Μερικοί από τους νεωτέρους κοινωνιολογούντες, πιο
μορφωμένοι και νεωτερίζοντες, ακολούθησαν άλλη μέθοδο, λιγότερο ηθικολογική
και ιδεαλιστική, αλλά πάντοτε αυθαίρετη και υποκειμενική.
Νομίζοντας ότι η
κοινωνία δεν έχει δικούς της νόμους, αλλά βαδίζει έτσι στα τυφλά και μπορεί ο
καθένας να διορθώσει τα λάθη της, έπλαθαν διάφορα συστήματα και έγραφαν διάφορες συνταγές
για να φέρουν την κοινωνία στον ίσιο της δρόμο.
Ο ένας έβρισκε πως
πρέπει να αναστήσουμε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό για να γίνομαι σωστοί
άνθρωποι, ο άλλος τουναντίον επέμεινε να προσκολληθούμε φανατικά μόνον στον
νεοελληνικό πολιτισμό και να χτυπήσουμε κάθε ολέθρια δήθεν επίδραση του
ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο τρίτος πρότεινε φαντασιώδη φυλετικά πειράματα για να καλυτερέψει
τη ράτσα μας, ο τέταρτος χτυπούσε την ιδέα του κράτους, ως αιτία όλων των
κακών, και ούτω καθεξής.
Όλοι αυτοί ούτε καν
υποψιάζονται πως η κοινωνία έχει δικούς της σιδερένιους νόμους, σύμφωνα με τους
οποίους κινείται και εξελίσσεται, πως λάθη δεν κάνει καθόλου και πως δεν
επιτρέπεται σε κανένα να πλάθει δικά του κοινωνικά συστήματα, για να αντικαταστήσει
την ιστορική πραγματικότητα.
Η αισθηματική , ηθικολογική και υποκειμενική μέθοδος, που μεταχειρίζονται οι μέχρι τώρα κοινωνιολογούντες κριτικοί μας, απαντάται σε όλες τις αμόρφωτες
κοινωνίες, οργίαζε προ εκατό ετών και στην Ευρώπη και είναι γνωστή σήμερα στην
επιστήμη με το όνομα υποκειμενική ή ουτοπιστική κοινωνιολογία.
Τουναντίον, η
αντίθετη μέθοδος, που στηρίζεται στην προϋπόθεση ότι η κοινωνία έχει δικούς της
νόμους, σύμφωνα με τους οποίους εξελίσσεται και δεν επιτρέπεται σε κανένα να
φαντάζεται την ιστορική κίνηση σαν ένα αυθαίρετο πράμα, που κάνει δήθεν λάθη,
που μπορούμε να τα διορθώσουμε, η αντίληψη
αυτή ονομάζεται από την επιστήμη αντικειμενική
κοινωνιολογία.
Αδιάφορο, πού
βρίσκει ο καθένας τους κοινωνικούς αυτούς νόμους, που κινούν τον τροχό της
ιστορίας, αρκεί ότι έθεσε ως βάση απαράβατη, πως ότι γίνεται στην ιστορία είναι
καλώς καμωμένο, πως μέσα σ' αυτήν πρέπει να ζητηθούν οι νόμοι της και όχι στα αισθήματα
και στη φαντασία του κρίνοντος, και πως είναι ματαιοπονία κάθε ηθικολογική
έκκληση, αντίθετη με τη φορά της εξελίξεως.
(1878 -
1919),
καταγόταν από την
Τραπεζούντα. Σπούδασε ιατρική και κοινωνιολογία και εργάστηκε ως γιατρός στο
Κάιρο της Αιγύπτου.
Ήταν σοσιαλιστής, οπαδός των απόψεων του Ρώσου θεωρητικού
Γεωργίου Πλεχάνωφ. Γιατί ξεχνούν οι Πόντιοι τους στοχαστές όπως ο Σκληρός;
Μα
γιατί ήταν σοσιαλιστής και όχι παπάς ή λαογράφος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου