Κάπου μακριά απ’ εδώ,
Που η βροχή τελειώνει,
Ο ήλιος βγαίνει
Και την γη ανανεώνει.
Θυμάσαι πως στα παιδικάτα,
εμείς πετούσαμε στα όνειρα εκεί,
Μακριά, μακριά,
Στην χώρα την ειδυλλιακή…
Εκεί η κάθε κρήνη,
Ζωοδόχος Πηγή,
Εκεί τ’ αστέρι στην παλάμη πέφτοντας
Δεν προκαλεί πληγή.
Εκεί η συμφορά να είναι αλλουνού,
Δεν υπάρχουν τέτοια συμβάντα,
Εκεί η φίλοι, η αγάπη,
Για όλη τη ζωή, για πάντα.
Κάπου μακριά απ’ εδώ, που τελειώνει ο πόνος,
Ζει η Ελπίδα και η Αγάπη με κεραυνοβόλο βλέμμα,
Εκεί κανείς δε θα προδώσει για δεκάρα,
Εκεί τελειώνει η βρωμιά, εκεί τελειώνει το ψέμα…
Σ’ αυτήν τη χώρα θαυμαστή,
Σ’ αυτό το βασίλειο απειροπόλεμο,
Κανένας και ποτέ
Δεν άκουσε για πόλεμο.
Εκεί δεν βάζουν στο στόχαστρο,
Ούτε ανθρώπους, και ούτε θεριά.
Εκεί δεν χτυπούν τους γέροντες,
Και δεν ανατινάζουν παιδιά.
Κάπου μακριά απ’ εδώ, εκεί που τελειώνει το ντουμάνι,
Που σε κανέναν δε φοράνε ακάνθινο στεφάνι,
Εκεί που κανείς δεν πεθαίνει νέος,
Εκεί που τελειώνει ο φόβος ο φρικαλέος.
Κάπου μακριά απ’ εδώ,
Που τα σύννεφα-πούπουλο,
Που το κάθε παιδί,
Αξιολάτρευτο πριγκιπόπουλο.
Που την θλίψη την ανεξήγητη,
Με την δύση, που φεύγει,
Σαν καραβάκι χάρτινο,
Στο πουθενά καταφεύγει.
Κάπου μακριά απ’ εδώ, που η δρόσος σαν οίνος,
Υπάρχει χώρα φωτεινή, που αναζητώ μονίμως,
Εκεί την αγάπη και την θλίψη μαζί μου θα πάρω
Γιατί χωρίς αυτές και τον Παράδεισο θα μποϊκοτάρω.
Ο ήλιος βγαίνει
Και την γη ανανεώνει.
Θυμάσαι πως στα παιδικάτα,
εμείς πετούσαμε στα όνειρα εκεί,
Μακριά, μακριά,
Στην χώρα την ειδυλλιακή…
Εκεί η κάθε κρήνη,
Ζωοδόχος Πηγή,
Εκεί τ’ αστέρι στην παλάμη πέφτοντας
Δεν προκαλεί πληγή.
Εκεί η συμφορά να είναι αλλουνού,
Δεν υπάρχουν τέτοια συμβάντα,
Εκεί η φίλοι, η αγάπη,
Για όλη τη ζωή, για πάντα.
Κάπου μακριά απ’ εδώ, που τελειώνει ο πόνος,
Ζει η Ελπίδα και η Αγάπη με κεραυνοβόλο βλέμμα,
Εκεί κανείς δε θα προδώσει για δεκάρα,
Εκεί τελειώνει η βρωμιά, εκεί τελειώνει το ψέμα…
Σ’ αυτήν τη χώρα θαυμαστή,
Σ’ αυτό το βασίλειο απειροπόλεμο,
Κανένας και ποτέ
Δεν άκουσε για πόλεμο.
Εκεί δεν βάζουν στο στόχαστρο,
Ούτε ανθρώπους, και ούτε θεριά.
Εκεί δεν χτυπούν τους γέροντες,
Και δεν ανατινάζουν παιδιά.
Κάπου μακριά απ’ εδώ, εκεί που τελειώνει το ντουμάνι,
Που σε κανέναν δε φοράνε ακάνθινο στεφάνι,
Εκεί που κανείς δεν πεθαίνει νέος,
Εκεί που τελειώνει ο φόβος ο φρικαλέος.
Κάπου μακριά απ’ εδώ,
Που τα σύννεφα-πούπουλο,
Που το κάθε παιδί,
Αξιολάτρευτο πριγκιπόπουλο.
Που την θλίψη την ανεξήγητη,
Με την δύση, που φεύγει,
Σαν καραβάκι χάρτινο,
Στο πουθενά καταφεύγει.
Κάπου μακριά απ’ εδώ, που η δρόσος σαν οίνος,
Υπάρχει χώρα φωτεινή, που αναζητώ μονίμως,
Εκεί την αγάπη και την θλίψη μαζί μου θα πάρω
Γιατί χωρίς αυτές και τον Παράδεισο θα μποϊκοτάρω.
Α. Μπερντζενισβίλι
(2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου