Τότε κάθε σχολείο ή μόνο ή μαζί με άλλα έκανε την εκδρομή πάνω στα οροπέδια της δυτικής οροσειράς,που ήσαν στρωμένα με πράσινο χαλί και μυριάδες λουλούδια.
Κάτω βαθιά, έτρεχε ο ποταμός Γιάμπολης στον οποίο έσμιγε ο καταρρακτώδης ποταμός της Χαρτωτής.
Τα οροπέδια αυτά έμοιαζαν με γιγάντια αμφιθέατρα, απ' όπου μπορούσε κανείς να δει ψηλά βουνά, πυκνούς λόγγους, απότομους γκρεμούς, όμορφες ράχες με πρόβατα, πράσινες πλαγιές και λιβάδια με ζώα μικρά και μεγάλα, δενδροστεφανωμένα χωριά στολισμένα με μεγάλες εκκλησίες και ψηλά καμπαναριά, δρόμους με τους διαβάτες, φορτωμένα άλογα και μουλάρια, ρεματιές που κατέβαιναν απ' τις κλεισούρες σαν φίδια μεγάλα, μια φύση απαράμιλλη με όλες τις ποικιλίες, μ' όλες τις φωτοσκιάσεις, μ' όλες τις ημερότητες και αγριότητες, μ' όλη την πλούσια βλάστηση, τα ίσα σα λαμπάδα και θεόρατα έλατα, μ' όλα τα πολύχρωμα και πολύοσμα λουλούδια, κι' όλη τη μεγαλοπρέπεια, κι' έναν ολόκληρο κόσμο, γεμάτο ζωή και κίνηση.
Οι αετοί πετούσαν ψηλά στο γαλάζιο ουρανό και φαίνονταν σα μακρόφαντα καράβια πού έπλεαν στο ουράνιο πέλαγος κι' άφηναν κάποτε μια στριγκιά για συρισματιά, σα να ήθελαν να σαλαγίσουν τίποτε κοπάδι τους απ' εκεί πάνω. Αχ! πώς ζηλεύω τους αετούς και πώς τους καλοτυχίζω γιατί δεν είναι καταδικασμένοι να κλείνονται στα σχολεία - φυλακές.
Όλη η γύρω φύση γελούσε. Οι κάμποι και τα λιβάδια ήταν ντυμένα με χίλια μύρια χρώματα. Τα γίδια στις λαγκαδιές και στους γκρεμούς και τα πρόβατα στα λιβάδια ή στις άδενδρες πλαγιές βοσκούσαν χαρούμενα, έτρεχαν πάνω - κάτω, πέρα - δώθε, γιατί ένοιωθαν κι' αυτά τις χάρες της ανθοστόλιστης άνοιξης- τα κουδούνια τους αχολογούσαν όμορφα και γλυκά, γλυκά και χαρούμενα- τα σκυλιά γάβγιζαν είτε παίζοντας αναμεταξύ τους, είτε ενοχλώντας κανένα διαβάτη.
Κι' οι βοσκοί άλλοι σαλαγούσαν, άλλοι σφύριζαν, άλλοι τραγουδούσαν κι' άλλοι λαλούσαν τη φλογέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου