Ποντιακά Δίστιχα (Για κατάρες)

Εφτά κουνία να κουνίεις, πάντα να είσαι χέρα,

και όνταν κρούγω εγώ σο νού σ’, να λες εποίκα κι εύρα.

Εσέναν, που  επαλάλωσαν, αρνί μ’ να παλαλούνταν,

μαναστήρια να λάσκουνταν κι άλλο να μη λαρούνταν.

Λέω, να καταρούμαι σε, φοούμ’ ασά κατάρας,

φοούμαι κρούν’ σον πρόσωπο σ’ και χάν’τς την εμορφάδα σ’

Εμάρανες το ψόπο μου, έκαψες την καρδία μ’,

 εμάτσες με το σεβταλούκ’, νά έεις την αμαρτία μ’.

Τα μαλλόπα σ’ πεντάπλεχτα, απέσ’ σην κάρδια μ’ κείνταν,

αρνί μ’ θα καταρούμ’ άτα, ζευγάρια οφύδια γίνταν.

Έκαψες και ν’ εμάντσες με, ναι σκύλ’ γεννεμασέαν,

 τον ήλεν αίμαν να ελέπ’ς, την γην σκοτινασέαν.

Εμέν κι εσέν π’ εχώριζαν, ψωμίν να μη χορτάζνε,

 κάθαν βράδον σο σπίτια τουν λείμψανα να μονάζνε.

Λαλώ, λαλώ και ’κι λαλλείς, να κόπετ’ ή λαλία σ’,

 ασόν Θεό σ’ ν’ ευρίκ’ς άτο με την περηφανεία σ’.

Κορτσόπον το φιστάνοπο σ’, έχ’ τ’ ουρανού το χρώμαν,

 εγώ αν ’κι θα παίρω σε, να μή τρώει σε το χώμαν.

Η μάνα μ’ καταράται με τ’ ουρανού τα κατάρας,

 υίέ μ’ να μη προφτάν’τς και πας ση παπορί’ τά σκάλας.

Θάλασσα καταρούμαι σε, μα τον Θεόν, τσουρούσαι,

 τ’ εμά τα δάκρυα θα τρέχνε κι εσύ ξαν θα γομούσαι.

Εμέν κατηγορούνε με και ντο ’κ’ εφτάω,  λέγνε,

   ο Θόν να δεις ατ’ς έναν τερτ’, εμέν ν’ απιδιαβαίνε.

Ανάθεμά σε, ναι κουτσή, διπλά κι ανάθεμά σε,

 χαράμ’ να εν χωρίς εμέν ο ύπνον ντο κοιμάσαι.