Δίστιχα Σανταίων που υμνούν την όμορφη!!!

Την έμορφον όλ' αγαπούν, σαεύ'νε το χατίρ'ν ατ'ς

την άσκεμον κανείς 'κί θέλ', υβρίζ'νε όλ' τον κυρ'ν άτ 'ς.

Όλοι αγαπούν την όμορφη, της κάνουν το χατίρι

δεν θέλουνε την άσκημη, της βρίζουνε τον κύρη.

Μαρία  Γιαλαμά ( 1897-1952)

Έμορφος εμπαίν' ς σον χορόν, άμον χαραδοξία,
άσκεμος εμπαίν' 'ς σον χορόν, άμον χολοσπασία.

Όμορφη μπαίνει στο χορό, ωσάν χαρά και λάμψη,

η άσχημη μπαίνει στο χορό, μας πρήζει το συκώτι.

Άστρα τον φέγγον 'πέτ' άτον τον κόπον άτ' μη χάνει,
τ' έμόν τ' αρνίν παντέμορφον, τον τόπον άτ' πϊάνει.

Άστρα πέστε του φεγγαριού τον κόπο του μη χάνει,

η αγάπη μου πανέμορφη, τη θέση του θα πάρει.

Αρνόπο μ' εμορφάδα σου κι αφήν' με να κοιμούμαι,

αν κι θα 'ίνεσαι τ' εμόν, θαρρώ θα παλαλούμαι.

Αρνί μου η ομορφάδα σου δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ,

αν δεν γίνεις δική μου, θαρρώ θα τρελαθώ.

Τ’ ομμάτα σ' ας' σον ουρανόν, αστρόπα κατηβάζ'νε,
πόσα καρδόπα έκαψες και πόσ' άναστενάζ'νε.

Τα μάτια σου απ' τον ουρανό αστέρια κατεβάζουν,

πόσες καρδούλες έκαψες, πόσες αναστενάζουν.

Ατά τ' ομμάτα που ελέπ', πως να μη παλαλούται;
πως να μη ρούζ' 'ς σα στρώματα κι άλλο να μη λαρούται;

Αυτά τα μάτια όποιος τα δει, πώς να μη τρελαθεί;

Πώς να μη πέσει άρρωστος και πώς να γιατρευτεί;

Τ' ουρανού τα πετούμενα, τ' ουρανού τα πουλία,
έκατσαν κ' έζωγράφ'σανε τ' ομματί' σ' τα λουμία.

Τ' ουρανού τα πετούμενα, τ' ουρανού τα πουλάκια,

έκατσαν κι εζωγράφισαν τα πλουμιστά σου μάτια.

Ατό τ' εσόν το τέρεμαν, ατά τ' εσά τ' ομμάτα,
έκαψαν το καρδόπο μου, 'ποίκαν' άτο κόμματα.

Αυτή η δική σου η ματιά, και τα δικά σου μάτια,

μου κομμάτιασαν την καρδιά, την κάνανε κομμάτια.

Τ' ομμάτα 'τ'ς είν' ολόμαυρα, τ' οφρύδα 'τ'ς είν' τσατμάδες,
για τ' ατέν μαχαιράουνταν τη Σαντάς οι γιοσμάδες.

Τα μάτια της ολόμαυρα τα φρύδια της σμιχτά,

γι' αυτήν μαχαιρώνονται λεβέντες στη Σαντά.

Μαρία  Σισμανίδου( 1907-1978)

Έχασα φρύδα ολόμαυρα κι ομμάτα άμον ελαίας,

ερρούξα κι αραεύ' άτα 'ς ση πουλί' τα φωλέας

Έχασα φρύδια ολόμαυρα και μάτια σαν ελιές,

τρέχω και τα αναζητώ στων πουλιών τις φωλιές.

Ανάθεμα σε νε πουτσή, έ, τσακλαρομματία!
Ασ' σα τσακλάρ'κα τ' ομμάτα σ', εκάεν η καρδία μ'.

Ανάθεμα σε γαλανή, κόρη γαλανομάτα!

Τα γαλανά σου μάτια έκαψαν την καρδιά μου.