Πώς και γιατί στο βάθρο του κύριου μνημείου της Τουρκίας ήταν αυτοί οι Σοβιετικοί στρατιωτικοί ηγέτες;;;

Στην  πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, βρίσκεται ένα μνημείο αφιερωμένο στην ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας.
 Αυτό το μνημείο ανεγέρθηκε τον Αύγουστο του 1928 από τον γλύπτη Pietro Canonica.

Στο συγκεκριμένο σύμπλεγμα γλυπτών και στην δεύτερη σειρά των τιμώμενων προσωπικοτήτων, πίσω από τον Ismet Inonu ξεχωρίζει ένας άντρας με τραγιάσκα. Σύμφωνα με τα επίσημα τουρκικά αρχεία, πρόκειται για την προτομή του Σ. Αραλώφ που τοποθετήθηκε εκεί κατ’ εντολή του Κεμάλ για να τιμηθεί η συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην νίκη των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας το 1922.

  Πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι τα αγάλματα των δύο αντρών που βρίσκονται  δεξιά και πίσω από τον Κεμάλ ανήκουν στα στελέχη των Μπολσεβίκων Κλημέντ Βοροσίλωφ και Μιχαήλ Φρούντσε, που επίσης διαδραμάτισαν εκείνη την εποχή ενεργό και αποφασιστικό ρόλο στην ενίσχυση της Τούρκο-Σοβιετικής συμμαχίας. Δεν υπάρχουν όμως επίσημες τουρκικές πηγές που να επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. 

...Γενικά, οι μπολσεβίκοι προσπάθησαν να διαδώσουν την κομμουνιστική ιδεολογία στην Ανατολή. Χωρίς την Τουρκία, η οποία απολάμβανε τεράστιο κύρος μεταξύ των μουσουλμάνων, δεν μπορούσαν να υπολογίζουν στη διάδοση της πολιτικής επιρροής τους στον ισλαμικό κόσμο. Και ο προσανατολισμός του κεμαλισμού προς τη Σοβιετική Ένωση υποστηρίχθηκε από την παροχή στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας. 

Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του 20, πολιτικά, στρατιωτικά, ιδεολογικά και οικονομικά συμφέροντα υφαίνονται στις σχέσεις μεταξύ της σοβιετικής Ρωσίας και της Τουρκίας.

Ήταν  η στιγμή που τα εθνικά συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης και της Τουρκίας συμπίπτουν για δεύτερη φορά στην ιστορία τους.

....Η Ρωσία  διεξήγαγε τόσους πολέμους με την Τουρκία όσο με κανένα κράτος στον κόσμο, επί 240 συναπτά έτη: 1676-1681, 1695-1700, 1710-1713, 1735-1739, 1768-1774, 1787-1791, 1806-1812, 1828-1829, 1853-1856, 1877-1878, 1914 -1918. 

Τα ειρηνικά χρόνια ήταν στην πραγματικότητα χρόνια όχι μιας πλήρους ειρήνης, αλλά μόνο μια εκεχειρία, ένας ψυχρός πόλεμος και η προετοιμασία για έναν νέο πόλεμο. Το γεγονός ότι τα συμφέροντα των δύο αιώνων εχθρών συνέπεσαν και το γεγονός ότι εκτός από τη Σοβιετική Ρωσία κανένας άλλος δεν θα έφτανε στην ενίσχυση της Τουρκίας, ο Μουσταφά Κεμάλ το  κατάλαβε πρώτος.

 Τρεις ημέρες αργότερα (26η Απρίλη του 1920), μετά την έναρξη της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (VSNT), Μουσταφά Κεμάλ απέστειλε επίσημη επιστολή προς την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ρωσίας, που περιέχει ένα αίτημα για τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων και για τη βοήθεια προς την Τουρκία.