Ορκίζομαι

Και όμως, για να χαιρόμαστε είναι νωρίς, 

ας φωνάζουν τα φερέφωνα και οι υποτελείς,

ότι τώρα οι πληγές επουλώθηκαν και δεν πονάνε,

ότι οι μοχθηροί συρφετοί δε θα γυρνάνε, 

ότι ήδη δεν είναι σημαία του εχθρού το πτώμα, 

ότι εγώ κρίνω τροχάδην,

ας φωνάζουν, αλλά εγώ ξέρω, ότι ακόμα 

δεν πέθανε ο Στάλιν.

Τρομερός ο αριθμός των ψυχών που φιλοξένησαν οι ουρανοί,

ψυχές που άδικα πήραν στον Βορά οι τουφεκιές, 

αλλά πιο τρομερή, και η ζημιά τρανή

απ’ το κακό που έσπειρε αυτός στις καρδιές. 

Ως που στ’ αφτιά μας έχουμε τον ιδεολόγο,

ως που στο Σπίτι μας ο γενναίος είναι ορφανός

και δεν διώχνουμε τον φόβο, 

είναι ο Στάλιν ζωντανός.

Ως που του ψεύδους οι κυβερνήτες

κάθονται σαν χάνοι – ανούσιοι,

αυτοί οι ηλίθιοι αντισημίτες

και οι ξετσίπωτοι οι δημόσιοι, 

ως που ο αυθάδης ρουσφετολόγος κάνει βρωμοδουλειές

και ο άλυπος γραφειοκράτης καλοζεί,

ως που τη λεία ψάχνει ο χαφιές,

Ο Στάλιν ζει.

Απ’ τον Μεσαίωνα αυτές οι κληρονομιές,

όταν οι αμαθείς κυνηγάνε το θαρραλέο 

και κολλάνε του μίσους τις ρετσινιές

πάνω στο φρέσκο, αγνό και νέο.

Μήπως την «Ισότητα» επιδιώκουν;

Ως που του όχλου η βοή, 

τα κατακάθια, τους Παστερνάκους καταδιώκουν, 

Ο Στάλιν είναι εν ζωή.

Και μέσα μας λιπόψυχο κι αρπακτικό,

μήπως το πνεύμα κρύβεται το σταλινικό,

όταν την αλήθεια δεν αναζητάμε 

και το κάθε νέο στραβοκοιτάμε;

Πάνω στο χάλκευμα σαν δαίμονας θα ορμίσω, 

στη μάχη με παλιό δεν θα υποχωρήσω.

αλλά τι μπορείς να κάνεις, αφού, γαμψώνυχος

μέσα σου ο Στάλιν έμψυχος;

Ορκίζομαι πάνω στη σημαία ματωμένη,

ότι θα μάχομαι για την δίκαιη ζωή και σωστή,

ότι η στράτα μου θα είναι απότομη και όχι τριμμένη, 

ως που το γέννημα του Άδη δε θα εξαφανιστεί.

Ότι δε θα σκάω στα κρυφά και δε θα μετανιώσω

και στη μάχη αυτή θα είμαι παρόν,

ως που αναπνέω κι όσο

ο Στάλιν είναι ζων!

Μπαρίς Τσιτσιμπάμπιν

1959

Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδη

 (2016)