Η Στέλλα Καρνά, άριστη γνώστρια της ψυχοσύνθεσης και
ιδιοσυγκρασίας των ομοχωρίων της, αποδίδει πιστά, με τους αυθεντικούς διαλόγους
–που λες και ακούγονται ζωντανοί στις γειτονιές, με τους ντόπιους να
διαπληκτίζονται, να κουτσομπολεύουν, να ερωτεύονται, να αστειεύονται–, τους
χαρακτήρες και τις συνήθειές τους. Τα κείμενα είναι γραμμένα στο τοπικό
γλωσσικό ιδίωμα του Πολιχνίτου (πολιχνιάτικη ντοπιολαλιά), που με μεγάλη
υπομονή και επιμονή πέτυχε να αποδώσει η συγγραφέας. Στις μέρες μας, αυτή έχει
σχεδόν εκλείψει από τη νέα γενιά και γίνεται κατανοητή συνήθως από ντόπιους
κάποιας ηλικίας. Τα κείμενα συμπληρώνονται και διανθίζονται με την προσθήκη
ασπρόμαυρων φωτογραφιών.
| ||||
|
Την αφορµή για τη συγγραφή του βιβλίου, αποτέλεσε µια φωτογραφία που είχε
τραβήξει η ίδια η συγγραφέας πριν σαράντα χρόνια και απεικονίζει γειτόνισσές
της κατά τη διάρκεια εργασιών προετοιµασίας για τον αργαλειό. Παραστάσεις από τα
παιδικά και εφηβικά της χρόνια ζωντανεύουν τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιµα
του τόπου που µεγάλωσε. Ανοίγει ένα τεράστιο παράθυρο στο παρελθόν, όπου
µπροστά µας εκτυλίσσονται ιστορίες µε λέξεις και εικόνες του τότε µέχρι και
σήµερα. Πετυχαίνει να
παντρέψει το χθες µε το σήµερα, επιθυµώντας τα κείµενά της να βρεθούν στα
χέρια νέων ανθρώπων και µέσα από τις εικόνες που παραθέτει, να διατηρηθεί το
τοπικό ιδίωµα της περιοχής, ως έκφραση της γλωσσικής ποικιλοµορφίας, και
κοµµάτι της πολιτιστικής κληρονοµιάς της Λέσβου. Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  H Στέλλα Καρνά γεννήθηκε το 1954 στον Άνω Σταυρό Λέσβου. Σε ηλικία
ενάµισι έτους υιοθετήθηκε από µια οικογένεια στον Πολιχνίτο Λέσβου. Είχε την
τύχη να µεγαλώσει κοντά σε ανθρώπους που της δίδαξαν ήθος και ευγένεια. Πέρασε
πολύ καλά παιδικά και εφηβικά χρόνια κοντά τους, µα πάνω απ’ όλα πήρε αγάπη.Ως παιδί, είχε να αντιµετωπίσει το στίγµα της υιοθεσίας. Τραυµατική εµπειρία για ένα παιδί, που δύσκολα µπορεί να τη διαχειριστεί. Ωστόσο, οι γονείς της ήταν πάντα δίπλα της. Στα είκοσι ένα της χρόνια, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο γιους. Μετά από µια δύσκολη συµβίωση, σε ηλικία τριάντα ετών ο γάµος της έληξε. Σ’ ένα µικρό περιβάλλον, µε δύο µικρά παιδιά, χωρίς δουλειά, χωρίς πόρους. Μέσα από αυτές τις δυσκολίες ένιωσε να γίνεται δυνατή, να αναλαµβάνει πρωτοβουλίες. Μετακόµισε στην Αθήνα µε τα παιδιά της, για να εργαστεί. Τώρα είναι συνταξιούχος. Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου