Στην Οινόη, που βρίσκεται ανάμεσα στα Κοτύωρα (Ορντού) και τη Σαμψούντα, διασώζονται λίγα λείψανα των αρχαίων τειχών της κοντά στην άλλοτε συνοικία των Ελλήνων. Παλαιότερα γύρω στο έτος 1900, νότια της Οινόης και σε απόσταση περίπου δέκα χιλιομέτρων, υπήρχαν ακόμη τα ερείπια φρουρίου, το οποίο οι σύγχρονοι Έλληνες της περιοχής το ονόμαζαν «κάστρο» ή και Φρούριο της Οργιάς (Ωραίας). Βρισκόταν σε απόσταση μιας ώρας περίπου από την Οινόη, σε τοποθεσία που δύσκολα μπορούσε κανείς να πλησιάσει, κάτι πολύ συνηθισμένο για όλα τα κάστρα.
Το φρούριο της Οινόης, κατά την περίοδο που κυριαρχούσαν οι ντερεμπέηδες, δηλαδή τον 18ο, κυρίως, αιώνα, το προτιμούσαν ως καταφύγιο, όταν ήταν υποχρεωμένοι να έρθουν σε σύγκρουση με άλλους ντερεμπέηδες για κυριαρχία στην περιοχή, ή με Έλληνες που αντιδρούσαν ένοπλα στις βιαιότητες των ντερεμπέηδων κατά των χριστιανών. Η τουρκική κυβέρνηση κατέστρεψε το κάστρο τον 19ο αιώνα, για αυτόν, ακριβώς, τον λόγο, δηλαδή γιατί αποτελούσε ορμητήριο των ντερεμπέηδων και όταν απόκτησαν μεγάλη δύναμη και ήρθαν σε σύγκρουση ακόμη και με τον σουλτάνο.
Φρουρός στο κάστρο στις Οινόης ήταν κάποιος Κωνσταντίνος, ο οποίος εξαπατήθηκε (ανάλογος θρύλος με εκείνον του κάστρου της Κορδύλης, ανάμεσα στην Τρίπολη και τα Πλάτανα) από στις εχθρούς, που παρουσίασαν δήθεν έγκυο γυναίκα, που παρακαλούσε να τις ανοίξουν την πόρτα του κάστρου και μόλις άνοιξε η πόρτα, μπήκαν οι εχθροί και το κατέλαβαν. Ο θρύλος κρατά ζωντανά στη μνήμη των ανθρώπων τα μέσα που χρησιμοποιούσαν, τότε, οι αντιμαχόμενοι, πολιορκούντες και πολιορκούμενοι, για να επιτύχουν τον στόχο τους, και το πονόψυχο των χριστιανών. Εκτός αυτών από τον θρύλο βγαίνει το συμπέρασμα ότι, ενώ η ολική κατάκτηση του Πόντου από μουσουλμάνους αποτελούσε γεγονός, εντούτοις υπήρχαν για πολλά χρόνια εστίες αντίστασης στις γύρω από την Τραπεζούντα ορεινές περιοχές.
Μέσα στον χώρο του κάστρου υπήρχε πολύ βαθύ πηγάδι, που είχε στα πλάγια του τοιχώματα σκάλες, από τις οποίες κατέβαιναν μέχρι το νερό εκείνοι που βρίσκονταν μέσα στο κάστρο. Τα πηγάδια στα κάστρα τα άνοιγαν για να εξασφαλίζουν νερό στις περιπτώσεις αποκλεισμού από εχθρούς. Διαφορετικά υδρεύονταν από τις πηγές. Υπάρχουν περιπτώσεις στην ιστορία που έπεσαν κάστρα από έλλειψη νερού και μόνον, ενώ εκείνοι που τα υπερασπίζονταν δεν είχαν καμφθεί από υπέρτερες δυνάμεις των εχθρών και άντεχαν στις επιθέσεις.
Στα περισσότερα κάστρα του Πόντου υπήρχε παρεκκλήσι κάποιου αγίου, για να προστατεύει τους φύλακες του. Η φαντασία των απλών ανθρώπων θεωρούσε τους φύλακες ατρόμητα παλληκάρια, κάτι σαν γίγαντες, που προστάτευαν ο Θεός και οι άγιοι.
Η Οινόη ή Οίναιον ή Ίνεον — τουρκικά Ούνια — θεωρείται ότι χτίστηκε τον 5° π. X. αιώνα ή από άποικους της Οινόης Αττικής ή έχει το όνομα της νύμφης Οινόης Αρκαδίας ή
ιδρύθηκε μετά την κατάκτηση της Ασίας από τον Μέγα Αλέξανδρο. Πολύ σημαντικά είναι τα δάση που εκτείνονται αρκετά χιλιόμετρα πριν από τον ποταμό Βήρι μέχρι την Οινόη. Στα δάση αυτά υπήρχε πολλή ξυλεία, που χρησίμευε για τη ναυπηγική.
Πάνω από την Οινόη υπήρχαν δύο χωριά Αρμενίων, που τα εξαφάνισαν οι Τούρκοι στις αρχές του 20ού αιώνα.
Πάνος Καϊσίδης
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας
Φρουρός στο κάστρο στις Οινόης ήταν κάποιος Κωνσταντίνος, ο οποίος εξαπατήθηκε (ανάλογος θρύλος με εκείνον του κάστρου της Κορδύλης, ανάμεσα στην Τρίπολη και τα Πλάτανα) από στις εχθρούς, που παρουσίασαν δήθεν έγκυο γυναίκα, που παρακαλούσε να τις ανοίξουν την πόρτα του κάστρου και μόλις άνοιξε η πόρτα, μπήκαν οι εχθροί και το κατέλαβαν. Ο θρύλος κρατά ζωντανά στη μνήμη των ανθρώπων τα μέσα που χρησιμοποιούσαν, τότε, οι αντιμαχόμενοι, πολιορκούντες και πολιορκούμενοι, για να επιτύχουν τον στόχο τους, και το πονόψυχο των χριστιανών. Εκτός αυτών από τον θρύλο βγαίνει το συμπέρασμα ότι, ενώ η ολική κατάκτηση του Πόντου από μουσουλμάνους αποτελούσε γεγονός, εντούτοις υπήρχαν για πολλά χρόνια εστίες αντίστασης στις γύρω από την Τραπεζούντα ορεινές περιοχές.
Μέσα στον χώρο του κάστρου υπήρχε πολύ βαθύ πηγάδι, που είχε στα πλάγια του τοιχώματα σκάλες, από τις οποίες κατέβαιναν μέχρι το νερό εκείνοι που βρίσκονταν μέσα στο κάστρο. Τα πηγάδια στα κάστρα τα άνοιγαν για να εξασφαλίζουν νερό στις περιπτώσεις αποκλεισμού από εχθρούς. Διαφορετικά υδρεύονταν από τις πηγές. Υπάρχουν περιπτώσεις στην ιστορία που έπεσαν κάστρα από έλλειψη νερού και μόνον, ενώ εκείνοι που τα υπερασπίζονταν δεν είχαν καμφθεί από υπέρτερες δυνάμεις των εχθρών και άντεχαν στις επιθέσεις.
Στα περισσότερα κάστρα του Πόντου υπήρχε παρεκκλήσι κάποιου αγίου, για να προστατεύει τους φύλακες του. Η φαντασία των απλών ανθρώπων θεωρούσε τους φύλακες ατρόμητα παλληκάρια, κάτι σαν γίγαντες, που προστάτευαν ο Θεός και οι άγιοι.
Η Οινόη ή Οίναιον ή Ίνεον — τουρκικά Ούνια — θεωρείται ότι χτίστηκε τον 5° π. X. αιώνα ή από άποικους της Οινόης Αττικής ή έχει το όνομα της νύμφης Οινόης Αρκαδίας ή
ιδρύθηκε μετά την κατάκτηση της Ασίας από τον Μέγα Αλέξανδρο. Πολύ σημαντικά είναι τα δάση που εκτείνονται αρκετά χιλιόμετρα πριν από τον ποταμό Βήρι μέχρι την Οινόη. Στα δάση αυτά υπήρχε πολλή ξυλεία, που χρησίμευε για τη ναυπηγική.
Πάνω από την Οινόη υπήρχαν δύο χωριά Αρμενίων, που τα εξαφάνισαν οι Τούρκοι στις αρχές του 20ού αιώνα.
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου