Η Ελλάδα είναι μια "καθυστερημένη" χώρα χωρίς βιομηχανία, χωρίς συσσώρευση κεφαλαίου, χωρίς κοινωνικά κινήματα. Μοναδική αυτόνομη εστία κοινών συμφερόντων η οικογένεια. Καθένας για το σπίτι του, για τον εαυτό του... ο θεός για όλους.
Ούτε κοινές προσπάθειες για την αντιμετώπιση της αδικίας, ούτε κοινοί αγώνες για αλλαγή του συστήματος. Μόνο με προσωπική δράση θα ξεπεράσει το άτομο της δυσκολίες της ζωής.Η πολιτική εξουσία είναι απροσπέλαστη, το κράτος δεν προστατεύει τον πολίτη, είναι μακρινό και αθέατο. Χρειάζεται επομένως κάποιος ενδιάμεσος, κάποιος διαμεσολαβητής. Είναι ο κομματάρχης, ο βουλευτής....Ο πολίτης θα προσφέρει την ψήφο του, αφοσίωση αλλά και δυναμική συμπαράσταση...στην ανάγκη με την κουμπούρα και το στυλιάρι...!!!Ο πολίτης δεν πιστεύει στη νομιμότητα και δεν εμπιστεύεται τον κρατικό μηχανισμό- δυσκίνητο και διεφθαρμένο. Είναι μάταιο να προσμένει προστασία από το κράτος αφού δεν λειτουργούν οι θεσμοί.
Και αντί να υπερασπισθεί τα συμφέροντα του συνδέοντας τα με τα συμφέροντα και δικαιώματα ατόμων του επαγγέλματος, της ίδιας κοινωνικής ομάδας και ιδεολογίας, με συνδικαλιστικούς δηλαδή και ταξικούς αγώνες, καταφεύγει στον τοπικό κομματάρχη, τον βουλευτή και τους ανθρώπους τους.
Τα κόμματα παρέχουν ατομική προστασία, κρατούν χωρισμένους και επομένως εξαρτημένους και ευάλωτους τους πολίτες, αποτρέπουν ή δυσχεραίνουν τη συνένωσή τους, τη δημιουργία μαζικών κινημάτων με βάση τη σωματειακή ή ταξική τους ταυτότητα.
Το πελατειακό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν επιτρέπει ευρείες συνενώσεις και συμμαχίες πολιτών με κοινούς στόχους και κοινά οράματα γιατί η μαζική συμμετοχή οδηγεί σε ταξικές συγκρούσεις και κοινωνική αναταραχή. Επιτρέπει μόνο και υποθάλπει τη συνεργασία — το συμβόλαιο — δύο ατόμων, ενός ανώτερου, του προστάτη, του κομματάρχη, του βουλευτή και ενός κατώτερου, του «πελάτη», του εξαρτημένου και πιστού ψηφοφόρου.
Η επαρχία συνδέεται με την πρωτεύουσα διαμέσου των κομματικών παραγόντων. Ο πολίτης πρέπει να προσπέσει στον βουλευτή ή τον εκπρόσωπό του και να υπογράψει «συμφωνητικό» τυφλής υποταγής. Ούτε ατομική συνείδηση, ούτε ομαδική -ούτε ίχνος ιδεολογίας.
Τα δικαιώματα του ατόμου είναι τυπικά, ποτέ ουσιαστικά. Ο πολίτης είναι «πελάτης», ποτέ ελεύθερο και αυτεξούσιο πρόσωπο. Στις βουλευτικές εκλογές δεν μετέχει ανεξάρτητος και αυτόνομος αλλά ως εντολοδόχος του προεστού ή του κομματάρχη. Είναι εξαρτημένος, δέσμιος, έμφοβος και με μόνιμη αίσθηση ανασφάλειας. Αυτό είναι το ελληνικό «κοινοβουλευτικό σύστημα». Πελατειακό και διόλου αντιπροσωπευτικό.
Δεν είναι μηχανισμός για την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων και της ελεύθερης έκφρασης του ατόμου αλλά σύστημα κυριαρχίας των προεστών αρχικά και αργότερα μερικών οικογενειών που αποτελούν τα πανίσχυρα «πολιτικά τζάκια». Λειτουργεί μια επίφαση κοινοβουλίου. Κοροϊδία, απάτη, ψέμμα το λεγόμενο αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Η εξουσία ανήκει πάντοτε στην ολιγαρχία που ελέγχει τον πολιτικό βίο της χώρας — μια νέα μορφή πατρωνίας...
Ούτε κοινές προσπάθειες για την αντιμετώπιση της αδικίας, ούτε κοινοί αγώνες για αλλαγή του συστήματος. Μόνο με προσωπική δράση θα ξεπεράσει το άτομο της δυσκολίες της ζωής.Η πολιτική εξουσία είναι απροσπέλαστη, το κράτος δεν προστατεύει τον πολίτη, είναι μακρινό και αθέατο. Χρειάζεται επομένως κάποιος ενδιάμεσος, κάποιος διαμεσολαβητής. Είναι ο κομματάρχης, ο βουλευτής....Ο πολίτης θα προσφέρει την ψήφο του, αφοσίωση αλλά και δυναμική συμπαράσταση...στην ανάγκη με την κουμπούρα και το στυλιάρι...!!!Ο πολίτης δεν πιστεύει στη νομιμότητα και δεν εμπιστεύεται τον κρατικό μηχανισμό- δυσκίνητο και διεφθαρμένο. Είναι μάταιο να προσμένει προστασία από το κράτος αφού δεν λειτουργούν οι θεσμοί.
Και αντί να υπερασπισθεί τα συμφέροντα του συνδέοντας τα με τα συμφέροντα και δικαιώματα ατόμων του επαγγέλματος, της ίδιας κοινωνικής ομάδας και ιδεολογίας, με συνδικαλιστικούς δηλαδή και ταξικούς αγώνες, καταφεύγει στον τοπικό κομματάρχη, τον βουλευτή και τους ανθρώπους τους.
Τα κόμματα παρέχουν ατομική προστασία, κρατούν χωρισμένους και επομένως εξαρτημένους και ευάλωτους τους πολίτες, αποτρέπουν ή δυσχεραίνουν τη συνένωσή τους, τη δημιουργία μαζικών κινημάτων με βάση τη σωματειακή ή ταξική τους ταυτότητα.
Το πελατειακό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν επιτρέπει ευρείες συνενώσεις και συμμαχίες πολιτών με κοινούς στόχους και κοινά οράματα γιατί η μαζική συμμετοχή οδηγεί σε ταξικές συγκρούσεις και κοινωνική αναταραχή. Επιτρέπει μόνο και υποθάλπει τη συνεργασία — το συμβόλαιο — δύο ατόμων, ενός ανώτερου, του προστάτη, του κομματάρχη, του βουλευτή και ενός κατώτερου, του «πελάτη», του εξαρτημένου και πιστού ψηφοφόρου.
Η επαρχία συνδέεται με την πρωτεύουσα διαμέσου των κομματικών παραγόντων. Ο πολίτης πρέπει να προσπέσει στον βουλευτή ή τον εκπρόσωπό του και να υπογράψει «συμφωνητικό» τυφλής υποταγής. Ούτε ατομική συνείδηση, ούτε ομαδική -ούτε ίχνος ιδεολογίας.
Τα δικαιώματα του ατόμου είναι τυπικά, ποτέ ουσιαστικά. Ο πολίτης είναι «πελάτης», ποτέ ελεύθερο και αυτεξούσιο πρόσωπο. Στις βουλευτικές εκλογές δεν μετέχει ανεξάρτητος και αυτόνομος αλλά ως εντολοδόχος του προεστού ή του κομματάρχη. Είναι εξαρτημένος, δέσμιος, έμφοβος και με μόνιμη αίσθηση ανασφάλειας. Αυτό είναι το ελληνικό «κοινοβουλευτικό σύστημα». Πελατειακό και διόλου αντιπροσωπευτικό.
Δεν είναι μηχανισμός για την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων και της ελεύθερης έκφρασης του ατόμου αλλά σύστημα κυριαρχίας των προεστών αρχικά και αργότερα μερικών οικογενειών που αποτελούν τα πανίσχυρα «πολιτικά τζάκια». Λειτουργεί μια επίφαση κοινοβουλίου. Κοροϊδία, απάτη, ψέμμα το λεγόμενο αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Η εξουσία ανήκει πάντοτε στην ολιγαρχία που ελέγχει τον πολιτικό βίο της χώρας — μια νέα μορφή πατρωνίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου