Κωνσταντίνος Χιονίδης

Τον Κωνσταντίνο Χιονίδη, τον σημαντικό Έλληνα επιστήμονα της διασποράς, που απεβίωσε τον Οκτώ­βριο του 2008 στην Αμερική, σε ηλικία 92 ετών, τον γνώρι­ζαν όλοι εκεί ως Τζον Σνόου.

Η εφημερίδα «Μπόστον γκλομπ», που τον αποχαιρέτησε ως «σεβαστό και επιτυχημένο ιατρό, και πρωτοπόρο στην επιστήμη της σύγχρονης αναισθησιολογίας», έγραψε ότι ο Κωνσταντίνος Χιονίδης επέλεξε το όνομα Τζον, για να τιμή­σει τον πατέρα του Ιωάννη, που «εξαφανίστηκε» στις περί­φημες «εθνικές εκκαθαρίσεις» των Τούρκων, το 1922.

 Τότε ο μικρός Κωνσταντίνος ήταν μόλις εφτά χρόνων, όταν με τη μητέρα του Μαγδαληνή και τις τρεις αδελφές του έφυγαν από τον Πόντο για να σωθούν.

Έζησαν 2,5 χρόνια σ' ένα προσφυγικό στρατόπεδο σε ξερονήσι και υστερα εγκαταστάθηκαν στην Κατερίνη, όπου η ελληνική κυβέρνηση τους έδωσε ένα μικρό χωράφι να καλλιεργούν. Έβγαλε το σχολείο, πήγε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε το 1946 με άριστα από την Ιατρική Σχολή. Πέρασε έπειτα, μέσα στον άγριο Εμφύλιο, δύο δύσκολα χρόνια στον στρατό, και έπειτα πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί.

Το 1951 ξεμπάρκαρε στη Νέα Υόρκη, όπου παντρεύτηκε μια συμπατριώτισσά του, την Άννα Ανδρεάδη, και έμειναν εκεί για πέντε χρόνια. Το 1956 μετακόμισαν στη Βοστώνη. Εκεί, εργάστηκε επί 25 χρόνια ως διευθυντής Αναισθησιολογίας στο Οφθαλμολογικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και αργότερα έγινε καθηγητής Αναισθησιολογίας στην Ια­τρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Εκτός από τις επιστημονικές του δραστηριότητες, αφοσι­ώθηκε με την καρδιά του στην ελληνική κοινότητα της Βο­στώνης, όπου πρωτοστάτησε στην ίδρυση συλλόγου με την ονομασία «Παναγία Σουμελά», που διοργάνωνε πολιτιστικές εκδηλώσεις και έδινε υποτροφίες σε Ελληνόπουλα που δεν είχαν αρκετά λεφτά και ήθελαν να σπουδάσουν. Βοήθησε πολλούς Έλληνες μετανάστες να γίνουν γιατροί.

Το «Σνόου», που τοποθέτησε ως επώνυμό του από τα πρώτα του χρόνια στην Αμερική, δεν είναι παρά η αγγλική μετάφραση του ελληνικού «Χιονίδης».

Η γυναίκα του, με την οποία ήταν παντρεμένος 55 χρόνια, μίλησε για έναν άνθρωπο «που δεν ξέχασε ποτέ τι σημαίνει φτώχεια». Ήταν εφτά ετών, όταν απέκτησε το πρώτο του ζευγάρι παπούτσια. «Έμαθε να εκτιμά ότι είχε και να μην παραπονιέται ποτέ. Πίστευε ότι πρέπει, όσοι καταφέρνουν να επιτύχουν στη ζωή τους, να επιστρέψουν κάτι στην κοι­νωνία. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που ήξερα, ο οποίος θεω­ρούσε τιμή του να πληρώνει φόρους».

Από την ημέρα που συνταξιοδοτήθηκε, ταξίδευε σε όλον τον κόσμο, όπου υπήρχε Ελληνι­σμός, και έδινε διαλέξεις για τον ελ­ληνικό πολιτισμό και τον Πόντο.

Στο φέρετρό του, ο «καθηγητής Σνόου», όπως έγραφε η πλάκα, κρα­τούσε ένα ματσάκι από «Δάκρυα της Παναγίας» - λουλούδια του Πόντου, που λάτρευε.

Χρήστος Μιχαηλίδης
Δημοσιογράφος





Πηγη: Περιοδικό "ΠΟΝΤΙΑΚΑ"