Δίστιχα της Λεβεντιάς

 Αχπάσκουμαι σον πόλεμον, ατλής και καβαλάρης΄

Θεέ μ' εμέναν φύλαξον, να λελεύω τη Χάρη Σ'.

 Αχπάσκουμαι σον πόλεμον, ο Θεόν να ελιά με,

αν ίσως και νικίουμαι, ο κόσμος θα γελά με.

 Ε, Ουρανέ μ', ε, Ποιητή μ', για ποίσον έναν θάμαν,

δος με τη ήλ'  τη δύναμην κι αψιματένεν κάμαν.

 

Έρθεν πουλί μ' , η  άνοιξη, ανθίζνε τα τζιτζέκια,

θα παίρω το μαρτέν σ' ωμί μ', σα μέσα μ' τα φισέκια.

 Μάνα, έρθεν η άνοιξη, κελαηδούν τα πουλία,

τα παλληκάρια τ' έμορφα εζώσταν τα σπαθία.

 Μάνα, να σύρω 'κ' επορώ αούτο τη σκλαβίαν,

θα παίρω το μαρτέν σ' ωμί μ', κι εβγαίνω σα ραχία.