Ο Πόντος μας..!!

Ο Πόντος, η περιοχή των νότιων παρα­λίων της Μαύρης Θάλασσας στη βορει­οανατολική Μικρά Ασία, ξεκινά ανατο­λικά λίγο νοτιότερα από το Βατούμ της Γεωργίας και σχηματίζοντας ένα τόξο, φτάνει στα δυτικά παράλια μέχρι τη Σι­νώπη. Στο εσωτερικό ορίζεται από τις Πο­ντιακές Άλπεις.

Ψηλά βουνά, άλλοτε γυμνά και άλλο­τε με μεγάλα δάση και απότομες χαρά­δρες. πολλά ποτάμια και καταρράκτες, η μορφολογία του Πόντου έχει μια άγρια ομορφιά. Ο ίδιος ο πόντος, σχεδόν πάντο­τε αγριεμένος, με ρεύματα και συχνότα­τα ναυάγια, δικαιώνει την τουρκική ονο­μασία του: Μαύρη Θάλασσα. Οι Έλληνες, πιο διπλωμάτες, τον είπαν Εύξεινο.

Το όνομα της περιοχής καθιερώνεται κατά τους Ελ­ληνιστικούς χρόνους, αλλά η παρουσία των Ελλή­νων εκεί ξεκινά πολλούς αιώνες πριν.

Ο Πόντος μια από τις χαμένες μικρασιατικές πατρίδες

Ο μύθος του Φρίξου και της Έλλης, των πρώτων τα­ξιδιωτών που διέσχισαν την  Προποντίδα με προορισμό την πλούσια και εύφορη Κολχίδα στα ανατολικά της Μαύρης Θάλασσας, σημα­τοδοτεί την πρώτη επαφή του ελληνικού κόσμου με τα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Συνέχεια του ο μύ­θος των Αργοναυτών, που επίσης ταξίδεψαν στην Κολχίδα για να φέρουν πί­σω το χρυσόμαλλο δέρας. Συμβολίζουν τους πρώτους παράτολμους θαλασσοπό­ρους και εμπόρους που τόλμησαν να περάσουν τα Στενά και να ριψοκινδυ­νεύσουν σε μια θάλασσα αφιλόξενη και επικίνδυνη, σ' έναν τόπο διαφορετικό από τον δικό τους, σκοτεινό και μυστηριώδη.

Οι τελευ­ταίες αρχαιολογικές ανασκαφές επιβε­βαιώνουν την ύπαρξη μιας πλούσιας πόλης στην περιοχή ακριβώς της αρχαίας Κολχίδας. Οι μύθοι λένε συνήθως την αλήθεια. Πολλοί από τους ήρωες του Τρω­ικού πολέμου κατάγονται από τους Αργοναύτες και οι τάφοι δύο εξ αυτών, ένθεν κακείθεν του Ελλησπόντου, φυλά­νε τα Στενά από τα οποία ο βασιλιάς της Τροίας είχε απαγορεύσει να διέρχο­νται ελληνικά πλοία.

Με­τά τις εξερευνητικές και εμπορικές αποστολές, η εγκατάσταση. Οι αποικίες, κυρίως από ιωνικές πό­λεις  με πρώτη τη Σινώπη, αποικία της Μιλήτου, χρο­νολογούνται γύρω ο τον 8ο αιώνα π.Χ., ακολουθούν η Αμισός (Σαμψούντα), τα Κοτύωρα, η Κερασούντα και η Τραπεζούντα. Στους αιώνες που ακολουθούν, η ελληνική παρουσία στον Πόντο είναι συνεχής. Αν­θεί επί Μιθριδάτη στους Ελληνιστικούς χρόνους, αλλά και στο Βυζάντιο.

Στις τελευταίες μέρες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η «Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας» του Αλεξίου Κομνηνού, που δημιουργήθηκε αμέσως μετά την άλωση της Πόλης, αντιστάθηκε στους Τούρκους για οκτώ ακόμη χρόνια και έπεσε το 1461. Από τον 18ο αιώνα και μετά, και κυρίως από τα μέ­σα του 19ου, στη χρυσή 50ετία του μικρα­σιατικού ελληνισμού, οι παράλιες πόλεις ξαναζωντανεύουν ως εμπορικά και πνευ­ματικά κέντρα.

Τα πρώτα σύννεφα εμφανίζονται ήδη από την εποχή του Αβδούλ Χαμίτ, που διατάζει τον εκτόπισμα των Αρμενίων. Από το 1909, με την επικράτηση των Νεοτούρκων, στο απόγειο του τουρκικού εθνικισμού και της αντίληψης «ένα κρά­τος, ένα έθνος, μία γλώσσα», οι διωγμοί όλων των μη Τούρκων της αυτοκρατο­ρίας εντείνονται.

Με την έναρξη του A’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1914 και την τραγική για τους Έλληνες κατάληξη της Μικρασιατικής εκστρατείας, ολοκληρώ­νεται η καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού, συμπεριλαμβανομένων των Ποντίων.