Ένας άλλος θρύλος ανάγεται εις την κατάληψιν υπό των Τούρκων ενός δυνατού φρουρίου, αντισταθέντος επί πολύ εις την μεθόριον, του φρουρίου της Κορδύλης, όπου ενεκλείσθη μία ηρωίς βασιλοπούλα και αντέκρουε όλας τας επιθέσεις των Τούρκων. Παρεδόθη δε με το τέχνασμα ενός εξισλαμισθέντος νέου, ο οποίος, μεταμφιεσθείς εις έγκυον γυναίκα, περιεφέρετο περί το φρούριον και εζήτει φιλοξενείαν εν αυτώ από την ηρωίδα. Εκείνη την ελυπήθη και διέταξε να ανοίξουν την πόρταν του Φρουρίου. Αλλά τότε εισώρμησαν οι ενεδρεύοντες Τούρκοι και κατέλαβον το Φρύριον.
Η κόρη έπεσε εκ του εξώστου του Φρουρίου, αλλά δεν εφονεύθη. Έπεσεν εις τας αγκάλας του μνηστήρος της, ο οποίος την έφερεν μακράν, εις το εσωτερικόν, την Ρωμανίαν. Το τραγούδι εξυμνεί το Φρούριον και την ηρωίδα ... |
| Φροντιστήριο Τραπεζούντας |
Κι όσα Κάστρους κι αν είδα, κι αν εγύρισα,
σαν της ωραίας τον Κάστρον Κάστρος 'κ' έτονε,
χίλ’ μύριοι γενίτσαροι πολεμούν άτο,
κι ουδ’ επορούν να παίρν’ α ουδ’ αφήν’ν’ άτο.
Κι ένας μικρός Τουρκίτζος, Ρωμιογύριστος,
ρόκαν και ροκοτζούπιν βάλ’ σα μέσα του,
αδράχτιν και σποντύλην παίρ’ σα χέρα του,
μαξιλαρίτζιν βάλλει κι απάν’ ζώσκεται,
κ’ εγέντονε γυναίκα βαριασμένισσα.
Τον κάστρον τρογυρίζει και μοιρολογά
Κι απέσ’ η κόρ’ ακούγ’ α και καρδοπονά.
Αλί εμέν την μαύρην, την αλλόξενον!
πού θε να παιδοποιώ τον χειμών καιρόν,
αν ποι’ άτο σα όρα, τ’ όρνια τρώγνε με,
κι αν ποι’ ατ’ στο λειβάδην, τζάχνη πιθαμή.
Αλί εμέν την μαύρην, την αλλόξενον!
Άνοιξον καστροπόρτην, πόρτα του γιαλού,
άνοιξον να εμπαίνω, Τούρκοι διώχνε με.
Μισάνοιξεγ η πόρτα, χίλ’ εμπήκανε,
και πριν καλοανοίξ’νε, μύρ’ εμπήκανε.
Από το παραθύριν κόρ’ εκρέμετο,
ουδέ πέτραν εντώκεν ουδέ μάρμαρον,
παλληκαρί’ αγκάλιαν ψυχομάχηνεν,
πήρεν ατεν και πήγεν, πάει σην μάνα του.
-Μάνα μ’ και καλομάνα μ’, ντ εύρ’ οσήμερον!
-Υιέ μ’ και καλογιέ μ’, Θος χαρίεις ατεν
να φτάγεις μετ’ ατέναν τρι’ αγούρ’ παιδιά,
τ’ έναν να βάλεις Δούκα, τ άλλο Κωνσταντάν
και τ’ άλλο φλαμπουριάτεν, εμπρός σ’ άρχοντας.
Κυρά καλοκυρά μ’ εντροπίασες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου