Το μονοπάτι

Σε κάθε κορυφή οδηγεί και κάποιο μονοπάτι

κι ο δρόμος ο σωστός πάντα είναι ο ανήφορος

κι έχεις μπροστά σου του αντίπαλου την πλάτη,

αφού η διάβαση η στενή δεν είναι λεωφόρος.

Σε πρέπων στιγμή να βάζεις μια τρικλοποδιά

και παν’ απ’ τον αντίπαλό σου να πηδάς με αυθαδειά.

Θα φτάσεις πρώτος στην κορυφή με πονηριά, 

ο άθλος σου θα συνοδεύεται με τυμπανοκρουσίες,

και θα δεχθείς και αγκαλιές εικονικές και άγευστα φιλιά,

και θα ‘χεις περιουσίες και βεβαίως σ…...ίες.

Κι εσύ θέλεις να φτάσεις στην κορφή,

αλλά ο τρόπος θα ‘χει δύσκολη, ενώ αρμονική μορφή.

Στον στόχο σου για να φτάσεις, θα γίνεις ίδιος μονοπάτι,

που θέλει κόπο και ιδρώτα της ψυχής, 

τόλμη και σύνεση του δάσκαλου και ορειβάτη.

Ο ίδιος θα χαράξεις την πορεία,

  και με τον εαυτό σου θα μονομαχείς.

Να περπατάς το μονοπάτι σου ημέρα και νυχτιά,

τότε θα συναισθάνεσαι της μεγαλόπρεπης αυγής την αρχοντιά.

Το ογκόλιθο πάνω στο μονοπάτι να το κάνεις σκαλί,

και έστρωσες για τη ζωή σου χειροποίητο χαλί.

Το δρομολόγιό σου έχει στάσεις, που λέγονται αλήθειες, 

να ξέρεις, με την πάροδο του χρόνου, γίνονται ηλίθιες.

Ν’ αφήσεις πίσω σου του Ανθρώπου ανεξίτηλα χνάρια, 

κι όχι του πολιτικού τη «βαρυσήμαντη» λογοδιάρροια.

Να προσέχεις, το δικό σου μονοπάτι, ανοίγοντάς. 

Του αλλουνού την στράτα μην σφαλίζεις.

Το πηγαινέλα των μυρμηγκιών μην ποδοπατάς

και της αράχνης τον ιστό μην σχίζεις.

Το μονοπάτι σου με τον πεθαμό σου να μην τελειώνει

και του έργου σου η λαμπρότητα ποτέ να μη θαμπώνει.

Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

20.06.18