Ο ήλον όνταν βασιλεύ.

Κατίγκω

Νασάν εκείν’τ’ς  π’ επέθαναν ση Κρώμ’ όνταν εζήναν

ν’ αοιλλοί εμάς τοι ζωντανούς ποι ’κ’ ... έχομεν πατρίδαν.

Εγώ είμαι τη Καλευρά η γραία η Κατίγκω

που σκώνω απάν’ σ’ ωμία μου βδομήντα πέντε  χρόνα.

Έχω πατρίδα μου τη Κρώμ’ με το καλόν το κλίμαν.

Ση Κρώμ’ εμοιρολόγανα και σην Ελλάδαν κλαίω.

Η Κατίγκω με τις κόρες της: Διαλεκτή, Ηλιάνα και Ρόζα (όρθια)

Είναν κόρην επέντεσα σο χέρ’ν ατ'ς η βαλίτσα

-Για στα, για στα, κορτσόπ μου, εσέν κάτ’ θ’ ερωτώ σε,

για πέ με, κόρη μ’, το ταξίδι σ’, για πέ με πού θα πας;

-Έρχουμαι ας σ’ Ασβεστοχώρ’ και πάγω σην Πεντέλην.

-Έλα να στείλω σε σην Κρώμ’ και ’ς σο καλόν το κλίμαν,

εκεί αέρας δυνατόν και τα νερόπα κρύα,

το γάλαν έχ’ την κιμιγιάν κι ατό λαρών’ καρδίας.

-Εγώ τα στράτας ’κ’ εγροικώ και σην Κρώμ’ ξάι ’κ’ επήγα,

έλα, θειίτσα μ’, μετ’ εμέν το καλό σ’ ’κι ανασπάλλω.

-Έχω κόρην ’ς σην ξενιτόν, πολλά ’ροθυμδγμέντσαν,

φοούμαι εκείνε έρχεται κι αραεύ’ και ’κ’ ευρήκ’ με.

Θα δίγω σε την κάρτα μου, θα δίγω σε τον χάρτην

κι όθεν παραβραδόσκεσαι, εσέναν θα μονάζ’νε.

Θα έεις τον ήλ0ν τ’ ημερού και τη νυχτός τον φέγγον

κι όλο τ’ άστρο τ’ ουρανού εσέν’ θα συντροφεύ’νε.

Κόρη μ’, θα πας πρώτα ’ς σην Πόλ’ κι’ υστέρ’ στην Τραπεζούνταν.

Θα πας ’ς σο Τεληκλί Ταχίν, ’ς σο Χοχογλάν’ μερέαν.

Θα πας και ’ς ση Γεσίρογλη, τη Μεγιρτζί σουμά εν’.

Αν θέλτς δέβα ας σην Όλασσαν κι ας ση Σαντάς τον δρόμον

κι αν θέλτς ας σο Κανλί Μπελίτ κι έλα 'ς σο Τζεβισλούκι.

Εκεί η πόϋτα θα περάν’ και τ’ άλογα θα στέκ’νε. 

Η Κατίγκω στο άκρο δεξιά, με συγγενείς της

Ύστερα δέβα ’ς ση Πορφύρ’ και ’ς ση Ιορδάν’ τ’ οτάδες.

Στά’ κι άκ’σον ποταμί’ βοήν και κερβανί’ λαλόπον,

 κι υστέρ’ θα ’ς ση Κουσπιδή- καρσί το μαναστήρ’ εν’ 

κι εκεί τον τάφον έχτισαν για τον Χατσή Μουράτην.

Έβγα. κόρη μ’, ’ς ση Κούτουλα ’ς σ’ έμορφον το χωρίον,

εκεί Κοσμάς και Δαμιανός, τα δυο παρεκκλήσα,

’ς σ’ έναν για γράψον τ’ όνομά σ’, ’ς σ’ άλλο άψον λαμπάδα.

Κατίγκω Καλεβρά

Λαϊκή ποιήτρια