Το ζήτημα της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού παρέμενε ως επί το πλείστον άγνωστο και μη θιγόμενο θέμα στην ελληνική ιστοριογραφία και στην ιστορία των διεθνών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου.
Η οργανωμένη Γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης έπεται των γεγονότων του Θρακομακεδονικού Αγώνος, η έναρξις των οποίων σηματοδοτείται από την πρόκλησιν της Πανσλαβιστικής Ιδέας μετά το 1872 δημιουργίας αυτοκεφάλου Βουλγαρικής Εξαρχίας με τον αποχωρισμόν των βουλγαροσλαβικών στοιχείων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης και την εκ μέρους των Βουλγάρων διεκδίκησιν της Μακεδονίας και της Δυτικής και Ανατολικής Θράκης.
Της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης προηγούνται αφ’ ενός τα γεγονότα των διώξεων του Ελληνισμού της Μακεδονίας και Θράκης με αιχμήν κατά του Σλαβοφώνου Ελληνισμού αλλά και του υπολοίπου ελληνισμού των Γραικομάνων (Βλαχοφώνων και Αρβανιτών) κατά τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες με την υποστήριξιν της Τσαρικής Ρωσίας (Ρόλος του Ρώσου πρεσβευτού Ιγνάτιεφ στην Κωνσταντινούπολη), και μετά την επιτυχή έκβασιν του Μακεδονικού Αγώνος δια τον Ελληνισμό αλλά και ταυτοχρόνως προς αυτόν και αφ’ ετέρου (προηγούνται) τα γεγονότα των διώξεων του Ελληνισμού της Βορείου Θράκης ή Ανατολικής Ρωμυλίας, ή το ορθότερον Ρουμελίας, εκ μέρους της Βουλγαρικής ηγεμονίας, η οποία μετά την κατάλυσιν πραξικοπηματικώς και κατά παράβασιν του Διεθνούς Δικαίου της ημιαυτονόμου επικρατείας της Βορείου Θράκης ή Ανατολικής Ρωμυλίας το 1885 (κατά παράβασιν της Συνθήκης του Βερολίνου του 1878), προχώρησε με την υποστήριξιν της Ρωσίας και την ανοχήν της Οθωμανικής Εξουσίας στους διωγμούς του Θρακικού Ελληνισμού και το ολοκαύτωμα πολλών πόλεων του Ελληνισμού της Βορείου Θράκης (Αγχιάλου, Στενημάχου, Σωζοπόλεως, Πύργου, Μεσημβρίας. Φιλιππουπόλεως, Μελενίκου κ.λ.π.) το 1906.
Οι λόγοι της μη ουσιαστικής επεμβάσεως του νεοελληνικού ελλαδικού κράτους υπέρ του Θρακικού Ελληνισμού «της Ανατολικής Ρωμυλίας» στηρίζονται στην ύπαρξη πολλών ανοικτών εθνικών θεμάτων, όπως της Μακεδονίας, των Νήσων του Αρχιπελάγους (Αιγαίου), του Βορειοηπειρωτικού και των διεθνών συγκυριών στα πλαίσια της διαπάλης των Μ. Δυνάμεων της εποχής να ωφεληθούν κατά το δυνατόν περισσότερον του Ανατολικού Ζητήματος, δηλαδή της Διανομής των εδαφών και πόρων του μεγάλου Ασθενούς (Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και της εσωτερικής διαπάλης των διαφαινομένων σπερμάτων του Εθνικού Διχασμού και της Ξενοκρατίας, διαπάλης η οποία θα οδηγήσει αργότερον εις την Μικρασιατικήν καταστροφήν και τον Εμφύλιον, χρησιμοποιημένου του εθνικού Διχασμού, ως αχίλλειου πτέρνας του ελληνισμού, ως οργάνου εκμεταλλεύσεως των Ελλήνων εκ μέρους των ξένων.
Πελάγιος Χρυσοβέργης - Σταυρίδης
Από την εισήγηση του στο Ε' Παγκόσμιο συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού
Θεσσαλονίκη 25-28 Οκτώβρη 2002
 |
| Πρόσφυγες με κάθε μέσο εγκαταλείπουν την Ανατολική Θράκη |
Της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης προηγούνται αφ’ ενός τα γεγονότα των διώξεων του Ελληνισμού της Μακεδονίας και Θράκης με αιχμήν κατά του Σλαβοφώνου Ελληνισμού αλλά και του υπολοίπου ελληνισμού των Γραικομάνων (Βλαχοφώνων και Αρβανιτών) κατά τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες με την υποστήριξιν της Τσαρικής Ρωσίας (Ρόλος του Ρώσου πρεσβευτού Ιγνάτιεφ στην Κωνσταντινούπολη), και μετά την επιτυχή έκβασιν του Μακεδονικού Αγώνος δια τον Ελληνισμό αλλά και ταυτοχρόνως προς αυτόν και αφ’ ετέρου (προηγούνται) τα γεγονότα των διώξεων του Ελληνισμού της Βορείου Θράκης ή Ανατολικής Ρωμυλίας, ή το ορθότερον Ρουμελίας, εκ μέρους της Βουλγαρικής ηγεμονίας, η οποία μετά την κατάλυσιν πραξικοπηματικώς και κατά παράβασιν του Διεθνούς Δικαίου της ημιαυτονόμου επικρατείας της Βορείου Θράκης ή Ανατολικής Ρωμυλίας το 1885 (κατά παράβασιν της Συνθήκης του Βερολίνου του 1878), προχώρησε με την υποστήριξιν της Ρωσίας και την ανοχήν της Οθωμανικής Εξουσίας στους διωγμούς του Θρακικού Ελληνισμού και το ολοκαύτωμα πολλών πόλεων του Ελληνισμού της Βορείου Θράκης (Αγχιάλου, Στενημάχου, Σωζοπόλεως, Πύργου, Μεσημβρίας. Φιλιππουπόλεως, Μελενίκου κ.λ.π.) το 1906.
Οι λόγοι της μη ουσιαστικής επεμβάσεως του νεοελληνικού ελλαδικού κράτους υπέρ του Θρακικού Ελληνισμού «της Ανατολικής Ρωμυλίας» στηρίζονται στην ύπαρξη πολλών ανοικτών εθνικών θεμάτων, όπως της Μακεδονίας, των Νήσων του Αρχιπελάγους (Αιγαίου), του Βορειοηπειρωτικού και των διεθνών συγκυριών στα πλαίσια της διαπάλης των Μ. Δυνάμεων της εποχής να ωφεληθούν κατά το δυνατόν περισσότερον του Ανατολικού Ζητήματος, δηλαδή της Διανομής των εδαφών και πόρων του μεγάλου Ασθενούς (Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και της εσωτερικής διαπάλης των διαφαινομένων σπερμάτων του Εθνικού Διχασμού και της Ξενοκρατίας, διαπάλης η οποία θα οδηγήσει αργότερον εις την Μικρασιατικήν καταστροφήν και τον Εμφύλιον, χρησιμοποιημένου του εθνικού Διχασμού, ως αχίλλειου πτέρνας του ελληνισμού, ως οργάνου εκμεταλλεύσεως των Ελλήνων εκ μέρους των ξένων.
Με την άνοδο του κινήματος των Νεοτούρκων και των ντολμέδων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων (1908) αρχίζει ο διωγμός του Θρακικού Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης ο οποίος εκτός Κωνσταντινουπόλεως υπερέβαινε τις 365.000 Ελληνισμού, κατά μέτριους υπολογισμούς στηριζομένους στα Πατριαρχικά Αρχεία και σε άλλες πηγές συμπεριλαμβανομένων και των Οθωμανικών στατιστικών.
Εις την Ανατολικήν Θράκην, στρατηγικό χώρο υψίστης σπουδαιότητος, αντιπαρετέθησαν τα Ελληνικά προς τα Βουλγαρικά και Οθωμανικά - Νεοτουρκικά συμφέροντα, εφηρμόσθη στην πράξη πειραματικά το Σχέδιο των Νεοτούρκων και των Γερμανών Επιτελών κατά του Ελληνισμού της Θράκης και της καθ’ ημάς Ανατολής, με την ολοκλήρωσιν της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ιωνίας και του Πόντου, με ενδιάμεσο σταθμό την Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
 |
| Πρόσφυγες διασχίζουν τον Έβρο. |
Η πολιτική των βιαίων διωγμών, μετατοπίσεων και αναγκαστικών μετακινήσεων, συμπεριλαμβανομένων των Ταγμάτων εργασίας, του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης υπόκεινται υπό τους Διεθνείς Κανόνες του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και συνιστούν, ως προοπτικές, εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος και χρήζουν Διεθνούς Αναγνωρίσεως ως συνέχεια της Διεθνούς Αναγνωρίσεως της Γενοκτονίας των Αρμενίων και του Ποντιακού Ελληνισμού, πράγμα το οποίο συνιστά καθήκον των εκπροσώπων του Θρακικού Ελληνισμού και των Ομοσπονδιών των Σωματείων του, συμπεριλαμβανομένης και της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης ως ενός εκ των πλέον Ιστορικών Σωματειακών Ενώσεων της Συμπρωτεύουσας.
Διετέλεσε Γ.Γ. της Π.Ο.Θ. Σ. και Πρόεδρος της Θ.Ε Θ. Εκλέχτηκε Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων και του Κέντρου Προστασίας των Ελληνικών Μειονοτήτων και Αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Αμφικτιονία Οικουμενικού Πολιτισμού. Υπήρξε Γ.Γ. του Παμμακεδονικού Συμβούλιο και συνιδρυτής της Πανεθνικής Παμμακεδονικής Διάσκεψης της 9/12/2005. Έχει τιμηθεί με μετάλλιο και περγαμηνή της Ακαδημίας Κοινωνικών, Εθνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών (2004).
Από την εισήγηση του στο Ε' Παγκόσμιο συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού
Θεσσαλονίκη 25-28 Οκτώβρη 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου