Η επικρατούσα άποψη αναφέρει ότι οι Έλληνες μπήκαν ως εισβολείς το 2000 π. X. στη χώρα που λέγεται Ελλάδα, προερχόμενοι από τις πεδιάδες του Δούναβη - πιθανόν από την περιοχή των Καρπαθίων — όπου ζούσαν μαζί με άλλα φύλα, τα οποία εγκαταστάθηκαν κατόπιν στις Ινδίες, στην Περσία, την Ιταλία, τη Γερμανία και αλλού και μιλούσαν την ίδια γλώσσα, η οποία ονομάστηκε ινδοευρωπαϊκή, από την οποία προήλθαν πολυάριθμες γλώσσες, με κοινά χαρακτηριστικά.
Οι εισβολείς στην Ελλάδα, από το βορρά, που τους ονόμασαν, κατόπιν, Δωριείς, νίκησαν τους παλαιότερους αυτόχθονες κατοίκους, πολλούς τους αφομοίωσαν και άλλους τους εξανάγκασαν να εκπατριστούν, από τον 8ο ως τον 5ο π. X. αιώνα, και να ιδρύσουν αποικίες σε όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας, στην Κάτω Ιταλία, στη βόρεια Αφρική, και αλλού, μέχρι τις Ηράκλειες Στήλες (Γιβραλτάρ).
Από αυτούς που αποίκισαν τη Μικρά Ασία, και συγκεκριμένα από την περιοχή που ονομαζόταν Μίλητος - παραλιακή πόλη στον μυχό του Μαίανδρου ποταμού - προέρχονται, κατά κύριο λόγο, οι Πόντιοι, που ανέπτυξαν αποικίες — μετά από την πρώτη αποικία, τη Σινώπη -σε όλη τη λεκάνη του Εύξεινου Πόντου.
Εκτός από τους αποίκους της Μιλήτου, όμως, αναφέρονται και αρκετοί άλλοι, από την Αρκαδία, από την Εύβοια, την Αττική και από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Όλοι αυτοί οι Έλληνες, που αποίκισαν τον Πόντο, μιλούσαν την πρώτη κοινή ελληνική γλώσσα, με ινδοευρωπαϊκή προέλευση.
Αυτή είναι, όπως προαναφέρθηκε, η επικρατούσα, σήμερα, άποψη για τις μετακινήσεις των Ελλήνων, μετά το 2000 π. X. Υπάρχει, όμως, και η άποψη ότι οι Έλληνες έχουν ως τόπο προέλευσης τον Καύκασο, όπου βρέθηκαν ύστερα από εισβολές ή μετακινήθηκαν ως νομάδες, από τον βορρά και την ανατολή. Αυτοί οι Έλληνες κατέκτησαν την Ελλάδα, αφομοιώθηκαν ή αφομοίωσαν, μέχρις ενός ορισμένου βαθμού, τους αυτόχθονες και όταν θέλησαν να βρουν νέες πηγές πλούτου, θυμήθηκαν την αρχαία τους κοιτίδα, τον Καύκασο, και τότε έκαναν τη μυθική αλλά αληθινή αργοναυτική εκστρατεία και τον αποικισμό, για να γυρίσουν στα μέρη από όπου ήρθαν στην Ελλάδα. Γύριζαν, δηλαδή, σε μέρη που τους ήταν γνωστά από την παράδοση, από τους διασωθέντες θρύλους, όταν τον 8ο π. X. αιώνα ξεκινούσαν για έναν νέο αποικισμό, στη Μικρά Ασία και τον Καύκασο.
Ενώ, δηλαδή, οι μετακινήσεις των πληθυσμών γίνονταν, στην αρχή, προς τη δύση, τον 8ο π. X. αιώνα άρχισε η αντίστροφη πορεία, προς την ανατολή. Την άποψη αυτή συμμερίζονται αρκετοί ιστορικοί, χωρίς να έχουν ούτε και αυτοί στοιχεία χειροπιαστά, για να αποδείξουν από πού ήρθαν οι Έλληνες στην Ελλάδα, γύρω στο 2000 π. X., ενώ αρκετά είναι τα στοιχεία για τις μετακινήσεις και τον αποικισμό στην ανατολή, μετά τον 8ο αιώνα π. X.
Ο Γερμανός ιστορικός Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ, στον πρόλογο της περίφημης μελέτης του «Ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας», υπογραμμίζει τα εξής για το θέμα αυτό:
«Το ό,τι κατά τους προϊστορικούς χρόνους λαοί αποίκων, ξεκινώντας από τις περιοχές του καυκασιανού περάσματος, είχαν έρθει άλλοτε ως κατακτητές και άλλοτε ως εκπολιτιστές στις παραευξεινοπόντιες χώρες της χερσονήσου του Αίμου, στις περιοχές του Ολυμπου και του Μαίναλου (στην Πελοπόννησο), στις μέρες μας έμεινε πια να το αρνιούνται μόνον εκείνοι από τους ιστοριογράφους που, προσηλωμένοι στις παραπλανητικές αλληλουχίες των γεγονότων, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αποδεχτούν την ύπαρξη της βασικής αρχής, πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι εναλλασσόμενες φάσεις της ανθρώπινης κοινωνίας, δηλαδή την ανυποχώρητη ροπή των λαών προς μια αδιάκοπη προώθησή τους και μια σταθερή μεταμόρφωση των πραγμάτων, έτσι ώστε να πετυχαίνουν την ισορροπία του πολιτισμού στη γη».
Πάντως, κατά την περίοδο, στην οποία αναφέρεται η παρούσα μελέτη, στο μέρος που αφορά τα έντυπα των Ποντίων στον Πόντο και τη νότια Ρωσία, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του έτους 1914, που έχουν ως βάση τα εκκλησιαστικά μητρώα, τον πληθυσμό του Πόντου αποτελούσαν 1.006.000 μωαμεθανοί, 696.495 ορθόδοξοι χριστιανοί, 60.000 Αρμένιοι — γρηγοριανοί και καθολικοί - και 5.000 διαμαρτυρόμενοι, ανάμεσα στους οποίους, οι περισσότεροι ήταν Ευρωπαίοι. Ο συνολικός αριθμός των κατοίκων του Πόντου ήταν, κατά την περίοδο εκείνη, 1.767.495 άτομα.
Αν υπολογισθούν τα άτομα αυτά ανάλογα με την εθνικότητά τους, τότε προκύπτει η εξής εικόνα: Τούρκοι όλων των φυλών 772.600 (δεν υπολογίζονται, δηλ., οι μωαμεθανοί — εξισλαμισθέντες, που δεν ήταν Τούρκοι). Έλληνες 929.895 (υπολογίζονται και οι βιαίως εξισλαμισθέντες και οι κρυπτοχριαστιανοί). Αρμένιοι 60.000 και Ευρωπαίοι, γενικά, 5.000.
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
Από αυτούς που αποίκισαν τη Μικρά Ασία, και συγκεκριμένα από την περιοχή που ονομαζόταν Μίλητος - παραλιακή πόλη στον μυχό του Μαίανδρου ποταμού - προέρχονται, κατά κύριο λόγο, οι Πόντιοι, που ανέπτυξαν αποικίες — μετά από την πρώτη αποικία, τη Σινώπη -σε όλη τη λεκάνη του Εύξεινου Πόντου.
Εκτός από τους αποίκους της Μιλήτου, όμως, αναφέρονται και αρκετοί άλλοι, από την Αρκαδία, από την Εύβοια, την Αττική και από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Όλοι αυτοί οι Έλληνες, που αποίκισαν τον Πόντο, μιλούσαν την πρώτη κοινή ελληνική γλώσσα, με ινδοευρωπαϊκή προέλευση.
Αυτή είναι, όπως προαναφέρθηκε, η επικρατούσα, σήμερα, άποψη για τις μετακινήσεις των Ελλήνων, μετά το 2000 π. X. Υπάρχει, όμως, και η άποψη ότι οι Έλληνες έχουν ως τόπο προέλευσης τον Καύκασο, όπου βρέθηκαν ύστερα από εισβολές ή μετακινήθηκαν ως νομάδες, από τον βορρά και την ανατολή. Αυτοί οι Έλληνες κατέκτησαν την Ελλάδα, αφομοιώθηκαν ή αφομοίωσαν, μέχρις ενός ορισμένου βαθμού, τους αυτόχθονες και όταν θέλησαν να βρουν νέες πηγές πλούτου, θυμήθηκαν την αρχαία τους κοιτίδα, τον Καύκασο, και τότε έκαναν τη μυθική αλλά αληθινή αργοναυτική εκστρατεία και τον αποικισμό, για να γυρίσουν στα μέρη από όπου ήρθαν στην Ελλάδα. Γύριζαν, δηλαδή, σε μέρη που τους ήταν γνωστά από την παράδοση, από τους διασωθέντες θρύλους, όταν τον 8ο π. X. αιώνα ξεκινούσαν για έναν νέο αποικισμό, στη Μικρά Ασία και τον Καύκασο.
Ενώ, δηλαδή, οι μετακινήσεις των πληθυσμών γίνονταν, στην αρχή, προς τη δύση, τον 8ο π. X. αιώνα άρχισε η αντίστροφη πορεία, προς την ανατολή. Την άποψη αυτή συμμερίζονται αρκετοί ιστορικοί, χωρίς να έχουν ούτε και αυτοί στοιχεία χειροπιαστά, για να αποδείξουν από πού ήρθαν οι Έλληνες στην Ελλάδα, γύρω στο 2000 π. X., ενώ αρκετά είναι τα στοιχεία για τις μετακινήσεις και τον αποικισμό στην ανατολή, μετά τον 8ο αιώνα π. X.
 |
| Jakob Philipp Falmerayer |
«Το ό,τι κατά τους προϊστορικούς χρόνους λαοί αποίκων, ξεκινώντας από τις περιοχές του καυκασιανού περάσματος, είχαν έρθει άλλοτε ως κατακτητές και άλλοτε ως εκπολιτιστές στις παραευξεινοπόντιες χώρες της χερσονήσου του Αίμου, στις περιοχές του Ολυμπου και του Μαίναλου (στην Πελοπόννησο), στις μέρες μας έμεινε πια να το αρνιούνται μόνον εκείνοι από τους ιστοριογράφους που, προσηλωμένοι στις παραπλανητικές αλληλουχίες των γεγονότων, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αποδεχτούν την ύπαρξη της βασικής αρχής, πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι εναλλασσόμενες φάσεις της ανθρώπινης κοινωνίας, δηλαδή την ανυποχώρητη ροπή των λαών προς μια αδιάκοπη προώθησή τους και μια σταθερή μεταμόρφωση των πραγμάτων, έτσι ώστε να πετυχαίνουν την ισορροπία του πολιτισμού στη γη».
Πάντως, κατά την περίοδο, στην οποία αναφέρεται η παρούσα μελέτη, στο μέρος που αφορά τα έντυπα των Ποντίων στον Πόντο και τη νότια Ρωσία, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του έτους 1914, που έχουν ως βάση τα εκκλησιαστικά μητρώα, τον πληθυσμό του Πόντου αποτελούσαν 1.006.000 μωαμεθανοί, 696.495 ορθόδοξοι χριστιανοί, 60.000 Αρμένιοι — γρηγοριανοί και καθολικοί - και 5.000 διαμαρτυρόμενοι, ανάμεσα στους οποίους, οι περισσότεροι ήταν Ευρωπαίοι. Ο συνολικός αριθμός των κατοίκων του Πόντου ήταν, κατά την περίοδο εκείνη, 1.767.495 άτομα.
Αν υπολογισθούν τα άτομα αυτά ανάλογα με την εθνικότητά τους, τότε προκύπτει η εξής εικόνα: Τούρκοι όλων των φυλών 772.600 (δεν υπολογίζονται, δηλ., οι μωαμεθανοί — εξισλαμισθέντες, που δεν ήταν Τούρκοι). Έλληνες 929.895 (υπολογίζονται και οι βιαίως εξισλαμισθέντες και οι κρυπτοχριαστιανοί). Αρμένιοι 60.000 και Ευρωπαίοι, γενικά, 5.000.
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου