Η λεγάμενη ελληνοτουρκική προσέγγιση, που έγινε το 1930 με την πρωτοβουλία του Βενιζέλου, με σκοπό την “εγκάρδια συνεννόηση” ανάμεσα στους δύο λαούς, αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα τόσο του Βενιζέλου προσωπικά, όσο και της κυβέρνησης του, αλλά και της πολιτικής του κόμματος των φιλελευθέρων, παρά το γεγονός ότι η συμφωνία αυτή διαφημίστηκε με πάθος, ως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της πολιτικής του Βενιζέλου.
Φαίνεται ότι ο Βενιζέλος θεώρησε ως οριστική και αμετάκλητη λύση των διαφορών μας με τους Τούρκους στους επτά αιώνες που πέρασαν, σβήνοντας με μια μονοκονδυλιά τα όσα έγιναν μέχρι τότε. Σε λόγο του σε γεύμα που παρατέθηκε στην Τρίπολη με την ευκαιρία των τοπικών εορτών της εκατονταετηρίδας είπε: “Όταν αποθάνω θα κάμω μια πολιτικήν διαθήκην και θα είπω εις τους συμπατριώτας μου: Εβάσταξεν ο αγών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, ας τον ονομάσωμεν “δίκην”, επτά αιώνας. Τώρα εβγήκε μια απόφασις οριστική δια της συνθήκης της Λωζάνης. Εγώ δεν έχω όρεξιν ούτε έφεσιν να κάμω, ούτε και ανα- ψηλάφησιν. Και σας συνιστώ, το ίδιο να κάμετε και σεις”.
Εφημερίδα “Ελεύθερον Βήμα”, 13 Οκτωβρίου 1930.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου