτηση υλικών αγαθών, με λίγο ή καθόλου κόπο.
«Αγρίεψε» ο σημερινός άνθρωπος και παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά ενός ετεροχρονισμένου πρωτογονισμού, όταν κυριαρχούσε το δίκιο του ισχυρότερου, του πιο καταφερτζή, πριν επικρατήσει κάποια δέσμη αρχών, για να διέπεται η ανθρώπινη ζωή. Ένα άλλο δυσοίωνο χαρακτηριστικό είναι η ασέβεια προς την παράδοση, στην ευρύτερη έννοιά της.
Επίσης, επαινούν και τους νεκρούς, για πολλούς και διάφορους λόγους, σπουδαιότερος και συνηθέστερος δε είναι η αποδοχή της ρήσης, σύμφωνα με την οποία «οι πεθαμένοι είναι πάντοτε συχωρεμένοι».
Έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις νεκρολογία, στην οποία να κατακρίνεται ένας πεθαμένος. Οι άνθρωποι προσπαθούν - όσοι, βέβαια, προσπαθούν - να πετύχουν την ισότητα στη ζωή, την εξασφαλίζουν, όμως, τελικά, στον θάνατο μονάχα και έτσι εξασφαλίζουν τα «άριστα» και την «κοσμιωτάτη διαγωγή» και όσοι ήσαν «απορριπτέοι ή μετεξεταστέοι όσο ζούσαν.
Στην περίπτωση του Ελευθεριάδη όλα αλλάζουν
Στην περίπτωση του Λευτέρη Ελευθεριάδη, πρώην βουλευτή Πιερίας, δεν χρειάζεται να ακολουθηθεί η πεπατημένη οδός της ισοπέδωσης - εξίσωσης των νεκρών, για να δικαιολογηθούν οι έπαινοι που ακούστηκαν ή γράφτηκαν ή θα γραφούν, γιατί ήταν ένας υπέροχος, ευθύς, τίμιος, ειλικρινής και αξιαγάπητος χαρακτήρας, γεγονός το οποίο ήταν κοινά παραδεκτό και όσο ζούσε. Θα αναφερθώ σε μερικά στοιχεία, που θεμελιώνουν την πιο πάνω κρίση.
Εποχή με σοβαρές ανακατατάξεις η σημερινή
Είναι βέβαιο ότι ζούμε μια δύσκολη περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας, μια μεταβατική εποχή σοβαρών ανακατατάξεων των ιδεών, του τρόπου ζωής, των αξιών κ. τ. λ. Είναι άγνωστη η κατάληξη των αναζητήσεων του σύγχρονου ανθρώπου και συγκεκριμένα του Νεοέλληνα.
Βέβαιο, όμως, είναι ότι λιγόστεψαν οι συνάνθρωποι μας, που θυσιάζουν στον βωμό του καλού Θεού, ή του ενάρετου ανθρώπου. Οι αξίες χάνουν την ... αξία τους και ειδωλοποιούνται η ύλη και η εύκολη απόκτηση υλικών αγαθών, με λίγο ή καθόλου κόπο.
«Αγρίεψε» ο σημερινός άνθρωπος και παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά ενός ετεροχρονισμένου πρωτογονισμού, όταν κυριαρχούσε το δίκιο του ισχυρότερου, του πιο καταφερτζή, πριν επικρατήσει κάποια δέσμη αρχών, για να διέπεται η ανθρώπινη ζωή. Ένα άλλο δυσοίωνο χαρακτηριστικό είναι η ασέβεια προς την παράδοση, στην ευρύτερη έννοιά της.
Πολεμιστής για τη διάσωση των ανθρώπινων αξιών
Ο Ελευθέριος - για μας Λευτέρτς ή Λευτέρης -Ελευθεριάδης ήταν ένας ξεχασμένος Ακρίτας, που πολεμούσε απεγνωσμένα, για να διασώσει όσα μπορούσε από τις ανθρώπινες αξίες και τις ελληνικές παραδόσεις, και συγκεκριμένα, του Ποντιακού Ελληνισμού.
Ανθρωπος, με το Α κεφαλαίο, ελληνοπρεπέστατος Πόντιος, ένας από τους τελευταίους που ήρθαν πρόσφυγες, σύγχρονος Δαβίδ Κομνηνός, προσπάθησε και κατόρθωσε να μείνει όρθιος και να πράττει ορθώς σε όλο τον πολυκύμαντο και δύσκολο βίο του, ώστε να χρησιμεύει ως παράδειγμα για αναφορά, για μίμηση στους νεότερους.
Πάλεψε για να επιβιώσει και το πέτυχε. Προσπαθώντας συνεχώς και χωρίς να αδικήσει τους άλλους, εξυπηρετώντας φίλους και αντιπάλους - αφού εχθρούς δεν είχε - σε όποιο μετερίζι και αν αγωνίστηκε.
Τον πρωτογνώρισα όταν ήμουν νομάρχης Πιερίας και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να διαπιστώσω ότι είχα να κάμω με έναν σεμνό, τίμιο και ηθικό άνθρωπο. Kαι όπως ήταν επόμενο, γίναμε αμέσως φίλοι, χωρίς να οφείλεται αυτό και στη συγγένεια που έχω με την καλή του γυναίκα.
Θητεύσαμε με τον Λευτέρη στις ίδιες αρχές
Ύστερα συνυπήρξαμε βουλευτές σ' εκείνη την ανεπανάληπτη Βουλή της περιόδου 1974 - 1977, και το γεγονός ότι δεν ήμασταν του ίδιου κόμματος δεν μας εμπόδισε να αλληλοεκτιμηθούμε, μια και τύχαινε να θητεύουμε στις ίδιες αρχές.
Ο Λευτέρης Ελευθεριάδης μπορεί να μην ήταν σπουδαία φυσιογνωμία πολιτικού, με τα συνηθισμένα κριτήρια των πολλών, αλλά για όσους γυρεύουν από τους πολιτικούς τιμιότητα, ειλικρίνεια, ήθος και εργατικότητα, υπευθυνότητα, στην περίπτωσή του εντόπισαν ένα κατάλοιπο παρηγοριάς και ελπίδας ότι δεν τελείωσε το προζύμι, με το οποίο πλάθεται η ιστορία των λαών.
Μεγάλη η συμβολή του στα ποντιακά
Δεν πρέπει να υποτιμηθεί, εξάλλου, η μεγάλη συμβολή του Λευτέρη Ελευθεριάδη στην προσπάθεια για τη διάσωση της ιστορίας και των παραδόσεων του Ποντιακού Ελληνισμού, είτε ως συγγραφέας θεατρικών έργων ή ως αφηγητής όσων γνώριζε ή ως συνιδρυτής της ιερής μονής της Παναγίας Σουμελά, μαζί με τον Φίλωνα Κτενίδη και τον λεωνίδα Ιασονίδη, ή ως πρώτος πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ποντιακών Σωματείων (ΠΕΠΣ) κ. τ. λ.
Γιώργος Χιονίδης
Δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην βουλευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου