Σε αντίθεση προς την εικόνα του ανατολικού Πόντου, στην ύπαιθρο του δυτικού Πόντου μουσουλμανικές συμμορίες -συχνά σε συνεργασία με τον οθωμανικό στρατό- άσκησαν δηώσεις σε βάρος του χριστιανικού πληθυσμού.
Τον Δεκέμβριο του 1916 οι πρόκριτοι της Σαμψούντας φυλακίστηκαν αιφνιδίως, ο οθωμανικός στρατός πολιόρκησε την πόλη, οι κάτοικοι (μαζί με τα γυναικόπαιδα) κλείστηκαν σε στρατώνες και στη συνέχεια εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό. Η εκτόπιση έγινε πεζή, χωρίς τροφοδοσία, με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί μεγάλη θνησιμότητα. Τον Ιανουάριο του 1917 εκτοπίσθηκε ολόκληρος ο χριστιανικός ανδρικός πληθυσμός της Πάφρας. Τα χωριά και η συγκομιδή καπνού κάηκαν. Σύμφωνα με προξενική έκθεση, τον Φεβρουάριο του 1917 τα χωριά της Κερασούντος λεηλατήθηκαν από μουσουλμανικές συμμορίες, που άφησαν πίσω τους χολέρα και τύφο.
Με το πρόσχημα της καταδίωξης των ένοπλων ανταρτών, οθωμανικός στρατός επέδραμε κατά των ορεινών χριστιανικών χωριών. Τα χωριά εκκενώθηκαν μέσα σε 24 ώρες. Απαγορεύθηκε στους κατοίκους να πάρουν μαζί τους τρόφιμα και επιβλήθηκε πολυήμερη πεζοπορία, με μεγάλη θνησιμότητα.
Ο μητροπολίτης Γερμανός προσπάθησε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Γερμανών συμβούλων της οθωμανικής κυβέρνησης, ώστε να παύσουν οι δηώσεις και να διασωθεί ο χριστιανικός πληθυσμός της Σαμψούντας, επικαλούμενος τη βοήθεια του αυτοκράτορα της Γερμανίας.
Ταυτόχρονα, καθώς η τακτική αυτή δεν είχε αποτελέσματα, υποστήριξε τη δημιουργία αντάρτικων σωμάτων, από τη δράση των οποίων είχε αποκτήσει εμπειρία κατά τη θητεία του στην Καστοριά. πάντως, το 1917 εκτοπίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, ακριβώς με την κατηγορία ότι δεν κατόρθωσε να αναχαιτίσει τα ανταρτικά σώματα, ενώ μερίδα των προκρίτων τον κατέκρινε για μειωμένη αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των κινδύνων. Επέστρεψε μετά τη Συνθήκη του Μούδρου.
Έτσι, έχουμε μια εικόνα για τον Πόντο από την περίοδο 1916-1918, διαφοροποιημένη για τη δυτική και την ανατολική πλευρά τόσο στην εκκλησιαστική όσο και στην πολιτική σφαίρα. Σημασία για το ζήτημα που μας απασχολεί είναι ότι στην ανατολική πλευρά, τόσο η προϊστορία της συνεννόησης με την «Ενωση και πρόοδο» όσο και η συγκυρία της κατάληψης από το ρωσικό στρατό, δημιούργησαν ένα διοικητικό πλαίσιο αυτονομίας ή έστω διευρυμένης αυτοδιοίκησης, που ευνοούσε τη διατύπωση του αιτήματος της ανεξαρτησίας.
Τον Δεκέμβριο του 1916 οι πρόκριτοι της Σαμψούντας φυλακίστηκαν αιφνιδίως, ο οθωμανικός στρατός πολιόρκησε την πόλη, οι κάτοικοι (μαζί με τα γυναικόπαιδα) κλείστηκαν σε στρατώνες και στη συνέχεια εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό. Η εκτόπιση έγινε πεζή, χωρίς τροφοδοσία, με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί μεγάλη θνησιμότητα. Τον Ιανουάριο του 1917 εκτοπίσθηκε ολόκληρος ο χριστιανικός ανδρικός πληθυσμός της Πάφρας. Τα χωριά και η συγκομιδή καπνού κάηκαν. Σύμφωνα με προξενική έκθεση, τον Φεβρουάριο του 1917 τα χωριά της Κερασούντος λεηλατήθηκαν από μουσουλμανικές συμμορίες, που άφησαν πίσω τους χολέρα και τύφο.
Με το πρόσχημα της καταδίωξης των ένοπλων ανταρτών, οθωμανικός στρατός επέδραμε κατά των ορεινών χριστιανικών χωριών. Τα χωριά εκκενώθηκαν μέσα σε 24 ώρες. Απαγορεύθηκε στους κατοίκους να πάρουν μαζί τους τρόφιμα και επιβλήθηκε πολυήμερη πεζοπορία, με μεγάλη θνησιμότητα.Ο μητροπολίτης Γερμανός προσπάθησε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Γερμανών συμβούλων της οθωμανικής κυβέρνησης, ώστε να παύσουν οι δηώσεις και να διασωθεί ο χριστιανικός πληθυσμός της Σαμψούντας, επικαλούμενος τη βοήθεια του αυτοκράτορα της Γερμανίας.
Ταυτόχρονα, καθώς η τακτική αυτή δεν είχε αποτελέσματα, υποστήριξε τη δημιουργία αντάρτικων σωμάτων, από τη δράση των οποίων είχε αποκτήσει εμπειρία κατά τη θητεία του στην Καστοριά. πάντως, το 1917 εκτοπίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, ακριβώς με την κατηγορία ότι δεν κατόρθωσε να αναχαιτίσει τα ανταρτικά σώματα, ενώ μερίδα των προκρίτων τον κατέκρινε για μειωμένη αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των κινδύνων. Επέστρεψε μετά τη Συνθήκη του Μούδρου.
Έτσι, έχουμε μια εικόνα για τον Πόντο από την περίοδο 1916-1918, διαφοροποιημένη για τη δυτική και την ανατολική πλευρά τόσο στην εκκλησιαστική όσο και στην πολιτική σφαίρα. Σημασία για το ζήτημα που μας απασχολεί είναι ότι στην ανατολική πλευρά, τόσο η προϊστορία της συνεννόησης με την «Ενωση και πρόοδο» όσο και η συγκυρία της κατάληψης από το ρωσικό στρατό, δημιούργησαν ένα διοικητικό πλαίσιο αυτονομίας ή έστω διευρυμένης αυτοδιοίκησης, που ευνοούσε τη διατύπωση του αιτήματος της ανεξαρτησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου