Βαλεντίν Γκαφτ στον Γιούρι Βίσμπορ

Το κιτς τις ψυχές μας θραύει σαν κατάρα,

Και να διωχθεί δικαστικώς ζητώ.

Μέρος της γενιάς μεγάλωσε πάνω στη σαχλαμάρα…

Και το καινούργιο δυσκολογεννιέται μες στο παραμιλητό.

 

Η αγάπη, η φιλία, να επιζήσουμε βοήθησαν,

Πώς τραγουδούσαμε εμείς μες στη στενή!

Ήρθε η λευτεριά και στην σκηνή ξεπήδησαν

Τα τερατάκια με φωνή φτηνή.

Σκέψη καμία! Μόνο κραυγές εκφυλισμού.

Εκείνος διάσημος, που έχει τρέλα μανιακή, 

Εκείνος που δεν δείχνει ίχνη δισταγμού,

Βγαίνει χωρίς συνείδηση, χωρίς βρακί.

Που είναι το τραγούδι, το οποίο να σιγοτραγουδάς ποθείς;

Λόγια, που δεν πρόκειται να ξεχνάς;

Και όχι για της σάρκας το κομματάκι να παραμιλάς,

Με το οποίο θα ήθελες να καλοζείς.

Απ’ την τηλεοθόνη, σαν απ’ την ταβέρνα σικάτη,

Καλλονές με εσωτερικά κουσούρια,

Με οκάδες ρίχνουν στις πληγές μας αλάτι,

Σαν πάνω στα λάχανα ή τα αγγούρια.

Στην σκηνή την παρδαλή, μια άφυλη φιγούρα,

Λάλησε, από τα ρούχα φορώντας μόνο μενταγιόν…

Είναι αηδία… Τραγούδα κάτι Γιούρα, 

Για ζεστασιά γυναικεία, για την ανδρεία των ανδρών.

Μετάφραση

 Γ. Σοϊλεμεζίδης