Πολλά καματερός

Ο Θανάσ’ ο Κώστογλου ας σο Τεζελέρ (Σκήτη) Κοζάνης επή(γ)εν ’ς σον γείτοναν ατ’ τον Ζαπούν’ τον Κώστην (Αποστολίδη) να αραεύ’ ατον και δι’ ατον τον γάιδαρον ατ’ με το καρότσ’ (σούσταν) να πάει ’ς σον κάμπον να κουβαλεί και φέρ’ ’ς σο σπίτ’ν ατ’ τα κολογκύθα ασ’ σο χωράφ’ν ατ’.

Εδέκεν άτο κει και επήεν κι έρθεν ’ς σον κάμπον και ους το βράδον εκουβάλεσεν όλα τα κολογκύθα. Επέρεν και επήεν να δί’ οπίσ’ τον γάιδαρον με την αραπάν ’ς σον Ζαπούν’ τον Κώστην και αφού ευχαρίστησεν ατον πολλά, κλώσκεται και λέει ατον:
—Όλαν, Κώστη, ντο να λέω σε! Αβούτος ο γάιδαρον εσέν ομοίασεν, πολλά καματερός, φτου να μη ματάεται!

Αγνοί και θαμαστοί οι παλαιοί εμουν, έρθαν και εδέβαν και μεις πάντα θ’ αναστορούμε ντο έζησαν και ντο επέρασαν.
Αλαφρόν το χώμαν ντο σκεπάζ’ ατ’ς.

Νίκος Κυριαζίδης
Αρχιτέκτονας και συγγραφέας