Οι παλιοί μας στον Πόντο πίστευαν σε παραμύθια με διάφορα ξωτικά (τα μάϊσσας, τοι περήδας, τοι χορτλάκ'ς, τα νουσχάδας, τα μαείας ) που τους τυραννούσαν άδικα και τους δημιουργούσαν καταστάσεις.
Μια και μιλάμε για τα ξωτικά θα αναφέρω και μια ιστορία σχετική μ' ένα πηγάδι "τη Τσαχμάχ το πεγάδ’, που πίστευαν ότι είχε Αράπη.
Ο Αράπης έβγαινε μετά τα μεσάνυχτα, κυρίως όταν φυσούσε δυνατός αέρας και πότε σταματούσε το νερό και πότε το άφηνε να τρέχει.
Πολλοί μάλιστα ευφάνταστοι είδαν κιόλας τον Αράπη, και άλλοι είδαν την σκιά του! Όλοι τον έτρεμαν.
Το πηγάδι ήταν στο χωριό Πιστοφάντων κοντά στο σπίτι του Κοσμά Τσακμακίδη γι' αυτό και το λέγανε "τη Τσαχμάχ το πεγάδ’"
Με τον ... Αράπη του πηγαδιού είχε μια μικρή περιπέτεια και ο πατέρας της Ευτυχίας Αγγελίδου.
Τα μεταφέρω όπως τα είπε ποντιακά, στο ιδίωμα φυσικά της Σαντάς, στη αδελφή της Πόπη Τσακμακίδου- Κωτίδου.
Βέβαια, λίγοι θα είναι αυτοί που θα απολαύσουν το πρωτότυπο. Οι άλλοι ας αρκεσθούν στην παραπάνω περίληψη. Θα έχουν όμως την ευχαρίστηση να θυμηθούν "τον πάππον και την γιάγιαν".
Τη πάππονος-ι-μ’ τη Τσαχμάχ’ τη Κοσμά τ’ οσπίτ, ’ς σην Σαντά, ’ς ση Πιστοφάντων, έτον ’ς σον Άε-Στοφόρον καικά.
Όνταν έρχουσ’ από πάν’-καικά και σαμμοντό τελείσαν τη εγκλησίας τα σκάλας, έτον το πεγάδ’ κ’ επεκεί έτον τη Τσαχμάχ’ τ’ οσπίτ’.
Το πεγάδ’ έτον έμορφον, τρανόν, πετροχτιγμένον, άμον όλα τη Σαντάς τα πεγάδα με την καμάραν έθε και το χαλκοματένον το τάσ’ πά’, εκρεμάουτον άσ' σο ζιντζίρ’.
Έπινεν που έπινεν κ’ επεκεί εβάλ’νεν άτο ’ς σο χτιγμένον το τολαπόπον τη πεγαδί’. Για το έτον ’ς σή Τσαχμάχ’ τ’ οσπίτ’ καικά, έλεγαν άτο "τη Τσαχμάχ’ το πεγάδ’".
Άμα, ’ς σο χωρίον, όλ’ έξεραν και έλεγαν, "τη Τσαχμάχ’ το πεγάδ’ έχ, Αράπ’". Εκείνα τα χρόνια πα’, αθρώπ’ πολλά ινάνευαν τ’ αΐκα, Τα Μάϊσσας, τοί Δράκ’ς και τ’ Αράπ’ς.
Ατός, αφωρισμένον Αράπ’ς, πάντα πα’ έβγαινεν την νύχταν κι ας’ σό μεσανύχτ’ κι υστερ’νά. Μίαν έκοφτεν το νερόν, μίαν εδίν’νεν άτο, μίαν έκοφτεν, μίαν εδίν’νεν άτο... Το πολλά πα’ έβγαινεν όνταν έτον βρεχή και αγρανεμία.
Πολλοί παλαιοί και απ’ υστερ’νά πα’, έλεγαν, τεΐμ’ έκ’σαν άτον και είδαν και την ισκιάν άτ. Κανείς ’κ’ εδεβαίν’νεν επ’ εκέσ’. Εφοούσαν. Ούτς-πουτσούκ επέγ’νεν άτ’ς!
Νέ ίσα, έναν ημέραν, η θεία μ’ η Ελένε, η αδελφή τη πατέρας- ί-μ’, τη Πολίτα τη Ξενοφών η γαρή, επήεν ’ς ση μάννας άτ’ς τη Παρθένας τη Τσαχμάχ’, τη γιάγιας-ί-μ’, να κάθεται και να δεβάζ’ τον καιρόν άτ’ς.
Η μάννα μ’ πά’, ζατί πολλά εγάπανεν την αντραέφτσαν άτ’ς την Ελένεν, εχάρεν κ’ εκάτσαν κά’ και λέγ’νε παραστράγκαλα και κοτσοκέφαλα και γελούνε.
Η γιάγια μ’ εκιοζέτευεν το φαείν να μη έρ’ται κά’. Ένα ξάι φούρνικον εσέγκεν απάν’ και τ’ οσπίτ’ εσκουττούλτσεν. Εκάτσαν κάμποσον, ο πατέρα μ’ άμον έργεψεν κι αέτσ’ πά’, η γιάγια μ’ εκένωσεν την σουρβάν, η μάννα μ’ πά’ εσέγκεν το στόλ’ κ’ εκάτσαν και τρώγ’νε οι τρεί άτουν.
’Σ άτο απάν’ έρθεν κι ο πατέρα μ’.
- Έλα Αβραάμ, η πεθερά σ’ η Μαρουφίνα πολλά αγαπά σε, είπεν η γιάγια μ’. Κάθκα κι ατώρα πάω βάλλω και φέρω σε την σουρβάν.
- Γιόκ, γιόκ, είπεν ο πατέρα μ’, ’κι θα τρώω.
Επεκεί, εκάτσεν ’ς έναν άκραν και να καλατσεύ’, να καν’ νάν τερεί. Εσέγκεν κά’ το κιφάλ’ν άτ’ και κάτ’ νουνίζ’.
- Ντό έεις Αβραάμ; λέει άτον η μάννα μ’. Κάτ’ έεις, άμον ’κ’ είσαι καλά.
- Δεν πα’ ’κ’ έχω, είπεν εκείνος και τ’ οφρύδ’ κορδυλιαγμένον.
Οι γυναίκ’ εσάσεψαν και τερούν τ’ έναν τ’ άλλο.
- Μώ σε! Ντο έπαθες κ’ εκάτσες ατού-κά’ άμον Γιρί- Αχμέτ’ς και να καλατσήν και να τιδέν, είπεν άτον κι η μάννα ’τ’.
- Τιδέν ’κ’ έπαθα, είπεν εκείνος και ερρούξεν έξ' επήεν ξάν’ ’ς σο καφενείον.
Πολλά ’κ’ εκάτσεν, εγροίκ’σεν το κουσούρ’ν άτ’ και ληγάρα εκλώστεν κ’ έρθεν. Όνταν έρθεν, η γιάγια μ’ και η μάννα μ’, επέραν άτον κ’ εστάθαν:
- Ντό έτον άτο ντ' εποίκες; Αέτσ’ μη ευτάγ’νε; Χά, ντ’ επόρεσεν κ’ έρθεν Ελένε να κάθεται μετ’ εμάς και να δεβάζ’ τον καιρόν άτ’ς κ’ εσύ εκλαίντσες άτεν!
- Καί γιάτι; είπεν εκείνος. Εγώ ’ς σό καφενείον κάτ’ εχολιάστα, πασκείμ’ Ελένε κάτ’ εποίκε με;
- ’Σ σό καφενείον αν εχολιάστες εμείς ντό χρωστούμε σε να έρχεσαι κάθεσαι αδά-κά’, καραμουτρωμένος και αγέλαστος και ’ς σην αδελφή σ’ καικά’; Μίαν εχπαράεν κ’ έρθεν αδά-κέσ’!
Ο πατέρα μ’ λαλίαν ’κ’ εξέγκεν, εχώρεσεν ’ς σό καπαχάτ’ν άτ’.
Είπαν κ’ επείπαν κ’ επεκεί έπεσαν κά’. Έπεσαν κά’, άμα ο πατέρα μ’ κλώσκεται μίαν απ’ αδά, μίαν άπ’ ακεί και να κοιμάται ’κ’ επορεί.
Ετέρεσεν ’κί θα ησυχάζ’, έσ’κώθεν ληγάρα-ληγάρα, εφόρεσεν κ’ εξέβεν ’ς ση Πολιτάντων.
Όνταν επήεν, Ελένε έπλεκεν τ’ ορταρόπον άτ’ ς και έμ πλέκ’ εμ κλαίει.
Σαμμοντό είδεν τον αδελφόν άτ’ς, εσκώθεν, εγκαλάσταν ο εις τον άλλον και κλαίγ’νε. Πολλά αδυναμίαν είχαν ανάμεσά’ τουν. Ορφανά ετράνυναν και η μάννα ’τουν ατά μανάχον είχεν.
Αρ’ έκατσαν, είπαν, έκ’ σαν, έπαν κι απ’ έναν τσάι κ’ επεκεί ο πατέρα μ’ εσκώθεν να πάει ’ς σ’ οσπίτ’. Η ώρα εδέβεν.
Όνταν έρθεν ’ς σ’ Άε-Στοφόρονος τα σκάλας άμον κάτ’ εγροί-κ’σεν. Είδεν έναν ισκιάν και το νερό πα' μίαν στέκ’ και μίαν έρ’ται. Εκοντοστάθεν.
"'Αμον ντό λέν’ άτο εν’", ενούντσεν. "Αράπ’ς κόφτ’ και δί’ το νερόν".
Ατώρα, ντο να ευτάει;
Κατηβαίν’ τα σκάλας με τον φόβον, κομμενοτζίκαρος πά’ έτον και νουνίζ’:
"Αν κλώσκουμαι οπίσ’, θα τρέχ’ απ’ οπίσ’-ι-μ’ Αράπ’ς και θα πϊάν’ με. Αν δαβαίνω απ’ εμπροστά’τ’, ξάν’ θα πϊάν’ με".
Εσασίρεψεν! Κι αέρα πα’ φυσά και το νερόν πα’ μίαν έρ’ται και μίαν στέκ’. Εποίκεν την μετάνοιαν άτ’, επέρεν αχόταν κι ας’ σο τελευταίον τη σκάλαν ελάγγεψεν να ταλεύ’ τον Αράπ’. Θα παλεύ’ με τ’ εκείνον και ήνταν ίνεται. Ένοιξεν τα χέρα ’τ’ να ταλεύ’ τον Αράπ’ κ’ έρθεν ’ς σα χέρα ’τ’ τη πεγαδί’ το τάσ’ και το ζιντζίρ’! Κρατεί άτο ’ς σήν εγκάλαν άτ’ και τερεί αδά, τερεί ακεί, πουθέν Αράπ’ς ’κ’ εν’. Το νερόν πα’ τρέχ’ τογρία. Άλλο να κόπεται και να τιδέν.
Ησύχασεν. Επέρεν ανάσμαν. Εφέκεν το τάσ’ και πάει να δαβαίν’ πλάν. Και... χά! ξάν’ το νερόν εκόπεν. Όνταν τερεί, ντο τερεί! Αέρα εφύσανεν και το τάσ’ ετουτουρεύτεν ’ς ση πεγαδί’ το μουσλούχ’ κιάν’ και έκοψεν το νερόν. Επέρεν οπίσ’ το τάσ’, το νερόν έτρεξεν τογρία. Ατότε εγροίκ’σεν ποιος έτον Αράπ’ς.
Ντο έτον; Από κάποτε όνταν έπιναν νερόν οι δαβάτ’ και ’κ’ εθήναν το τάσ’ ’ς σό τολαπόπον έθε κιάν’, εφήν’ναν άτο κ’ εκρεμάουτον ας’ σό ζιντζίρ’ κι όνταν εφύσανεν αέρα, το τάσ’ ετου-τουρεύκουτον ’ς σο μουσλούχ’ κιάν’ κ’ έκοφτεν το νερόν. Έστεκεν αέρα, το τάσ’ έρχουτον οπίσ’ και ξάν’ έτρεχεν το νερόν!
Άρ’ ατός έτον Αράπ’ς κι ατόσα κι ατόσα χρόνια εφοούσαν άτον και ’κ’ εδεβαίν’ναν εκέσ’ την νύχταν!!!
Πόπη Τσακμακίδου Κωτίδου
Φιλόλογος- Συγγραφέας
Μια και μιλάμε για τα ξωτικά θα αναφέρω και μια ιστορία σχετική μ' ένα πηγάδι "τη Τσαχμάχ το πεγάδ’, που πίστευαν ότι είχε Αράπη.
Ο Αράπης έβγαινε μετά τα μεσάνυχτα, κυρίως όταν φυσούσε δυνατός αέρας και πότε σταματούσε το νερό και πότε το άφηνε να τρέχει.
Πολλοί μάλιστα ευφάνταστοι είδαν κιόλας τον Αράπη, και άλλοι είδαν την σκιά του! Όλοι τον έτρεμαν.
Το πηγάδι ήταν στο χωριό Πιστοφάντων κοντά στο σπίτι του Κοσμά Τσακμακίδη γι' αυτό και το λέγανε "τη Τσαχμάχ το πεγάδ’"
Με τον ... Αράπη του πηγαδιού είχε μια μικρή περιπέτεια και ο πατέρας της Ευτυχίας Αγγελίδου.
Τα μεταφέρω όπως τα είπε ποντιακά, στο ιδίωμα φυσικά της Σαντάς, στη αδελφή της Πόπη Τσακμακίδου- Κωτίδου.
Βέβαια, λίγοι θα είναι αυτοί που θα απολαύσουν το πρωτότυπο. Οι άλλοι ας αρκεσθούν στην παραπάνω περίληψη. Θα έχουν όμως την ευχαρίστηση να θυμηθούν "τον πάππον και την γιάγιαν".
 |
| Τη Τσαχμάχ το πεγάδ’ |
Όνταν έρχουσ’ από πάν’-καικά και σαμμοντό τελείσαν τη εγκλησίας τα σκάλας, έτον το πεγάδ’ κ’ επεκεί έτον τη Τσαχμάχ’ τ’ οσπίτ’.
Το πεγάδ’ έτον έμορφον, τρανόν, πετροχτιγμένον, άμον όλα τη Σαντάς τα πεγάδα με την καμάραν έθε και το χαλκοματένον το τάσ’ πά’, εκρεμάουτον άσ' σο ζιντζίρ’.
Έπινεν που έπινεν κ’ επεκεί εβάλ’νεν άτο ’ς σο χτιγμένον το τολαπόπον τη πεγαδί’. Για το έτον ’ς σή Τσαχμάχ’ τ’ οσπίτ’ καικά, έλεγαν άτο "τη Τσαχμάχ’ το πεγάδ’".
Άμα, ’ς σο χωρίον, όλ’ έξεραν και έλεγαν, "τη Τσαχμάχ’ το πεγάδ’ έχ, Αράπ’". Εκείνα τα χρόνια πα’, αθρώπ’ πολλά ινάνευαν τ’ αΐκα, Τα Μάϊσσας, τοί Δράκ’ς και τ’ Αράπ’ς.
Ατός, αφωρισμένον Αράπ’ς, πάντα πα’ έβγαινεν την νύχταν κι ας’ σό μεσανύχτ’ κι υστερ’νά. Μίαν έκοφτεν το νερόν, μίαν εδίν’νεν άτο, μίαν έκοφτεν, μίαν εδίν’νεν άτο... Το πολλά πα’ έβγαινεν όνταν έτον βρεχή και αγρανεμία.
Πολλοί παλαιοί και απ’ υστερ’νά πα’, έλεγαν, τεΐμ’ έκ’σαν άτον και είδαν και την ισκιάν άτ. Κανείς ’κ’ εδεβαίν’νεν επ’ εκέσ’. Εφοούσαν. Ούτς-πουτσούκ επέγ’νεν άτ’ς!
Νέ ίσα, έναν ημέραν, η θεία μ’ η Ελένε, η αδελφή τη πατέρας- ί-μ’, τη Πολίτα τη Ξενοφών η γαρή, επήεν ’ς ση μάννας άτ’ς τη Παρθένας τη Τσαχμάχ’, τη γιάγιας-ί-μ’, να κάθεται και να δεβάζ’ τον καιρόν άτ’ς.
Η μάννα μ’ πά’, ζατί πολλά εγάπανεν την αντραέφτσαν άτ’ς την Ελένεν, εχάρεν κ’ εκάτσαν κά’ και λέγ’νε παραστράγκαλα και κοτσοκέφαλα και γελούνε.
Η γιάγια μ’ εκιοζέτευεν το φαείν να μη έρ’ται κά’. Ένα ξάι φούρνικον εσέγκεν απάν’ και τ’ οσπίτ’ εσκουττούλτσεν. Εκάτσαν κάμποσον, ο πατέρα μ’ άμον έργεψεν κι αέτσ’ πά’, η γιάγια μ’ εκένωσεν την σουρβάν, η μάννα μ’ πά’ εσέγκεν το στόλ’ κ’ εκάτσαν και τρώγ’νε οι τρεί άτουν.
’Σ άτο απάν’ έρθεν κι ο πατέρα μ’.
- Έλα Αβραάμ, η πεθερά σ’ η Μαρουφίνα πολλά αγαπά σε, είπεν η γιάγια μ’. Κάθκα κι ατώρα πάω βάλλω και φέρω σε την σουρβάν.
- Γιόκ, γιόκ, είπεν ο πατέρα μ’, ’κι θα τρώω.
Επεκεί, εκάτσεν ’ς έναν άκραν και να καλατσεύ’, να καν’ νάν τερεί. Εσέγκεν κά’ το κιφάλ’ν άτ’ και κάτ’ νουνίζ’.
- Ντό έεις Αβραάμ; λέει άτον η μάννα μ’. Κάτ’ έεις, άμον ’κ’ είσαι καλά.
- Δεν πα’ ’κ’ έχω, είπεν εκείνος και τ’ οφρύδ’ κορδυλιαγμένον.
Οι γυναίκ’ εσάσεψαν και τερούν τ’ έναν τ’ άλλο.
- Μώ σε! Ντο έπαθες κ’ εκάτσες ατού-κά’ άμον Γιρί- Αχμέτ’ς και να καλατσήν και να τιδέν, είπεν άτον κι η μάννα ’τ’.
- Τιδέν ’κ’ έπαθα, είπεν εκείνος και ερρούξεν έξ' επήεν ξάν’ ’ς σο καφενείον.
Πολλά ’κ’ εκάτσεν, εγροίκ’σεν το κουσούρ’ν άτ’ και ληγάρα εκλώστεν κ’ έρθεν. Όνταν έρθεν, η γιάγια μ’ και η μάννα μ’, επέραν άτον κ’ εστάθαν:
- Ντό έτον άτο ντ' εποίκες; Αέτσ’ μη ευτάγ’νε; Χά, ντ’ επόρεσεν κ’ έρθεν Ελένε να κάθεται μετ’ εμάς και να δεβάζ’ τον καιρόν άτ’ς κ’ εσύ εκλαίντσες άτεν!
- Καί γιάτι; είπεν εκείνος. Εγώ ’ς σό καφενείον κάτ’ εχολιάστα, πασκείμ’ Ελένε κάτ’ εποίκε με;
- ’Σ σό καφενείον αν εχολιάστες εμείς ντό χρωστούμε σε να έρχεσαι κάθεσαι αδά-κά’, καραμουτρωμένος και αγέλαστος και ’ς σην αδελφή σ’ καικά’; Μίαν εχπαράεν κ’ έρθεν αδά-κέσ’!
Ο πατέρα μ’ λαλίαν ’κ’ εξέγκεν, εχώρεσεν ’ς σό καπαχάτ’ν άτ’.
Είπαν κ’ επείπαν κ’ επεκεί έπεσαν κά’. Έπεσαν κά’, άμα ο πατέρα μ’ κλώσκεται μίαν απ’ αδά, μίαν άπ’ ακεί και να κοιμάται ’κ’ επορεί.
Ετέρεσεν ’κί θα ησυχάζ’, έσ’κώθεν ληγάρα-ληγάρα, εφόρεσεν κ’ εξέβεν ’ς ση Πολιτάντων.
Όνταν επήεν, Ελένε έπλεκεν τ’ ορταρόπον άτ’ ς και έμ πλέκ’ εμ κλαίει.
Σαμμοντό είδεν τον αδελφόν άτ’ς, εσκώθεν, εγκαλάσταν ο εις τον άλλον και κλαίγ’νε. Πολλά αδυναμίαν είχαν ανάμεσά’ τουν. Ορφανά ετράνυναν και η μάννα ’τουν ατά μανάχον είχεν.
Αρ’ έκατσαν, είπαν, έκ’ σαν, έπαν κι απ’ έναν τσάι κ’ επεκεί ο πατέρα μ’ εσκώθεν να πάει ’ς σ’ οσπίτ’. Η ώρα εδέβεν.
Όνταν έρθεν ’ς σ’ Άε-Στοφόρονος τα σκάλας άμον κάτ’ εγροί-κ’σεν. Είδεν έναν ισκιάν και το νερό πα' μίαν στέκ’ και μίαν έρ’ται. Εκοντοστάθεν.
"'Αμον ντό λέν’ άτο εν’", ενούντσεν. "Αράπ’ς κόφτ’ και δί’ το νερόν".
Ατώρα, ντο να ευτάει;
Κατηβαίν’ τα σκάλας με τον φόβον, κομμενοτζίκαρος πά’ έτον και νουνίζ’:
"Αν κλώσκουμαι οπίσ’, θα τρέχ’ απ’ οπίσ’-ι-μ’ Αράπ’ς και θα πϊάν’ με. Αν δαβαίνω απ’ εμπροστά’τ’, ξάν’ θα πϊάν’ με".
 |
| Ο Άε-Στοφόρον Πιστοφάντων και τη Τσαχμάχ το πεγάδ' |
Ησύχασεν. Επέρεν ανάσμαν. Εφέκεν το τάσ’ και πάει να δαβαίν’ πλάν. Και... χά! ξάν’ το νερόν εκόπεν. Όνταν τερεί, ντο τερεί! Αέρα εφύσανεν και το τάσ’ ετουτουρεύτεν ’ς ση πεγαδί’ το μουσλούχ’ κιάν’ και έκοψεν το νερόν. Επέρεν οπίσ’ το τάσ’, το νερόν έτρεξεν τογρία. Ατότε εγροίκ’σεν ποιος έτον Αράπ’ς.
Ντο έτον; Από κάποτε όνταν έπιναν νερόν οι δαβάτ’ και ’κ’ εθήναν το τάσ’ ’ς σό τολαπόπον έθε κιάν’, εφήν’ναν άτο κ’ εκρεμάουτον ας’ σό ζιντζίρ’ κι όνταν εφύσανεν αέρα, το τάσ’ ετου-τουρεύκουτον ’ς σο μουσλούχ’ κιάν’ κ’ έκοφτεν το νερόν. Έστεκεν αέρα, το τάσ’ έρχουτον οπίσ’ και ξάν’ έτρεχεν το νερόν!
Άρ’ ατός έτον Αράπ’ς κι ατόσα κι ατόσα χρόνια εφοούσαν άτον και ’κ’ εδεβαίν’ναν εκέσ’ την νύχταν!!!
Φιλόλογος- Συγγραφέας
Λεξιλόγιο
αγρανεμία
(η) =- πνοή ισχυρού ανέμου,
ανάσμα (η) =
αναπνοή
αχότα (η) =
φόρα
εκιοζέτευεν
(λ.τ.) = παρακολουθούσε με προσοχή
ελάγγεψεν =
πήδησε
εσάσεψεν
(λέξη τουρκικη) = έμεινε κατάπληκτος
εσασίρεψεν
(λ.τ.) = έκανε λάθος, τα έχασε
εσκουττούλτσεν
= ευωδίασε
ετουτουρεύτεν
= προσκολλήθηκε
ζιντζίρ’
(το) = αλυσίδα
ινανεύω
(λ.τ.) = πιστεύω τα λεγόμενα κάποιου
καπαχάτ’
(λ.τ.) = σφάλμα
καραμουτωμένος
= κατσουφιασμένος
κομμενοτζίκαρος
= δειλός
κουσούρ’
(το) (λέξη αραβική) = ελάττωμα
μουσλούχ’
(το) (λ.τ.) = κάνουλα, κρουνός
σαμοντό
(επίρ.) = ευθύς ως
ταλεύ’
(λ.τ.) = αρπάζει
τσίγκι
(λ.τ.) = γιατί
φούρνικον
(το) = φαγητό με φουρνισμένο καλαμποκίσιο αλεύρι.
Εκφράσεις
εχώρεσεν ’ς
σό καπαχάτ’ν άτ’ = μετάνιωσε
ούτς-πουτσιούκ
= το κοινώς λεγόμενο τρεις και πέντε
οφρύδ’ κορδυλαγμένον = κατσούφης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου