Για την ελληνοτουρκική συνθήκη της φιλίας των Βενιζέλου - Μουσταφά Κεμάλ του 1930, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Με τη βαθμιαία - όχι ακόμα τόσο διαφανή - δυσχέρανση των σχέσεων μας με την Τουρκία - ιδίως με το κυπριακό, που επαναφέρεται κάθε τόσο και τα Ίμια, τις γκρίζες ζώνες, την Αγία Σοφία, το Πατριαρχείο κλπ. συζητείται συνήθως ερήμην της Κύπρου και της Ελλάδος - και δημιουργείται - με την τουρκική επιμονή - ένας για την ώρα όχι τόσο εμφανής κλοιός, που δημιουργείται με φιλικές, συσκέψεις και συμφωνίες με τους βόρειους γείτονές μας, Βουλγάρους, Σκοπιανούς, Αλβανούς κλπ.
Ο Γιάννης Τσαλλουχίδης στο έργο του “Ελλάς - Τουρκία: Εμπρός ολοταχώς για το 1930”, Θεσσαλονίκη 1994, αλλά και αρκετοί πολιτικοί αρθρογράφοι και πολιτικοί, αναπολούν με νοσταλγία την περίφημη συνθήκη φιλίας και διαιτησίας που υπογράφηκε στις 30 Οκτωβρίου 1930 στην Άγκυρα από τους Βενιζέλο και Μουσταφά Κεμάλ . Λοιπόν τίθεται το ερώτημα. Μπορούμε να πάμε εμπρός ολοταχώς για το 1930, όπως μας λέει ο Γιάννης Τσαλουχίδης;
Ασφαλώς, ξεχνούν οι πολιτικοί μας και οι ειδικοί αρθρογράφοι ότι εκείνη η συνθήκη... φιλίας κλπ. υπογράφτηκε υστέρα από προσπάθειες έξι χρόνων - από το 1924-1930 - και μάλιστα αφού προηγήθηκε η οικονομική συνθήκη στις 10 Ιουνίου του 1930. Όταν υπογράφηκε η οικονομική συνθήκη τότε δόθηκε το πράσινο φως για την επίσκεψη του Βενιζέλου και της ακολουθίας του στήν Άγκυρα, για την υπογραφή της συνθήκης φιλίας κλπ.
Πρέπει να γνωρίζουμε καλά και εμείς και οι πολιτικοί μας ότι η Τουρκία έχει ως πολιτική της το “Do ut des” “βερ, βερίμ” (δώσε, να σου δώσω). Και το “βερ, βερίμ”, εφαρμόσθηκε και τώρα τελευταία στον πόλεμο του κόλπου, όπου η παραχώρηση εδάφους... εκκίνησης των πολεμικών όπλων των συμμάχων, επανέφερε στη μνήμη της Τουρκίας το παντοτεινό πιστεύω της που είναι το Do ut des των Ρωμαίων, των Βυζαντινών και της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Και στην πολιτική Βενιζέλου - Κεμάλ το “βερ, βερίμ” δημιούργησε τη λεγάμενη “φιλία” και την υπογραφή της συμφωνίας...
Τι έδωσε στην Τουρκία η Ελλάδα από το 1924-1930;
Ο Βενιζέλος στη συνεδρίαση της Βουλής της 25 Ιουνίου 1930, είπε μεταξύ των άλλων:
“.... Διεξάγομεν έναν πόλεμον, ο οποίος δια τους Τούρκους ήτο αμυντικός. Επειδή ημείς κατελάβομεν την Μικράν Ασίαν και η Τουρκία εις τον πόλεμον αυτόν ενίκησεν πλήρως, εζήτησεν αποζημειώσεις από το ηττηθέν κράτος... Ο Iσμέτ Ινονού, κατά την υπογραφήν της συμβάσεως ανταλλαγής των ελληνοτουρκικών πληθυσμών, είχεν ήδη διατυπουμένην την αξίωσιν όπως επιβληθή εις την Ελλάδα πολεμική αποζημίωσις 20 εκατομ. χρυσών λιρών Τουρκίας....”.
Πέρα από αυτό το ποσό, η Ελλάδα έδωσε στην Τουρκία τα παρακάτω ποσά:
1. 120.000 λίρες Αγγλίας για να εξαγοράσουμε μουσουλμανικά κτήματα στη δυτική Θράκη.
2. 50.000.000 δρχ., για αποζημίωση σε μουσουλμάνους της Δ. Θράκης από ενοίκια και εισοδήματα που δεν εισέπραξαν.
3. 30 εκατομμύρια δρχ. απευθείας στην τουρκική κυβέρνηση από διάφορα εισοδήματα.
4. Κτήματα μεγάλης αξίας απέδωσε η Ελλάδα στην Τουρκία σε εκτέλεση της συμφωνίας Αθηνών, ενώ η Ελλάδα πήρε ελάχιστα από την Τουρκία, η οποία δεν έπαψε να κάνει κατασχέσεις ελληνικών περιουσιών στην Κωνσταντινούπολη.
Αλλά, το μεγαλύτερο σκάνδαλο υπήρξε η εξίσωση των ελληνο-τουρκικών περιουσιών κατά τις διαπραγματεύσεις Αθηνών - Άγκυρας.
Οι ελληνικές περιουσίες που εγκαταλείφθηκαν στην Τουρκία κατά τη φυγή των Ελλήνων της Μ. Ασίας και του Πόντου και “δωρήθηκαν” στην Τουρκία κατά τις διαπραγματεύσεις Αθηνών - Άγκυρας, υπολογίσθηκαν σε 100 έως 120 δισεκατομμύρια δρχ. ή 300 εκατομμύρια χρυσές λίρες Τουρκίας2, ενώ οι περιουσίες των Τούρκων που εγκαταλείφθηκαν στην Ελλάδα ανερχόταν σε 12,5 δισεκατομμύρια δρχ. ή 38 εκατομμύρια λίρες χρυσές Τουρκίας.
Τα δυο αυτά ανόμοια ποσά συμψηφίστηκαν, παρά τη συμφωνία της συνθήκης της Λωζάνης, που ανέθεσε στα δύο κράτη τη διαχείρηση και όχι την κυριότητά τους (άρθρο) 14). Και όμως, παρά την παρανομία αυτή τα δύο κράτη Ελλάδα και Τουρκία υπερέβησαν τη δικαιοδοσία τους και έγιναν κύριοι αλλότριας περιουσίας με τη de facto κατάργηση των σχετικών άρθρων της συνθήκης της Λωζάνης. Με λίγα λόγια στα τόσα ερωτήματα σε βάρος της Ελλάδος προστέθηκε ακόμα και ένα οικονομικό έγκλημα.
Έτσι αυθαίρετα δηλ. “κατά το δοκούν” και με άλλη έκφραση κατ’ αρέσκειαν συμψηφίσθηκε το ποσό των 100 και πλέον δισεκατομμυρίων δρχ. με το ποσό των 12,5 δισεκατομμυρίων δραχμών υπογράψηκε η “οικονομική συμφωνία” της 10 Ιουνίου 1930, οπότε άνοιξε ο δρόμος για την επίσκεψη στην Άγκυρα του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Και βέβαια η Ελλάδα αναστατώθηκε. Συλλαλητήρια συγκροτήθηκαν σε όλες τις πόλεις που ήταν κατοικημένες από πρόσφυγες. Ακόμη και μέχρι σήμερα διάφοροι συγγραφείς, αλλά και παράγοντες του ποντιακού ελληνισμού, μιλούν με το δίκιο τους για την ανταλλάξιμη περιουσία και ζητούν το μερίδιό τους. Μάλιστα, μερικοί συγγραφείς προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι τα περιουσιακά αυτά στοιχεία παραμένουν και ζητούν να αποδοθούν στους πρόσφυγες. Το άκρον άωτον της αφέλειας μπορεί να καταλογιστεί σε κάθε περίπτωση σ’ αυτούς.
Η συζήτηση στη Βουλή για την επικύρωση του οικονομικού συμφώνου της 10 Ιουνίου 1930 θα οξύνει τότε τα πνεύματα των προσφύγων. Οι πρόσφυγες βουλευτές θα δημιουργήσουν πανδαιμόνιο μέσα στη βουλή παρ’ ότι οι περισσότεροι ήσαν βουλευτές του φιλελεύθερου (τότε ένωση φιλελευθέρων) κόμματος. Μάλιστα ένας από τους βουλευτές, ο Τζιγδέμογλσυ, ο πιο θαρραλέος, θα ανοίξει σφοδρό πόλεμο με την κυβέρνηση - παρόλο ότι ανήκε στο ίδιο κόμμα, ενώ ο Βενιζέλος θα τον αποκαλέσει “προσφυγοκάπηλο”, αλλά θα τον ακολουθήσουν και οι άλλοι βουλευτές όπως οι Μπακάλμπασης, Ευθυμιάδης, Αποστόλου, Τηλικίδης κ.ά.
Ο Βενιζέλος απαντούσε ότι ναι μεν οι πρόσφυγες δε θα πάρουν το ποσό, στο οποίο υπολογίσθηκε η περιουσία τους, αλλά το κράτος θα αναλάβει την πλήρη τους αποκατάσταση... Δηλαδή ποιος; Πάλι ο Έλληνας φορολογούμενος, αλλά και οι ίδιοι οι προσφυγικοί πληθυσμοί θα πλήρωναν τα ποσά που χαρίστηκαν. Και όμως ούτε αυτό έγινε μέχρι σήμερα. Υπάρχουν ακόμα αναποκατάστατες από το 1922-23 χιλιάδες οικογένειες! Και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι:
Πόσες αποζημιώσεις δόθηκαν στους πρόσφυγες από την τεράστια περιουσία που άφησαν στήν Τουρκία; Και η απάντηση: Μόνο το 7% του όλου ποσού αυτού. “Έναντι του κολοσσιαίου ποσού, γράφει ο Ισαάκ Λαυρεντίδης στο βιβλίο του “πρόσφυγες εξ ανταλλαγής και ανταλλάξιμος περιουσία” (σελ. 106) των εγκαταλειφθεισών εν Τουρκία περιουσιών, ύψους 100 δισεκ. σταθεροποιημένων δρχ. το συνολικόν κεφάλαιον των αποζημιώσεων των ανταλλαξίμων ανήλθεν εις 7 περίπου δισεκατομμύρια δρχ., ήτοι οι αποζημιώσεις μόλις αντιπροσωπεύουν τα 7/100 της εν Τουρκία εγκαταλειφθείσης περιουσία, ποσοστόν όπερ μόνον τον τόκον ενός έτους του κεφαλαίου των εγκαταλειφθεισών εν Τουρκία περιουσιών καλύπτει...” (σελ. 106).
Αυτή ήταν η “φιλική” συνθήκη φιλίας και διαιτησίας που υπέγραψε ο Βενιζέλος με τον Κεμάλ Ατατούρκ “βερ βερίμ” “δώσε να σου δώσω”. (Do ut des). Δηλαδή, πέρα από τις άλλες αποζημιώσεις που πήρε η Τουρκία, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, καρπώθηκε η Τουρκία άλλα 75,5 δισεκατομμύρια δρχ. από τη διαφορά των 100 δισεκατομμυρίων και πλέον των περιουσιών των Ελλήνων και των 12,5 των τουρκικών περιουσιών, που εγκαταλείφθηκαν από τους Τούρκους στην Ελλάδα.
Αλλά και πέρα από την οικονομική πλευρά, υπάρχει και η ανθρώπινη πλευρά για την οποία δεν ενδιαφέρθηκε μέχρι σήμερα η Ελλάδα: Οι ελληνικές κυβερνήσεις αγνόησαν τα εγκλήματα που συντελέστηκαν ύστερα από τη γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων, στην περίοδο 1914-1922 στην περιοχή του Πόντου, όπως λεπτομερειακά περιγράφηκαν από τους Πόντιους ιστορικούς (Βαλαβάνη, Γαβριηλίδη, Γεώργιο Λαμψίδη στο βιβλίο του “Τοπάλ Οσμάν”, Ενεπεκίδη, Ανθεμίδη, Τσιρκινίδη κ.ά.).
Αλλά πέρα απ’ αυτή την παράλειψη του ελληνικού κράτους, στις καταγγελίες των διαφόρων διεθνών οργανισμών για κακομεταχείριση των μουσουλμάνων της Θράκης, το κράτος μας δε στέλνει σε μετάφραση, τις προκηρύξεις που εκδίδουν και κυκλοφορούν στη δυτική Θράκη οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι, προκηρύξεις που βρίζουν το ελληνικό κράτος και απειλούν να μας πάνε στήν Πελοπόννησο ή να εισβάλλουν τα τουρκικά στρατεύματα στη δυτική Θράκη, όπως έγινε αυτό στην Κύπρο.
Το ελληνικό κράτος που απειλείται, όπως λ.χ. στην προκείμενη περίπτωση, δε θίγεται; Δεν αμύνεται και γιατί; Περιμένουμε την απάντησή του. Αλλά και στις μέρες μας από την τουρκική πλευρά γίνεται απόπειρα της de facto κατάργησης της συνθήκης της Λωζάνης, όταν σε κάποια επιτροπή του αμερικανικού Κογκρέσου, γίνεται συζήτηση για τη λεγόμενη από τους Τούρκους “τουρκική μειονότητα” στη δυτική Θράκη. Η συνθήκη της Λωζάνης είναι απαραβίαστη και αναφέρεται μόνο σε μουσουλμανική μειονότητα η οποία είναι ανεξάρτητη και δεν υπάγεται σε καμιά θρησκευτική αρχή της Τουρκίας, αφού από το 1924 το Χαλιφάτο καταργήθηκε οριστικά στη χώρα αυτή.
Χρειάζεται δραστήρια απάντηση σε κάθε κίνηση των Τούρκων, σε κάθε απαίτηση, σε κάθε αίτημα για την εισδοχή τους στην ΕΟΚ κλπ. Όχι διπλωματικές διαμαρτυρίες, άηχες που η Τουρκία τις γράφει στα παλιά της τα παπούτσια, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τις έννοιες της συνθήκης, της συμφωνίας, της σύμβασης κλπ. Οι διαφορές και οι πανταχόθεν θέσεις της Τουρκίας στηρίζονται στο “βερ, βερίμ”. Κάτι θέλει να πάρει και γι’ αυτό πιέζει τώρα που έχει το επάνω χέρι...
Πληροφορίες απο βιβλίο του Αχιλλέα Ανθεμίδη : "Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-1924".
 |
| Ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Μουσταφά Κεμάλ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Τουρκία .Φωτογραφία 1930 |
Με τη βαθμιαία - όχι ακόμα τόσο διαφανή - δυσχέρανση των σχέσεων μας με την Τουρκία - ιδίως με το κυπριακό, που επαναφέρεται κάθε τόσο και τα Ίμια, τις γκρίζες ζώνες, την Αγία Σοφία, το Πατριαρχείο κλπ. συζητείται συνήθως ερήμην της Κύπρου και της Ελλάδος - και δημιουργείται - με την τουρκική επιμονή - ένας για την ώρα όχι τόσο εμφανής κλοιός, που δημιουργείται με φιλικές, συσκέψεις και συμφωνίες με τους βόρειους γείτονές μας, Βουλγάρους, Σκοπιανούς, Αλβανούς κλπ.
Ο Γιάννης Τσαλλουχίδης στο έργο του “Ελλάς - Τουρκία: Εμπρός ολοταχώς για το 1930”, Θεσσαλονίκη 1994, αλλά και αρκετοί πολιτικοί αρθρογράφοι και πολιτικοί, αναπολούν με νοσταλγία την περίφημη συνθήκη φιλίας και διαιτησίας που υπογράφηκε στις 30 Οκτωβρίου 1930 στην Άγκυρα από τους Βενιζέλο και Μουσταφά Κεμάλ . Λοιπόν τίθεται το ερώτημα. Μπορούμε να πάμε εμπρός ολοταχώς για το 1930, όπως μας λέει ο Γιάννης Τσαλουχίδης;
Ασφαλώς, ξεχνούν οι πολιτικοί μας και οι ειδικοί αρθρογράφοι ότι εκείνη η συνθήκη... φιλίας κλπ. υπογράφτηκε υστέρα από προσπάθειες έξι χρόνων - από το 1924-1930 - και μάλιστα αφού προηγήθηκε η οικονομική συνθήκη στις 10 Ιουνίου του 1930. Όταν υπογράφηκε η οικονομική συνθήκη τότε δόθηκε το πράσινο φως για την επίσκεψη του Βενιζέλου και της ακολουθίας του στήν Άγκυρα, για την υπογραφή της συνθήκης φιλίας κλπ.
Πρέπει να γνωρίζουμε καλά και εμείς και οι πολιτικοί μας ότι η Τουρκία έχει ως πολιτική της το “Do ut des” “βερ, βερίμ” (δώσε, να σου δώσω). Και το “βερ, βερίμ”, εφαρμόσθηκε και τώρα τελευταία στον πόλεμο του κόλπου, όπου η παραχώρηση εδάφους... εκκίνησης των πολεμικών όπλων των συμμάχων, επανέφερε στη μνήμη της Τουρκίας το παντοτεινό πιστεύω της που είναι το Do ut des των Ρωμαίων, των Βυζαντινών και της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
 |
| Ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Ισμέτ Ινονού |
Τι έδωσε στην Τουρκία η Ελλάδα από το 1924-1930;
Ο Βενιζέλος στη συνεδρίαση της Βουλής της 25 Ιουνίου 1930, είπε μεταξύ των άλλων:
“.... Διεξάγομεν έναν πόλεμον, ο οποίος δια τους Τούρκους ήτο αμυντικός. Επειδή ημείς κατελάβομεν την Μικράν Ασίαν και η Τουρκία εις τον πόλεμον αυτόν ενίκησεν πλήρως, εζήτησεν αποζημειώσεις από το ηττηθέν κράτος... Ο Iσμέτ Ινονού, κατά την υπογραφήν της συμβάσεως ανταλλαγής των ελληνοτουρκικών πληθυσμών, είχεν ήδη διατυπουμένην την αξίωσιν όπως επιβληθή εις την Ελλάδα πολεμική αποζημίωσις 20 εκατομ. χρυσών λιρών Τουρκίας....”.
Πέρα από αυτό το ποσό, η Ελλάδα έδωσε στην Τουρκία τα παρακάτω ποσά:
1. 120.000 λίρες Αγγλίας για να εξαγοράσουμε μουσουλμανικά κτήματα στη δυτική Θράκη.
2. 50.000.000 δρχ., για αποζημίωση σε μουσουλμάνους της Δ. Θράκης από ενοίκια και εισοδήματα που δεν εισέπραξαν.
3. 30 εκατομμύρια δρχ. απευθείας στην τουρκική κυβέρνηση από διάφορα εισοδήματα.
4. Κτήματα μεγάλης αξίας απέδωσε η Ελλάδα στην Τουρκία σε εκτέλεση της συμφωνίας Αθηνών, ενώ η Ελλάδα πήρε ελάχιστα από την Τουρκία, η οποία δεν έπαψε να κάνει κατασχέσεις ελληνικών περιουσιών στην Κωνσταντινούπολη.
Αλλά, το μεγαλύτερο σκάνδαλο υπήρξε η εξίσωση των ελληνο-τουρκικών περιουσιών κατά τις διαπραγματεύσεις Αθηνών - Άγκυρας.
Οι ελληνικές περιουσίες που εγκαταλείφθηκαν στην Τουρκία κατά τη φυγή των Ελλήνων της Μ. Ασίας και του Πόντου και “δωρήθηκαν” στην Τουρκία κατά τις διαπραγματεύσεις Αθηνών - Άγκυρας, υπολογίσθηκαν σε 100 έως 120 δισεκατομμύρια δρχ. ή 300 εκατομμύρια χρυσές λίρες Τουρκίας2, ενώ οι περιουσίες των Τούρκων που εγκαταλείφθηκαν στην Ελλάδα ανερχόταν σε 12,5 δισεκατομμύρια δρχ. ή 38 εκατομμύρια λίρες χρυσές Τουρκίας.
Τα δυο αυτά ανόμοια ποσά συμψηφίστηκαν, παρά τη συμφωνία της συνθήκης της Λωζάνης, που ανέθεσε στα δύο κράτη τη διαχείρηση και όχι την κυριότητά τους (άρθρο) 14). Και όμως, παρά την παρανομία αυτή τα δύο κράτη Ελλάδα και Τουρκία υπερέβησαν τη δικαιοδοσία τους και έγιναν κύριοι αλλότριας περιουσίας με τη de facto κατάργηση των σχετικών άρθρων της συνθήκης της Λωζάνης. Με λίγα λόγια στα τόσα ερωτήματα σε βάρος της Ελλάδος προστέθηκε ακόμα και ένα οικονομικό έγκλημα.
Έτσι αυθαίρετα δηλ. “κατά το δοκούν” και με άλλη έκφραση κατ’ αρέσκειαν συμψηφίσθηκε το ποσό των 100 και πλέον δισεκατομμυρίων δρχ. με το ποσό των 12,5 δισεκατομμυρίων δραχμών υπογράψηκε η “οικονομική συμφωνία” της 10 Ιουνίου 1930, οπότε άνοιξε ο δρόμος για την επίσκεψη στην Άγκυρα του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Και βέβαια η Ελλάδα αναστατώθηκε. Συλλαλητήρια συγκροτήθηκαν σε όλες τις πόλεις που ήταν κατοικημένες από πρόσφυγες. Ακόμη και μέχρι σήμερα διάφοροι συγγραφείς, αλλά και παράγοντες του ποντιακού ελληνισμού, μιλούν με το δίκιο τους για την ανταλλάξιμη περιουσία και ζητούν το μερίδιό τους. Μάλιστα, μερικοί συγγραφείς προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι τα περιουσιακά αυτά στοιχεία παραμένουν και ζητούν να αποδοθούν στους πρόσφυγες. Το άκρον άωτον της αφέλειας μπορεί να καταλογιστεί σε κάθε περίπτωση σ’ αυτούς.
Η συζήτηση στη Βουλή για την επικύρωση του οικονομικού συμφώνου της 10 Ιουνίου 1930 θα οξύνει τότε τα πνεύματα των προσφύγων. Οι πρόσφυγες βουλευτές θα δημιουργήσουν πανδαιμόνιο μέσα στη βουλή παρ’ ότι οι περισσότεροι ήσαν βουλευτές του φιλελεύθερου (τότε ένωση φιλελευθέρων) κόμματος. Μάλιστα ένας από τους βουλευτές, ο Τζιγδέμογλσυ, ο πιο θαρραλέος, θα ανοίξει σφοδρό πόλεμο με την κυβέρνηση - παρόλο ότι ανήκε στο ίδιο κόμμα, ενώ ο Βενιζέλος θα τον αποκαλέσει “προσφυγοκάπηλο”, αλλά θα τον ακολουθήσουν και οι άλλοι βουλευτές όπως οι Μπακάλμπασης, Ευθυμιάδης, Αποστόλου, Τηλικίδης κ.ά.
Ο Βενιζέλος απαντούσε ότι ναι μεν οι πρόσφυγες δε θα πάρουν το ποσό, στο οποίο υπολογίσθηκε η περιουσία τους, αλλά το κράτος θα αναλάβει την πλήρη τους αποκατάσταση... Δηλαδή ποιος; Πάλι ο Έλληνας φορολογούμενος, αλλά και οι ίδιοι οι προσφυγικοί πληθυσμοί θα πλήρωναν τα ποσά που χαρίστηκαν. Και όμως ούτε αυτό έγινε μέχρι σήμερα. Υπάρχουν ακόμα αναποκατάστατες από το 1922-23 χιλιάδες οικογένειες! Και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι:
 |
| Ισαάκ Λαυρεντίδης |
Αυτή ήταν η “φιλική” συνθήκη φιλίας και διαιτησίας που υπέγραψε ο Βενιζέλος με τον Κεμάλ Ατατούρκ “βερ βερίμ” “δώσε να σου δώσω”. (Do ut des). Δηλαδή, πέρα από τις άλλες αποζημιώσεις που πήρε η Τουρκία, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, καρπώθηκε η Τουρκία άλλα 75,5 δισεκατομμύρια δρχ. από τη διαφορά των 100 δισεκατομμυρίων και πλέον των περιουσιών των Ελλήνων και των 12,5 των τουρκικών περιουσιών, που εγκαταλείφθηκαν από τους Τούρκους στην Ελλάδα.
Αλλά και πέρα από την οικονομική πλευρά, υπάρχει και η ανθρώπινη πλευρά για την οποία δεν ενδιαφέρθηκε μέχρι σήμερα η Ελλάδα: Οι ελληνικές κυβερνήσεις αγνόησαν τα εγκλήματα που συντελέστηκαν ύστερα από τη γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων, στην περίοδο 1914-1922 στην περιοχή του Πόντου, όπως λεπτομερειακά περιγράφηκαν από τους Πόντιους ιστορικούς (Βαλαβάνη, Γαβριηλίδη, Γεώργιο Λαμψίδη στο βιβλίο του “Τοπάλ Οσμάν”, Ενεπεκίδη, Ανθεμίδη, Τσιρκινίδη κ.ά.).
Αλλά πέρα απ’ αυτή την παράλειψη του ελληνικού κράτους, στις καταγγελίες των διαφόρων διεθνών οργανισμών για κακομεταχείριση των μουσουλμάνων της Θράκης, το κράτος μας δε στέλνει σε μετάφραση, τις προκηρύξεις που εκδίδουν και κυκλοφορούν στη δυτική Θράκη οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι, προκηρύξεις που βρίζουν το ελληνικό κράτος και απειλούν να μας πάνε στήν Πελοπόννησο ή να εισβάλλουν τα τουρκικά στρατεύματα στη δυτική Θράκη, όπως έγινε αυτό στην Κύπρο.
Το ελληνικό κράτος που απειλείται, όπως λ.χ. στην προκείμενη περίπτωση, δε θίγεται; Δεν αμύνεται και γιατί; Περιμένουμε την απάντησή του. Αλλά και στις μέρες μας από την τουρκική πλευρά γίνεται απόπειρα της de facto κατάργησης της συνθήκης της Λωζάνης, όταν σε κάποια επιτροπή του αμερικανικού Κογκρέσου, γίνεται συζήτηση για τη λεγόμενη από τους Τούρκους “τουρκική μειονότητα” στη δυτική Θράκη. Η συνθήκη της Λωζάνης είναι απαραβίαστη και αναφέρεται μόνο σε μουσουλμανική μειονότητα η οποία είναι ανεξάρτητη και δεν υπάγεται σε καμιά θρησκευτική αρχή της Τουρκίας, αφού από το 1924 το Χαλιφάτο καταργήθηκε οριστικά στη χώρα αυτή.
Χρειάζεται δραστήρια απάντηση σε κάθε κίνηση των Τούρκων, σε κάθε απαίτηση, σε κάθε αίτημα για την εισδοχή τους στην ΕΟΚ κλπ. Όχι διπλωματικές διαμαρτυρίες, άηχες που η Τουρκία τις γράφει στα παλιά της τα παπούτσια, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τις έννοιες της συνθήκης, της συμφωνίας, της σύμβασης κλπ. Οι διαφορές και οι πανταχόθεν θέσεις της Τουρκίας στηρίζονται στο “βερ, βερίμ”. Κάτι θέλει να πάρει και γι’ αυτό πιέζει τώρα που έχει το επάνω χέρι...
Πληροφορίες απο βιβλίο του Αχιλλέα Ανθεμίδη : "Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-1924".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου