Έξι Αργυρουπολίται ένα μήνα εις τον Πόντον, 1953

Ένας από τους παλαιότερους επισκέπτες του Πόντου (1953), ο Νεοκλής Νικολαΐδης, περιγράφει στο βιβλίο του «Έξι Αργυρουπολίται ένα μήνα εις τον Πόντον, 1953» (επιμέλεια — έκδοση Πάνου Καϊσίδη, 1968) ως εξής το θέαμα που αντίκρυσε από τον Μποζ Τεπέ:

Βίλα Καπαγιαννίδη

 «Κατάμαυρα και υψηλά τα θαυμάσια τείχη, μόλις διακρίνονται πίσω από τα σπίτια. Παραμέσα αι δύο γέφυραι, του Ταπαχανές και του Ζάνος, και υψηλότερα, κοκκινισμένο το διοικη­τήριο, με το Ιμαρέτ (πτωχοκομείο) δίπλα του, χωρίς τον τάφον του Αλεξίου Κομνηνού μπροστά του. Κατάφυτος η γύρω περιφέρεια. 

Είναι το πάρκο Κεμαλ Μουσταφά και στην άκρη του, επιβλητικό, το νέο κτίριο του μονοπωλείου Τεκέλ Ιντασεσί.

 Εδώθε, τα τείχη, δαντελωτά εν μέρει, και κατοικίας επ’ αυτών ως πύργους, εις το άκρον και εις το Κουλέ Μπόι, τα ανάκτορα του Κομνηνού, μαύρα από τον πανδαμάτορα χρόνον, με χαίνοντα τα μεγάλα παράθυρά των. Πέρα, τα χωρία Σογούκ Σου, Πολίτα, Κιθάραινα, Κιρισχανά, Λυκοράϋ, Κανλικά, Αγρίδ’, με κάτασπρη την πρόσοψίν των, μέσα στο οργιώδες πράσινο. Παντού δένδρα και φουντουκιές. 

Εις το ύψος του Σογούκ Σου, η έπαυλις Καπαγιαννίδου, νυν «Κεμάλ Μουσταφά κιόσκι», στην παραλία τα Εξώτειχα και δίπλα η Αγία Σοφία, επιβλητι­κή εν τη μοναξιά της, πέρα από το «Καπάκ Μεϊδάνι» και στο βάθος τα Πλάτανα, με το ωραίο φυσικό λιμάνι τους.

...Ολοστρόγγυλος ο πύρινος δίσκος του ήλιου, σιγά σιγά κρύβεται στην θάλασσα, στο άκρον του Ιερού Ακρωτη­ρίου.