Ακούγεται πολύ συχνά και δυστυχώς και μεταξύ των Ποντίων οι οποίοι, είτε λόγω άγνοιας είτε σκοπιμότητας να υποστηρίζουν πως οι Παφραλήδες του Πόντου δεν είναι Πόντιοι, επειδή είναι τουρκόφωνοι. Υποστηρίζουν, επίσης, πολλοί ότι όλοι οι τουρκόφωνοι του Πόντου είναι Παφραλήδες.
Οι Πόντιοι Παφραλήδες είναι τουρκόφωνοι, αλλά όχι και κάθε τουρκόφωνος του Πόντου είναι και Πάφραλης.
Ως παράδειγμα παίρνουμε τα όσα ο Δημοσθένης Η. Οικονομίδης και ο Ανθιμος Α. Παπαδόπουλος αναφέρουν στα βιβλία τους, ότι δηλαδή σε πολλές περιοχές του Πόντου υπάρχουν τουρκόφωνοι, όπως στην Κολωνία 5.020 οικογένειες, στη Νικόπολη 2.100, στη Νεοκαισάρεια (Νιξάρ) 2.000, στην Έρπαα 7 χωριά τουρκόφωνων, μεταξύ των οποίων και το χωριό Εντίκ Πουνάρ, το χωριό του μεγάλου καπετάνιου της Έρπαα Κοτζά Αναστάς (Αναστάσιου Παπαδόπουλου), ο οποίος ήταν τουρκόφωνος.
Επίσης, τουρκόφωνα χωριά υπάρχουν στην περιοχή της πάλαι ποτέ πρωτεύουσας του Βασιλείου του Πόντου, της Αμάσειας, στην Κάβζα, στο Βεζίρ Κιοπρού, στην Τοκάτη οχτώ χωριά τουρκόφωνα, στην περιφέρεια Άρτοβας επτά χωριά κ.ο.κ. Όλοι οι παραπάνω αναφερθέντες είναι τουρκόφωνοι, αλλά όχι και Παφραλήδες.
Ο Περικλής Τριανταφυλλίδης, στο βιβλίο του «Φυγάδες», σελ 78, αναφέρει ότι οι εξισλαμισθέντες στις περιοχές του Πόντου, Κολωνίας και Νικόπολης, έγιναν περισσότερο φανατικοί και από αυτούς ακόμη τους Τούρκους και είχαν πάψει να ομιλούν την ελληνική γλώσσα, καθώς και οι εξισλαμισθέντες της Γεμουράς είχαν πάψει να ομιλούν την ελληνική γλώσσα.
Αντιθέτως, οι Οφίτες ή Οφλίδες κατά τον Μητροπολίτη Χρύσανθο, μετά τον εξισλαμισμό τους, διατήρησαν την ελληνική γλώσσα και ήσαν οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως επίσης ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι ήσαν και αυτοί της περιοχής Τόνιας-Σταυρί κ.τ.λ.
Αυτοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι τουρκόφωνοι των περιοχών που αναφέραμε είναι Παφραλήδες, αγνοούν προφανώς τόσο την ιστορία όσο και τη γεωγραφική θέση, στην οποία περικλείεται ο Πόντος, γιατί, αν γνώριζαν, θα διαπίστωναν πως οι περιοχές αυτές ουδεμία έχουν σχέση με την Πάφρα, η οποία αποτελεί επαρχία της Αμισού (Σαμψούντας) και βρίσκεται στα παράλια του Ευξείνου Πόντου.
Είναι, πάντως, γεγονός πως με την κατάληψη της Τραπεζούντας το 1461 και του Πόντου γενικότερα, παντού ελαλείτο η τουρκική γλώσσα, στα δικαστήρια, στο εμπόριο, στις συγκοινωνίες και σε κάθε συναλλαγή.
Είναι αδύνατον να περιγράψει κανείς τις συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν οι χιλιάδες Έλληνες, που αλλαξοπίστησαν. Κάθε χωριό, κάθε πόλη, κάθε οικογένεια έχει και μια ιδιαίτερη τραγική ιστορία. Έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, αναγκάσθηκαν πολλοί Έλληνες χριστιανοί του Πόντου, για να μην αλλαξοπιστήσουν, να φύγουν σε άλλες περιοχές, όπως του Καυκάσου κ.τ.λ. Άλλοι, για να αποφύγουν τις διώξεις και για να μην χάσουν τις περιουσίες τους, δέχθηκαν τον εξισλαμισμό, αλλάζοντας ακόμη και τα ονόματά τους σε τουρκικά. Αλλά υπήρξαν και οι άλλοι, οι οποίοι, παρά τις πιέσεις που εδέχοντο, αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν, όπως συνέβη στην περιοχή της Πάφρας και στις άλλες περιοχές του Πόντου και για αυτό το λόγο οι διώξεις των Τούρκων εναντίον των περιοχών αυτών ήταν σκληρότερες.
Οι διωγμοί και οι πιέσεις των ντερεμπέηδων, ο θρησκευτικός φανατισμός των μουσουλμάνων, τα συνεχή βασανιστήρια εναντίον των Ελληνοχριστιανών της Πάφρας, γιατί δεν εδέχοντο να αλλαξοπιστήσουν, υποχρέωσαν τους κατοίκους της να καταφύγουν στα βουνά της περιοχής τους, γιατί δεν τους ήταν δυνατόν να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές, πιο ελεύθερες, και έτσι, προ του διλήμματος που τους έθεσαν οι άνθρωποι του ντερέμπεη, ή τη θρησκεία θα αλλάξετε ή τη γλώσσα, οι Παφραλήδες δεν δέχθηκαν να αλλαξοπιστήσουν, γιατί τη θρησκεία τη θεωρούσαν συνώνυμη με την εθνική τους ταυτότητα, την ελληνική.
Αυτήν την επιλογή τους οι Παφραίοι του Πόντου την πλήρωσαν πολύ ακριβά. Τους κάψανε τα χωριά, τα σχολεία και οι εκκλησίες στάχτη, οι συλλήψεις και εκτελέσεις σε καθημερινή βάση, το κόψιμο της γλώσσας, για να μην ομιλούν την ελληνική, επίσης. Τους υποχρέωσαν, σε κάθε συναλλαγή με τα γειτονικά τουρκοχώρια, να συνδιαλέγονται μόνον στην τουρκική, διαφορετικά τους έκοβαν τη γλώσσα. Σε διάστημα μιας δεκαπενταετίας, οι Τούρκοι έκοψαν περισσότερες από 15.000 γλώσσες και όπως αναφέρει ο καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Απόστολος Βακαλόπουλος, σε μια μόνον μέρα έκοψαν οι Τούρκοι, μέσα στην πόλη της Πάφρας, 1.500 γλώσσες.
Η συνεχιζόμενη και σήμερα ακόμη κατηγορία εναντίον τους, ελπίζουμε πως θα πάρει τέλος, για να μην πούμε αυτό που ελέχθη από συμπατριώτη μας Πόντιο, όταν πληροφορήθηκε πως στη Σκύδρα απέκοψαν το κεφάλι από την προτομή του μεγάλου αρχικαπετάνιου του δυτικού Πόντου, του Βασίλ Ουστά, του Βασίλη Ανθόπουλου, ότι «οι Τούρκοι τον σκότωσαν το 1922 στην Κωνσταντινούπολη και οι Έλληνες τον αποκεφάλισαν στην Ελλάδα».
Τους Παφραίους τους σκότωσαν οι Τούρκοι στον Πόντο και οι Πόντιοι τους αποκεφαλίζουν στην Ελλάδα..
Γεώργιος Θ. Αντωνιάδης
Από την εισήγηση του στο Ε' συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού το 2002 στη Θεσσαλονίκη
 |
| Πάφρα |
Οι Πόντιοι Παφραλήδες είναι τουρκόφωνοι, αλλά όχι και κάθε τουρκόφωνος του Πόντου είναι και Πάφραλης.
Ως παράδειγμα παίρνουμε τα όσα ο Δημοσθένης Η. Οικονομίδης και ο Ανθιμος Α. Παπαδόπουλος αναφέρουν στα βιβλία τους, ότι δηλαδή σε πολλές περιοχές του Πόντου υπάρχουν τουρκόφωνοι, όπως στην Κολωνία 5.020 οικογένειες, στη Νικόπολη 2.100, στη Νεοκαισάρεια (Νιξάρ) 2.000, στην Έρπαα 7 χωριά τουρκόφωνων, μεταξύ των οποίων και το χωριό Εντίκ Πουνάρ, το χωριό του μεγάλου καπετάνιου της Έρπαα Κοτζά Αναστάς (Αναστάσιου Παπαδόπουλου), ο οποίος ήταν τουρκόφωνος.
Επίσης, τουρκόφωνα χωριά υπάρχουν στην περιοχή της πάλαι ποτέ πρωτεύουσας του Βασιλείου του Πόντου, της Αμάσειας, στην Κάβζα, στο Βεζίρ Κιοπρού, στην Τοκάτη οχτώ χωριά τουρκόφωνα, στην περιφέρεια Άρτοβας επτά χωριά κ.ο.κ. Όλοι οι παραπάνω αναφερθέντες είναι τουρκόφωνοι, αλλά όχι και Παφραλήδες.
Ο Περικλής Τριανταφυλλίδης, στο βιβλίο του «Φυγάδες», σελ 78, αναφέρει ότι οι εξισλαμισθέντες στις περιοχές του Πόντου, Κολωνίας και Νικόπολης, έγιναν περισσότερο φανατικοί και από αυτούς ακόμη τους Τούρκους και είχαν πάψει να ομιλούν την ελληνική γλώσσα, καθώς και οι εξισλαμισθέντες της Γεμουράς είχαν πάψει να ομιλούν την ελληνική γλώσσα.
Αντιθέτως, οι Οφίτες ή Οφλίδες κατά τον Μητροπολίτη Χρύσανθο, μετά τον εξισλαμισμό τους, διατήρησαν την ελληνική γλώσσα και ήσαν οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως επίσης ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι ήσαν και αυτοί της περιοχής Τόνιας-Σταυρί κ.τ.λ.
Αυτοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι τουρκόφωνοι των περιοχών που αναφέραμε είναι Παφραλήδες, αγνοούν προφανώς τόσο την ιστορία όσο και τη γεωγραφική θέση, στην οποία περικλείεται ο Πόντος, γιατί, αν γνώριζαν, θα διαπίστωναν πως οι περιοχές αυτές ουδεμία έχουν σχέση με την Πάφρα, η οποία αποτελεί επαρχία της Αμισού (Σαμψούντας) και βρίσκεται στα παράλια του Ευξείνου Πόντου.
Είναι, πάντως, γεγονός πως με την κατάληψη της Τραπεζούντας το 1461 και του Πόντου γενικότερα, παντού ελαλείτο η τουρκική γλώσσα, στα δικαστήρια, στο εμπόριο, στις συγκοινωνίες και σε κάθε συναλλαγή.
Είναι αδύνατον να περιγράψει κανείς τις συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν οι χιλιάδες Έλληνες, που αλλαξοπίστησαν. Κάθε χωριό, κάθε πόλη, κάθε οικογένεια έχει και μια ιδιαίτερη τραγική ιστορία. Έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, αναγκάσθηκαν πολλοί Έλληνες χριστιανοί του Πόντου, για να μην αλλαξοπιστήσουν, να φύγουν σε άλλες περιοχές, όπως του Καυκάσου κ.τ.λ. Άλλοι, για να αποφύγουν τις διώξεις και για να μην χάσουν τις περιουσίες τους, δέχθηκαν τον εξισλαμισμό, αλλάζοντας ακόμη και τα ονόματά τους σε τουρκικά. Αλλά υπήρξαν και οι άλλοι, οι οποίοι, παρά τις πιέσεις που εδέχοντο, αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν, όπως συνέβη στην περιοχή της Πάφρας και στις άλλες περιοχές του Πόντου και για αυτό το λόγο οι διώξεις των Τούρκων εναντίον των περιοχών αυτών ήταν σκληρότερες.
Οι διωγμοί και οι πιέσεις των ντερεμπέηδων, ο θρησκευτικός φανατισμός των μουσουλμάνων, τα συνεχή βασανιστήρια εναντίον των Ελληνοχριστιανών της Πάφρας, γιατί δεν εδέχοντο να αλλαξοπιστήσουν, υποχρέωσαν τους κατοίκους της να καταφύγουν στα βουνά της περιοχής τους, γιατί δεν τους ήταν δυνατόν να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές, πιο ελεύθερες, και έτσι, προ του διλήμματος που τους έθεσαν οι άνθρωποι του ντερέμπεη, ή τη θρησκεία θα αλλάξετε ή τη γλώσσα, οι Παφραλήδες δεν δέχθηκαν να αλλαξοπιστήσουν, γιατί τη θρησκεία τη θεωρούσαν συνώνυμη με την εθνική τους ταυτότητα, την ελληνική.
Αυτήν την επιλογή τους οι Παφραίοι του Πόντου την πλήρωσαν πολύ ακριβά. Τους κάψανε τα χωριά, τα σχολεία και οι εκκλησίες στάχτη, οι συλλήψεις και εκτελέσεις σε καθημερινή βάση, το κόψιμο της γλώσσας, για να μην ομιλούν την ελληνική, επίσης. Τους υποχρέωσαν, σε κάθε συναλλαγή με τα γειτονικά τουρκοχώρια, να συνδιαλέγονται μόνον στην τουρκική, διαφορετικά τους έκοβαν τη γλώσσα. Σε διάστημα μιας δεκαπενταετίας, οι Τούρκοι έκοψαν περισσότερες από 15.000 γλώσσες και όπως αναφέρει ο καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Απόστολος Βακαλόπουλος, σε μια μόνον μέρα έκοψαν οι Τούρκοι, μέσα στην πόλη της Πάφρας, 1.500 γλώσσες.
Η συνεχιζόμενη και σήμερα ακόμη κατηγορία εναντίον τους, ελπίζουμε πως θα πάρει τέλος, για να μην πούμε αυτό που ελέχθη από συμπατριώτη μας Πόντιο, όταν πληροφορήθηκε πως στη Σκύδρα απέκοψαν το κεφάλι από την προτομή του μεγάλου αρχικαπετάνιου του δυτικού Πόντου, του Βασίλ Ουστά, του Βασίλη Ανθόπουλου, ότι «οι Τούρκοι τον σκότωσαν το 1922 στην Κωνσταντινούπολη και οι Έλληνες τον αποκεφάλισαν στην Ελλάδα».
Τους Παφραίους τους σκότωσαν οι Τούρκοι στον Πόντο και οι Πόντιοι τους αποκεφαλίζουν στην Ελλάδα..
Γεώργιος Θ. Αντωνιάδης
Από την εισήγηση του στο Ε' συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού το 2002 στη Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου