μια φορά κ' έναν καιρό δικά μας, δεξά αστραφτερό, απέραντο το πέλαγο.
Ο Καύκασος είχε σβύσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένη, κάθοννταν στην πρύμνα και δε μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το αγαπημένο ουρανοθάλασσο.
Ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος, αβασίλευτος βαθιά στις λαμπυρήθρες των ματιών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου