Η κόλαση

Εδώ στον Καύκασο ως τώρα

Ο θρύλος ζει κι εξιστορεί:

Ότι σε μια θεοκατάρατη χαράδρα είναι

Του Τάρταρου η πύλη η τρομερή.

Αιώνες τώρα πίσω από την πύλη

Μάζευε τους αμαρτωλούς ο ψεύτικος ντουνιάς,

Με ανοιχτά τα στόματα σιωπηλά κραυγάζουν

Και καίγονται στις γλώσσες της φωτιάς.

Εδώ είναι το τέρμα όλων των γραμμών,

Δίπλα στο έμπα στέκονται με καρφωτό το βλέμμα

Δύο φρουροί αθάνατοι και φοβεροί

Τους βλέπεις και σου παγώνει το αίμα.

Μαύρα τα ρούχα τους και σκοτεινά τα μάτια

Το έλεος, τη χάρη μη ζητάς!

Ν’ αφήσεις στο κατώφλι τις ελπίδες,

Εσύ στον Κάτω Κόσμο που θα πας.

Στάθηκα δίπλα στου Άδη τον πυρήνα,

Και ρώτησα την Υψηλή Φρουρά:

— Για ποιες αμαρτίες ο Άδης

Μας τιμωρεί πιο αυστηρά;

Ελεύθερος απ’ τις προλήψεις άκουσα

Ότι στης κόλασης θα πάνε το βυθό

Οι μοιχοί πριν απ’ όλους

Για το αμάρτημα το προπατορικό.

Μήπως πρώτα τους μέθυσους

Οι διάβολοι εκεί πετούν

Όπου δεν πρόκειται γεμάτο ποτηράκι

Ούτε στα όνειρα τους να το δουν;

Μήπως αξιοσέβαστη φρουρά

Είναι αλλιώτικη η σειρά

Και οι κλέφτες προηγούνται

Στην πρωτοπορία των αμαρτωλών;

Μ’ απάντησε ο πελώριος φρουρός

Με την ασπρομάλλη γενειάδα:

— Ο εραστής, ο κλέφτης, και ο πότης

Δεν έχουν την πρωτιά να μπουν εδώ.

Έχει προτεραιότητα εκείνος που για τον πλησίον

Έκανε κόλαση τη γη,

Με γλώσσα ύπουλη που δρούσε,

Κ’ έγινε ένα με την αρπαγή.

Οποίος τον εαυτό του απαρνιόταν

Δεν είπε την αλήθεια φωναχτά

Που έκλαιγε, γελούσε κι ορκιζόταν

Με άφθαστη υποκρισία και ψευτιά.

Μετά του δευτέρου φρουρού τα χείλη άνοιξαν

Και είπε με φωνή βραχνή:

— Μόνο εκείνους τιμωρούμε δίχως λύπη

Που τη συνείδηση δεν είχαν καθαρή.

— Εύγε! Είστε φρουροί αληθινοί

Ας τιμωρείται το κακό στη γη

Και αν στ’ αλήθεια δεν υπάρχει Άδης,
Η ώρα ήρθε! Τώρα, να δημιουργηθεί!

Ρασούλ Γκαμζάτοφ

Στις 8 Σεπτέμβρη του 1923 γεννήθηκε ένας από τους αγαπημένους Σοβιετικούς ποιητές αβαρικής καταγωγής (Δημοκρατία του Νταγκεστάν), Ρασούλ Γκαμζάτοφ. Οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουν το ποίημά του Γερανοί, σε ελληνική μετάφραση του Γιάννη Ρίτσου, που έγινε τραγούδι το 1968 από τον συνθέτη Ίαν Φρένκελ.

 Ο Ρασούλ Γκαμζάτοφ έγραψε το ποίημά του στα αβαρικά, όπως εξάλλου και έγραφε, μετά από την επίσκεψη στη Ιαπωνία και τη γνωριμία με τα θύματα της Χιροσίμα. Η δύναμη του ταλέντου του, η ελεύθερη, ανοιχτή καυκάσια ψυχή του, τον έκαναν καλύτερο μεταφραστή των Ρώσων κλασικών στη γλώσσα του μικρού του λαού.

 Ο Ρασούλ Γκαμζάτοφ, ποιητής, μεταφραστής, βουλευτής, πέθανε το 2003, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην αβαρική, αλλά και τη ρωσική λογοτεχνία.

Μετάφραση 

Γ. Σοϊλεμεζίδης