Το Φως το Ολυμπιακόν

Ελλάδα ’λαμπροφόρεσεν και ελαμπροστολίεν,

τα στράτας πά’ εγέλασαν, εφώταξεν ο Κόσμον.

Ελλάδα όλεν έντονε έναν τρανόν αγκάλαν

και αναμέν’ για να κρατεί περήφανα το Φώς-ν-άτ’ς,

το Φως το Ολυμπιακον, το πολυξακουσμένον,

το Φώς-ν-άτ’ς το ανέβξηγον άσ’σ’αρχαία τα χρόνα,

πολλά φοράς χιλόχρονον και πάντα 'νεωμένον,

Άτο Ελλάδα στείλει άτο κάθαν τέσσερα χρόνα

σα ξένα κόζμα, ’ς σά μακρά, ’ς σα μακρινά τα μέρα. 

Οφέτος θ' απομέν’ αδά, σον τόπον ντ’ εγεννέθεν

οφέτος θα κρατεί άτο η Μάννα ’ς σήν αγκάλαν.

Οι αθρώπ’ χαμογελαστοί, χαρεμέν’πορπατούνε

 περηφανεία και χαρά, φως και χαρά σον Κόσμον.

Άσ’ όλα τ’ άκρας τη Κοσμί’, αγούρα και κορίτσα,

θα ’ρχοννταν ν’ αγωνίσκοννταν να δείκ’ν αξιοσύναν,

να παίρ’νε μεντάλα χρυσά κ’έναν κλαδίν ελαίας

φτωχόν, ασημοπράσινον, κλαδίν ευλοημένον,

τον πόλεμον που σταματά, φέρ’ ’ς σήν ηγήν ειρήνην, 

αδέλφα εντάει τοι Λαούς και ημερεύ’ τον Κόσμον.

Να ’γίν’τον να εφύτρωναν σ’ όλεν την γην κλαδία

ελαίας, ειρηνόπλαστα, να χάνταν τα σπαθία,

να ζουν αθρώπ’ άμον αθρώπ’, μωρά να μη πεινούνε,

κι οι χορτασμέν’ από ... μακρά, μη στέκ’νε και τερούνε.

Ατότ’ ο Κόσμον έμορφος, ατότε ευλοΐα!

Η Ελλάδα λαμπροφόρεσε κι λαμπροστολίστηκε,

οι δρόμοι όλοι γέλασαν και έλαμψε ο Κόσμος.

Όλη η Ελλάδα έγινε μια αγκαλιά μεγάλη

και περιμένει  να κρατεί, περήφανη το Φως της.

Το Φως το Ολυμπιακό, το πολυξακουσμένο

το Φως της που δεν έσβησε απ’ τ’ αρχαία χρόνια,

πολλές φορές χιλιόχρονο, πάντ’ ανανεωμένο.

Το στέλνει η Ελλάδα μας κάθε τέσσερα χρόνια,

σε ξένους κόσμους μακριά, στα μακρινά τα μέρη.

Φέτος όμως, θα μείνει εδώ, στον τόπο που εγεννήθη·

φέτος σφιχτά θα το κρατά στην αγκαλιά η Μάνα.

Οι άνθρωποι χαμογελούν, χαρούμενοι περνάνε,

με περηφάνια, με χαρά κι ο Κόσμος Φως γεμάτος.

Από τα πέρατα της Γης, αγόρια και κορίτσια,

θα έρθουν  να αγωνιστούν, να δείξουν αξιοσύνη,

να πάρουνε μετάλλια κι ένα κλαδί «ελαίας»

φτωχό, ασημοπράσινο, κλαδί ευλογημένο,

που σταματά τον πόλεμο, φέρνει στη Γη ειρήνη,

αδέλφια κάνει τους Λαούς, εξημερώνει Κόσμους.

Να γίνονταν, να φύτρωναν, σ’ όλη τη Γη κλαδάκια

«ελαίας, ειρηνόπλαστα», τα σπαθιά να χαθούνε,

οι άνθρωποι σαν άνθρωποι, να μάθουνε να ζούνε,

 δικαιοσύνη να ’χουμε, παιδιά να μη πεινάνε

κι οι χορτασμένοι, αδιάφοροι, δεν πρέπει να κοιτάνε.

Τότε ο Κόσμος όμορφος, τότε η Ευλογία!

Πόπη Τσακμακίδου- Κωτίδου

Φιλόλογος