Παρ, ό,τι έχουν περάσει αρκετές ώρες, αφότου έγινε γνωστό ότι έφυγε από την ζωή ο Δημήτριος Φραγκόπουλος, δυσκολεύομαι να γράψω έστω λίγα λόγια αποχαιρετισμού. Νιώθω ένα μούδιασμα από την είδηση του θανάτου και μια αμηχανία από την επίγνωση ότι τα λόγια θα είναι αδύναμα να εκφράσουν τα πραγματικά μεγέθη, του Ανθρώπου και της απώλειας.
Προσπάθησα να συγκεντρώσω τις κατακερματισμένες σκέψεις μου, για να μοιραστώ μαζί σας την βαθιά θλίψη για τον χαμό του.
Αναρωτήθηκα, αν κάποιος που δεν γνωρίζει ρωτούσε “Γιατί ήταν ο Δάσκαλος του Γένους”, τι θα απαντούσα.
Φέρνοντας στη σκέψη μου τα λόγια του, την στάση ζωής του, τα οράματα του, προσπάθησα να συντάξω μερικές απαντήσεις, που τις κοινοποίησα μέσα από τον λογαριασμό μου στο f/b και τώρα στο ιστολόγιο.
Ήταν ο Δάσκαλος του Γένους:
Γατί μάς δίδαξε, όταν φυσούν αντίθετοι άνεμοι, να λυγίζεις αλλά να μένεις όρθιος, πιστός στις παραδόσεις του Γένους.
Γιατί μάς δίδαξε όταν σε καλεί το καθήκον να παραμένεις στις επάλξεις, για να δίνεις το παράδειγμα.
Γιατί μάς δίδαξε ότι στη ζωή πρέπει να δίνουμε τη μάχη, για να μην πουν "δεν προσπάθησε".
Γιατί μάς δίδαξε ότι η Κοινότητα μπορεί να επιβιώσει μόνο όταν λειτουργούν οι θεσμοί που διατηρούν την συνοχή της.
Γιατί μάς δίδαξε ότι η Ρωμηοσύνη δεν είναι μουσειακό είδος, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που η επιβίωση της εξαρτάται από εμάς...
Γατί μάς δίδαξε, όταν φυσούν αντίθετοι άνεμοι, να λυγίζεις αλλά να μένεις όρθιος, πιστός στις παραδόσεις του Γένους.
Γιατί μάς δίδαξε όταν σε καλεί το καθήκον να παραμένεις στις επάλξεις, για να δίνεις το παράδειγμα.
Γιατί μάς δίδαξε ότι στη ζωή πρέπει να δίνουμε τη μάχη, για να μην πουν "δεν προσπάθησε".
Γιατί μάς δίδαξε ότι η Κοινότητα μπορεί να επιβιώσει μόνο όταν λειτουργούν οι θεσμοί που διατηρούν την συνοχή της.
Γιατί μάς δίδαξε ότι η Ρωμηοσύνη δεν είναι μουσειακό είδος, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που η επιβίωση της εξαρτάται από εμάς...
Όλοι όσοι τον ζήσαμε στο Ζωγράφειο έχουμε πολλές αναμνήσεις από τον Δάσκαλο μας. Έχω συγκρατήσει μια δική μου, για την εντύπωση που σχημάτισα όταν άρχισα να φοιτώ στο Ζωγράφειο. Όπως εμείς ήμασταν μικροί, Εκείνος μάς φαινόταν θεόρατος, με βροντερή φωνή και καθηλωτικό βλέμμα σαν τους Ολύμπιους θεούς. Με τον καιρό και ζώντας καταστάσεις, άρχισε να μετασχηματίζεται στη σκέψη μου η εικόνα του. Και να παίρνει την μορφή της πανύψηλης αειθαλούς δρυός, με τα τεράστια απλωμένα κλαδιά και την πυκνή φυλλωσιά, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα πουλάκια, δηλαδή εμείς, για να μας φυλάξει από τον κακό δαίμονα που σερνόταν στους διαδρόμους του Ζωγραφείου, με την μορφή του Τούρκου υποδιευθυντή…
Έτσι άπλωσε τα κλαδιά του για να σκεπάσει όλη την Πολίτικη Ρωμηοσύνη ο Δάσκαλος μας, για να εμψυχώσει και να δώσει κουράγιο με το παράδειγμα του, στους καταπονημένους και αποθαρρυμένους Ρωμηούς.
Η σπορά που έσπειρε ο Δάσκαλος δεν πήγε χαμένη.
Δάσκαλε, το ξέρεις ότι θα προχωρήσουμε όπως μάς δίδαξες…
Γρηγόρης Κεσίσογλου
πηγή:http://anatoliblog.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου