Επιστολή Β' Περικλή Κουζουτσάκογλου από το Αλάτσαμ (Μεγαλέμπορου)

Ολίγον προ του θανάτου του (ο Περικλής Κουζουτσάκογλου) έγραφε τα ακόλουθα:

20ή Ιουλίου.

Χθες εισήλθομεν εις την διαδικασίαν και μετά λύ­πης μου είδον ότι μεταξύ των εγγράφων μου ευρέθησαν άλλα, τα οποία δεν ανήκουν εις εμέ και τα οποία ετέθησαν επίτηδες προς ενοχοποίησίν μου.

Ως εκ τούτου, το δικαστήριον της ανεξαρτησίας προέβη εις την απόφασιν της καταδίκης μας και επειδή δεν έχω ελ­πίδας να ζήσω, προτού απαγχονισθώ εθώρησα εΰλογον να χαράξω τας ολίγας ταύτας γραμμάς:

Αγαπητά μου πρόσωπα.

Ενταύθα μη ζητήσητε τον τάφον μου. Ο τάφος δύναται να ανεγερθή όπου και αν είναι. Εάν μείνητε εις το Αλάτσαμ, επιθυμώ να μου κάμητε εις το εκεί νεκροταφείον έν ωραίον μνήμα και να γραφή επ' αυτού, συνταχθέν υπό καλού ποιητού, το πώς και πού απεβίωσα. 

Το χώμα και η τέφρα δεν έχουν καμμίαν σημασίαν. 

Μη λησμονήτε να μου κάμητε ετήσιον μνημόσυνον και να εμφυτεύσητε εις το πνεύμα των τέκνων μου τους πόθους, τους οποίους έτρεφεν ο πατήρ των, πως ήθελε να φανή χρήσιμος εις το έθνος και την θρησκείαν και το πώς ήθελε και επεθύμει να δοξάση το όνομα της οικογενείας του.

Ούτω και τα τέκνα μου θέλω και επιθυμώ να δοξάσουν το όνομα της οικογενείας των.

Εγώ δεν λυπούμαι διότι θα απαγχονισθώ και σεις μη λυπείσθε, διότι δεν καταδικάζομαι εις τον δι' αγχόνης θάνατον ως κακούρ­γος, δολοφόνος, εγκληματίας, ή επί αισχρότητι ...

Έχω πλήρη πεποίθησιν προς σε, ευλαβής σύζυγος Μαξιμιλιανή μου, και θέλω να εκπαίδευσης τα τέκνα μας σύμφωνα με την πίστιν και τα παραδόσεις μας.

Εναγκαλίζομαι και σας γλυκοασπάζομαι και από όλους τους συγγενείς και φίλους (βεβαίως, δεν πιστεύω να έμειναν πολλοί άνδρες), ζητώ συγχώρησιν και εγώ τους συγχωρώ ...