Καλέ μου! Τι σου έκανα;

Μέσα στα μάτια με κοιτούσες χθες, 

και σήμερα κρυφοκοιτάς τις άλλες!

Χθες μέχρι το πρωί μαζί, 

τώρα δεν έχεις χρόνο για αγκάλες!

Ναι, είμαι ανόητη! Εσύ λογικός.

Ίσως, από την αγάπη μου, κάτι παράκανα.

Ω! κραυγή γυναικών όλων των εποχών:

«Καλέ μου! Τι σου έκανα;»

Τα δάκρυα της νερό και αίμα,

και το νερό με αίμα, με δάκρυα νίφτηκε!

Όχι μητέρα, αλλά μυρτιά η Αγάπη:

Μέσα στην αγκαλιά της κρύφτηκε.

Αρπάζουν τους αγαπημένους μας τα πλοία, 

Τους απαγάγουν δρόμοι – δρέπανα.

Κ’ ο στεναγμός ακούγετε σ’ όλη τη γη:

«Καλέ μου! Τι σου έκανα;»

Μέσα στα χέρια δυνατά δεν έπαιρνα ανάσα:

Αχόρταγη του έρωτα λιχουδιάρα!

Σε μια κακή στιγμή τα χέρια του χαλάρωσαν

Και έπεσε η ζωή σαν τελευταία πεντάρα.

Φονεύσαμε το αγγελούδι φτερωτό

Με δόρυ δίκαννο. 

Ακόμη και στην κόλαση θα ερωτώ:

«Καλέ μου! Τι σου έκανα;»

Θα ρωτήσω την καρέκλα, το κρεβάτι:

«Γιατί τα βάσανα την ψυχή μου δένε;»

«Έπαψες ν’ αγαπάς! Να σταυρώσεις;»

«Τις άλλες θ’ αγαπά», μου λένε.

Γνώρισα του πάθους τη φλόγα,

Τώρα, το θάνατο αργό!

Αυτό μου έκανες εσύ καλέ μου. 

Μα, τι σου έκανα εγώ;

Ξύπνησα και τα μάτια μου άνοιξα.

Ήδη δεν είμαι ερωμένη!

Όπου στραβοπατάει η Αγάπη, 

Εκεί η θανή - ειμαρμένη.

Τη γεύση της αγάπης πίκρανες εσύ,

Εγώ τη ζωή σου γλύκανα.

«Συγχώρα με, συγχώρα με,

Καλέ μου! Τι σου έκανα!»

Μαρίνα Τσβετάγεβα

Μετάφραση 

Γ. Σοϊλεμεζίδης