Δίστιχα ξενιτιάς

1. Αναθεμά, αναθεμά το πέραν κιάν τ’ οξέας

εκείνοι πα ’γροικούν άτο ντο είμαι ξενιτέας.

2. Αναθεμά και τα μακρά, όθεν ’κι πάει λαλία

τ’ ομμάτια 'μ εσκοτείνεψαν ας σην αρωθυμία.

3. Αναθεμά και τα μακρά και τα πιδεβασέας

 κλάψο με,  τρυγονίτζα μου, ντο είμαι ξενιτέας.

4. Αναθεμά τον π’ έλεεν η ξενιτιά καλόν εν

σο σεβταλήν τον άρθωπον πολλά φαρμακερόν εν.

5. Αν αποθάνω θάψτε με απάν σο σταυροδρόμι

κ’ ήντζαν διαβαίν κι αντιδιαβαίν να ’λέπ το κοιμητέρι 'μ.

6. Αναθεμά που έχτισεν τη ξενιτιάς το δρόμον

Ρωμαίος πα αν ετονε νιά πίστ’ είχεν, νιά νόμον.

7. Αρρωσταίννε σήν ξενιτιάν κανείς ’κ εν να τερεί άτς

έναν χουλιαρέαν  φαΐν ούτε νερόν να δί άτς.

8. Αχπάσκουμαι σην ξενιτιάν άμον γαρίψ και ξένος

 καλύτερον, τρυγόνα μου, να εμ αποθαμένος.

9. Αχπάσκουμαι σην ξενιτιάν κορτσόπα δεν 'κι λέτε

σαν πιδιαβαίνω το ρακάν, κάθεσνε κα και κλαίτε.

10. Για τ’ εμάς κόσμος και χαρά όλια είν’ νιαφιλιάδας

αλλ’ χαίρουντανε με τ’ αγούρτς, κ' εμείς με τοι γραιάδας.

11. Εμέν η μάνα 'μ είπε με τη νύχταν μη κοιμάσαι 

εσύ θα ξενιτεύκεσαι κ’ η κόρ θ’ αρωθυμά σε.

12. Εξέβα απάν σο παπόρ φοούμαι θα βολίζω

 αρνάπο 'μ ντο θα γίνεσαι, έκατσα και νουνίζω.

Βάλιας Σεμερτζίδης 1982

13.  Επέθανεν τ' αρνόπο μου μακρά σην ξενιτείαν

 επέμνα χωρίς σααπήν και συρ’ ανεχετίαν.

14. Η ξενιτιά εγόνεψεν βαρύν γομάρ σ’ ωμία 'μ

όσ’ αχάνω να λέγ’ άτο παίρ 'με ας σην καρδίαν.

15. Η ξενιτιά κι ο θάνατον τα δύο έναν είναι

εζύγιασα κ' ετέρεσα η ξενιτιά βαρύν εν.