Ο Καπετανίδης για τα κακουργήματα των Τούρκων

Νίκος Καπετανίδης

Διαμαρτυρόμεθα είναι ο τίτλος ενός θαρραλέου και από τα πιο χαρακτηριστικά άρθρα του Νίκου Καπετανίδη, που δημοσιεύθηκε στην 1η σελίδα του φύλλου 23 της Τρίτης 15-1-1919 της εφημερίδας του «Εποχή»:

Με καταματωμένην καρδίαν και με πόνον που μας σφίγγει την ψυχήν, με ιεράν αγανάκτησιν και απέραντον οδύνην, διαμαρτυρόμεθα δια τα ατελείωτα άγρια κακουργήματα και δια τον απέραντον ωκεανόν του αίματος, μέσα εις τον οποίον πλέει ο μαρτυρικός Ελληνισμός της περιφερείας μας.
 Δεν έφθαναν τα θύματα που εδώσαμεν τέσσερα χρόνια τώρα, η γη δεν ήπιε ακόμα τα δάκρυα που εχύσαμεν για τους θυσιαζομένους αδελφούς μας. Όχι! Επάνω στα βουνά και μέσα στα καλύβια, κοντά εις την εστία του ρωμηού χωρικού, άγριο έρχεται πάλιν το χέρι του δολοφόνου και πνίγει τον άνδρα και σφάζει την γυναίκα και κλωτσοπατά τα παιδιά.
 Διαμαρτυρόμεθα με όλην την φλόγα της πονεμένης μας ψυχής και καταγγέλλομεν εμπρός εις κάθε τίμιον, εις κάθε ισχυρόν και ελευθερωτήν.
 Διαμαρτυρόμεθα εις την Κυβέρνησιν της οποίας καμμίαν σοβαράν ενέργειαν δεν... (ακολουθούν δύο αράδες δυσανάγνωστες, λόγω καταστροφής τους) δοκιμάζωμεν την πορείαν.
Διαμαρτυρόμεθα εις όλους τους φρονίμους που μπορούν να βλέπουν το παρόν και να κρίνουν το μέλλον.
Διαμαρτυρόμεθα εις τον δυνατόν πολιτισμένον κόσμον, εις τα όργανα και τους αντιπροσώπους του.
 Και προσκαλούμεν όλους αυτούς εν ονόματι του Θεού και της δικαιοσύνης μάρτυρας του απεράντου Ελληνικού μαρτυρολογίου που και τώρα εξακολουθεί να πληθαίνη και εξακολουθεί να γιγαντώνεται.
Καίουν στο Ρίζε, αρπάζουν στα Σούρμενα, σκοτώνουν στη Ματζούκα, ξεκοιλιάζουν στη Σπέλια, ερημόνουν στη Χότζη, λεηλατούν στο Κοσμά, καταστρέφουν στα Μεσαρέας, σφάζουν στη Γαλλίανα, σφάζουν στου Τσαγγαρή, σφάζουν παντού.
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ με όλην μας την ψυχήν και αναμένομεν.
Από την Ελληνικήν τέφραν εβλάστησεν πάντοτε ο ιερός γιγαντόκορμος φοίνιξ...
Ν.Κ.

Το Σάββατο 12-9-1920, το δημοσίευμα του Νίκου Καπετανίδη στη Εποχή για τις βαρβαρότητες των Τούρκων σε ολόκληρο τον Πόντο και σε συγκεκριμένες περιοχές, είναι πιο πολύ ένα σχόλιο και μια καταγγελία παρά ειδησεογραφικό. Γράφει:

Τα Σούρμενα αποτελούν και αυτά μίαν άκρην εις το μαρτυρολόγιον του Ελληνισμού του Πόντου. Έδωκαν θυσίας πολλάς. Οι ολίγοι που απέμειναν εις τον τόπον εκείνον, ύστερα από την μετανάστευση των περισσοτέρων, έχουν να κλάψουν πολλούς που έπεσαν κάτω από το δολοφονικό χέρι που τίποτε ποτέ δεν εφείσθη, για να εξάλειψη το ελληνικόν στοιχείον.
 Ο ανάλγητος αυτός θερισμός εξακολουθεί από χρόνον πολύν, και μόνον η ελπίς ότι κάτω από την τέφρα θ’αναβλαστήση πάλι ο φοίνιξ της δικαιοκρίτου ώρας, κρατεί τον υπολειπόμενον πληθυσμόν εις αυτήν την αβίωτον και πολυδάκρυτον ζωήν που καλείται ζωή μας. Ο Θεός ας βάλη το χέρι του.
 Και αν τα Σούρμενα θρηνούν σκοτωμούς και αν η Γεμουρά διαρπάζεται, τάχα καλύτερη είναι η τύχη του άλλου πληθυσμού, εδώ και αλλού, που μαστίζεται από δυνατήν φτώχειαν, που αλυσσοδένεται από περιορισμούς, που ατενίζει την κατάστασιν με το πλέον άπελπι βλέμμα;
Θλιβερωτέραν, ίσως, εικόνα δεν είδεν ο τόπος.