Να σκουντουλίζ’νε τα ρασιά, θύμπιρην κι εωδίαν
Πατρίδα αδικόκριτα κι ανέλπιστα ντ’ εχάθες,
Πατριδα μαυροθάλασσα ψηλορασοπενεύτρα,
Ποία καρδίας κ’ έκλαψαν καρδίας κ’ εματώθαν
Κι ομμάτια κ’ εγομώθανε, κ’ εδιακροποταμίγαν,
Ποίος επέμ’νεν οξοπίς, να κρούει την καμπάναν,
Να άφτ’ τα μελισόκερα, ‘ς ση ιερού την πόρταν,
Να άφτ’ τον πολυέλαιον τον τρουλοκρεμαμένον,
Και ‘σ ση καντήλαν τη Χριστού , τα’ ανέβζιγον καντήλαν
Να χύν΄ελάδ’ και πατουρεύ φυτίλι πέντε γάτια..
Πατρίδα μ’ αναράευτον, ανάσπαλτον πατρίδα
τα δόξας και τα κάλια σου εζήλεψεν η χώρα
Και με το κόρκον τ’ αξινάρ έκοψεν τα κλαδίας,
κι εφέκε μας ‘ς σην ξενητέν ‘ς ση κόσμι τα στερίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου