Δύο λάθη του Λεωνίδα Ιασονίδη

1. Η «αδιαφορία» του για το ζήτημα της ανταλλάξιμης περιουσίας, που την κατασπατάλησαν και συνεχίζουν να τη σπαταλούν οι πολιτικοί. 

Ο Λεωνίδας Ιασονίδης έβλεπε καθημερινά, μέχρι και τον θάνατό του, το 1959, τους πρόσφυγες να βασανίζονται από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις παράγκες της Καλαμαριάς, των κάστρων της Θεσσαλονίκης, της Παλαιάς Κοκκινιάς και της Δραπετσώνας στον Πειραιά, έβλεπε τους χωριάτες να μην έχουν ψωμί να ταΐσουν τα παιδιά τους και παντελόνι να φορέσουν και δεν ύψωσε τη φωνή του να ζητήσει να αξιοποιηθούν τα ανταλλάξιμα για τους πρόσφυγες και, κοντά σε αυτούς, και για τους άλλους Έλληνες.

Αντίθετα, άλλοι διακεκριμένοι Πόντιοι βγήκαν και κατάγγειλαν τη διασπάθιση της ανταλλάξιμης περιουσίας, όπως ο Ισαάκ Λαυρεντίδης, ο Γιώργος Λαμψίδης και ο Κώστας Ασιατίδης.

Λεωνίδας  Ιασονίδης

2. Καταλογίζεται σε βάρος του  ότι σε όλη τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας (Απρίλης 1941 — Οκτώβρης 1944) ζούσε στην Αγγλία και δεν προτίμησε να βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνους που αγωνίζονταν σκληρά κατά των κατακτητών, μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΕΔΕΣ του ΕΚΚΑ και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων. 

Βέβαια, στο Λονδίνο έβγαζε εκείνη την περίοδο την εφημερίδα «Μεγάλη Ελλάς», με την οποία έκανε αγώνα κατά των κατακτητών, αλλά τι απήχηση μπορούσε να έχει μια ελληνική εφημερίδα στο Λονδίνο και κάτω από τις συνθήκες της εποχής!

 Στο Λονδίνο ο Ιασονίδης εκπλήρωνε και μια παλιά του επιθυμία να μελετήσει διάφορες πηγές της ελληνικής ιστορίας και να επισκεφθεί τα βρετανικά μουσεία, που είναι γεμάτα από τις κλεμμένες από τους Άγγλους ελληνικές αρχαιότητες.

Η φυγή αυτή του Λεωνίδα Ιασονίδη δεν έγινε βέβαια κάτω από ομαλές συνθήκες και οπωσδήποτε δεν υπήρξε απόρροια κάποιου φόβου, γιατί στο Λονδίνο βρέθηκε λίγο πριν από τον πόλεμο, όταν τον «ετραυμάτισεν βαρύτατα η επιβολή της δικτατορίας του Ιωάννου Μεταξά» (από τις 4 Αυγούστου του 1936, σε συνεργασία με τον βασιλιά Γεώργιο Β’).