Η καρδία σ' ντ' αγαπά, εκείνο εν έμορφον

Τρει νομάτ ας σ' έναν χωρίον επήγαν σην ξενιτείαν. Εστάθαν έναν χρόνον οι δυ' εγαζάνεψαν και το μοθόπωρον εκλώσταν σ' οσπίτια 'τουν. Ο είνας δεν 'κ εγαζάνεψεν και επέμνεν σα ξένα. Α­πό Λαμπρέας οι δύ' εκλώσταν κ' έρθαν σο ίδιον το μέρος εύραν άτον· έκαμαν και ξαν οι δυος κατ' εξέγκαν και τα Χριστίαννα εκλώσταν σ' οσπίτια τουν, ο είνας ξαν δεν 'κ εποίκεν και επέμνεν οπίσ.
Απ' ανοιξέας ξαν εκλώσταν εύραν άτον, εδούλεψαν, και εκέρδισαν παράδας, εκείνος ξαν δεν 'κ εποίκεν.
Από μοθοπωρέας, οντάν εχπάσταν να πάγνε σ' οσπίτια 'τουν, είπαν τον σύντροφον ατούν: Εσύ φαίνεται οφέτος πα δεν 'κ εξέγκες· έλα, αν ακούς μας, ας πάμε αντάμαν σην πατρίδα· πάκι κλώσσκεται και το γούρι σ· θα δίγομε σε ενάμψ λίραν και θα τερούμε και τα έξοδα τη στράτας.
- Ας ευτάγω το λόγον έσουν, είπεν, και εχπάστεν με τ' εκεινούς.
Οντάν εβράδυνεν εσούμωσαν σ' έναν πολιτείαν·
- Ας μένομε αδά, είπαν, και πουρνά σύν νυχτα εμπαίνομε σην στράταν.
Οντάν επήγαν σο φουρνίν ν' αγοράζνε ψωμίν και ορωτούνε και τον φουρουντζζήν αν μονάζει ατς απάν σο φουρνίν, έμαθαν ότι κάποιος σην άκραν τη πολιτείας πολλά γνωστικός, σοφός δί διαρμενείας.
Εφτωχόν εσέγκεν σον νουν ατ να πάει διαρμενεύκεται τον σοφόν. Τ' άλλο την ημέραν, οντάν εχπάσταν, εκείνος επέμνεν οπίσ', ερώτεσεν,  εύρεν τον σοφόν.
- Θέλω να δίς με έναν διαρμενείαν, είπεν τον σοφόν.
-Έναν διαρμενείαν ημψόν λίραν.
- Καλόν, είπεν εφτωχόν.
- Η ψψή 'σ κ' η καρδία 'σ ντ' αγαπά, εκείνο εν έμορφον, είπεν ο σοφόν.
- Κι αρ ατό η καλομάνα 'μ πα έλεεν άτο, ενούντζεν εφτωχόν και εδέκεν τ' ημψόν την λίραν. Δόμα έναν κι άλλο διαρμενείαν.
- Κάθα εις άνθρωπος εχχ το δέδ (σ.σ.μοιραίο) απόθεν θα διαβαίν, είπεν ο σοφόν.

Παλιό σπίτι στη Λιβερά

- Κι αρ ατό εγώ πα έξερα ατό και νιάφιλιαν εχάσα τα παράδας, είπεν απέσ ατ εφτωχόν και εδέκεν και τ' άλλο τ' ημψόν τη λίραν. Αρ δό μα έναν διαρμενείαν κι άλλο.

- Και ο σοφός είπεν άτον: Τ' αποψιζνόν τη δουλείαν σο πουρνάα 'κί πρέπ ν' αφήντζ.
- Απ' ατό πα δεν 'κ εξέβεν, είπεν απέσ' ατ εφτωχόν, εδέκεν ημψόν λίραν κι άλλο, επέμνεν η κιασιά 'τ εύκαιρον και τινιαγμένον, κ' επαίρεν τη στράταν σο χχέρ. Ντό νά 'φτάει; Ενάμψ λίραν εδέκαν ατον οι σύντροφοι ατ κ' εκείνα πα εχάσεν. Να πάει ρουζ' σον κρεμόν και σκοτούται; Να πάει ρουζ σην θάλασσαν και φουρκίεται;
Σείτα ενούνιζεν κ' επέγνεν, ερούξεν σ' έναν κερβάν (καραβάνι) απάν· οι γατιρτζζήδες (αγωγιάτες) έλυσαν τ' άλογα να ποτίζνε, ταΐζνε κι αναπάζν' ατα. Άμα το κουΐν όθεν πάντα επαίρναν νερόν ετσουρώθεν εφέκαν κα το σσκεύος, κ' έρθεν εύκαιρον.
Σείτια ενούνιζαν ντο να εφτάγνει, αχά κι ατός.
- Ογώ, είπεν ατς, κατηβαίνω και τερώ γιατί το σσκεύος κλώσσκεται εύκαιρον.
Έδεσαν με το σσκοινίν και στέρια στέρια εκατήβασαν άτον. Αφκά καικά 'κ επάτεσεν, κι αχά είνας Αράψ απαδά κι απάν με τα δύο κορίτσσια ευρέθεν εμπροστά 'τ. Ο είνας η κόρη παντέμορφος, ετζαραμπούλιζεν, κι άλλε μαύρεσα άμον τον Αράπ κι αγράσσκεμος, να έλεπες άτεν τη νύχταν εχπαράους και σα σεράντα 'κ ερούζνες.
Αράψ ερώτεσεν άτον: Ντ' αραυέτς αδαφκά;
 - Εκατήβα να τερώ γιατί ετσουρώθεν το κουΐν, είπεν εφτωχόν.
- Απ' αβούτα τα δύο κορίτσια, ποιον εν έμορφον;ερώτησεν Α­ράψ.
- Ατότε εντώκεν σον νουν' ατ του σοφού η διαρμενεία και είπεν: Η ψψη 'σ και η καρδία 'σ ντ' αγαπά εκείνο εν έμορφον.
- Άφιαρουμ, είπεν ατον Αράψ, έβγα κι ογώ ατώρα δίγω το νε­ρόν.
Ώσνα αλογάντ έσυραν κ' εξέγκαν ατόν απάν, το κουΐν εγομώθεν. Εχάραν αλογάντ διότι η στράτα τουν πάντα ας σο κουΐν κεσ έτον, ένοιξαν έναν σακκίν, λίρας, έσαν τα γομάρια τουν, και εί­παν άτον:
Βουριάστ όσον επορείς. Εγόμωσεν τη δίχχερην ατ λί­ρας και με την χαράν επήεν σ' οσπιτόπον ατ.

Διήγηση Μυρ. Αμοιρίδη