Ο Έρωτας του Καβάφη

Από το οπισθόφυλλο

«Η κάµαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυµένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα»

Κ. Π. Καβάφης

Υπάρχει κάτι Πλατωνικό στον έρωτα του Καβάφη, που τον θέλει όχι απόγονο της Αφροδίτης μα της Πενίας, και ως έτσι, ο έρωτας στον καβαφικό άνθρωπο βιώνεται ως στέρηση. Μπροστά σ’ αυτό το ανεκπλήρωτο, ο ποιητής (μετά)πλάθει τα κορμιά σαν εργαλεία ελευθερίας στον κατά τα άλλα βαρύ μοναχισμό του. Ενώ με τη μνήμη, βρίσκει καταφύγιο στην κάμαρη ενός ιδεατού παρελθόντος που αντιστέκεται στον φθοροποιό χρόνο, διασφαλίζοντας τον πόθο για το ωραίο, το αιώνια γλυκό και ανόθευτο.

Στο ανά χείρας βιβλίο συγκεντρώσαμε όλα εκείνα τα ηδονικά και ερωτικά από τα ποιήματα του Καβάφη, συνθέτοντας έτσι ένα λογοτεχνικό ταξίδι στους μύχιους πόθους της ανθρώπινης ψυχής, όπως αυτή χαρτογραφήθηκε από έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του Ελληνισμού.

Αυτοβιογραφικό σηµείωµα του ποιητή

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης
(Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1863 – Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1933)
ήταν ένας από τους σηµαντικότερους Έλληνες ποιητές της σύγχρονης εποχής µε εξέχουσα θέση στην ευρωπαϊκή ποίηση.

«Εἶµαι Κωνσταντινουπολίτης τὴν καταγωγήν, ἀλλὰ ἐγεννήθηκα στὴν Ἀλεξάνδρεια — σ’ ἕνα σπίτι τῆς ὁδοῦ Σερίφ· µικρὸς πολὺ ἔφυγα, καὶ ἀρκετὸ µέρος τῆς παιδικῆς µου ἡλικίας τὸ πέρασα στὴν Ἀγγλία. Κατόπιν ἐπισκέφθην τὴν χώραν αὐτὴν µεγάλος, ἀλλὰ γιὰ µικρὸν χρονικὸν διάστηµα. Διέµεινα καὶ στὴ Γαλλία. Στὴν ἐφηβικήν µου ἡλικίαν κατοίκησα ὑπὲρ τὰ δύο ἔτη στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὴν Ἑλλάδα εἶναι πολλὰ χρόνια ποὺ δὲν ἐπῆγα. Ἡ τελευταία µου ἐργασία ἦταν ὑπαλλήλου εἰς ἕνα κυβερνητικὸν γραφεῖον ἐξαρτώµενον ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖον τῶν Δηµοσίων Ἔργων τῆς Αἰγύπτου. Ξέρω Ἀγγλικά, Γαλλικὰ καὶ ὁλίγα Ἰταλικά.»