ΚΤΙΣΜΕΝΟ ΚΑΤΑΝΤΙΚΡΑ στην περιοχή του αρχαίου οικισμού των Καρυών, το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου κατελάμβανε τη θέση παλαιότερης μονής η οποία, κατά τον Κωνστάντιο, «ερημώθη εις χρόνους παλαιούς, κατά τινας μεν υπό πειρατών οίτινες είχον καταλάβει και ερημώσει τας χώρας και τα μοναστήρια, κατ' άλλους δε κατεχώσθη υπό σεισμού και κατεστράφη». Μέχρι τις πρόσφατες επιχωματώσεις που εξαφάνισαν τον ειδυλλιακό αυτό κολπίσκο, σε καιρούς ευδίας και απανεμιάς, τα κατάλοιπα ενός αρχαίου μώλου, του λιμένα ασφαλώς των βυζαντινών Καρυών, και κάποια ερείπια διακρίνονταν στον βυθό της θάλασσας.
Το 1680 ο ThomaS Smith αναφέρεται στα δύο σωζόμενα μοναστήρια της Πριγκήπου, του Χριστού και του Αγίου Νικολάου, και τα αυτά περίπου επαναλαμβάνει ο Olfert Dapfjper το 1688. Τον επόμενο αιώνα ο Richard Pockocke, αναφερόμενος στις αρχαίες Καρυές, γράφει ότι βρισκόταν:... "στη θέση περίπου του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου". Τα χρόνια αυτά το μοναστήρι είχε περιπέσει «σε πλήρη ένδεια και αθλιότητα».
Το 1783, λόγω των φοβερών εκείνων επιδημιών της πανώλους, «μερίμνη η μητρική της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας», η μονή θα φιλοξενούσε πρόσκαιρα τμήμα της «Σχολής των Ελληνικών Μαθημάτων», όπως αποκαλούσαν τότε τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Λίγο μετά την Ελληνική Επανάσταση, οι Τούρκοι κατέλαβαν το μοναστηριακό συγκρότημα και συγκέντρωσαν εδώ «τους υπό εκπαίδευση μουσικούς του τουρκικού στρατού». Αυτά κατά τον βαρόνο Renouard de Bussierre και το 1850, που η μονή απεδόθη στην κυριότητα του Πατριαρχείου, τα κελιά της νοικιάζονταν τους θερινούς μήνες σε οικογένειες παραθεριστών, φαινόμενο σύνηθες για τις μονές των Πριγκηπονήσων.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1852, το συγκρότημα κάηκε ολοσχερώς και περισώθηκαν μόνο τα βημόθυρα του τέμπλου με ελάχιστες εικόνες και κάποια κειμήλια του καθολικού μαζί και η μεγάλη δεσποτική ιστορική εικόνα του Αγίου Νικολάου. Η επανοικοδόμηση έμελλε να πραγματοποιηθεί με τις συνδρομές «ημετέρων και ξένων» και κυρίως των Ρώσων, καθώς πολλοί Ρώσοι αιχμάλωτοι έζησαν σ' αυτό για αρκετό διάστημα υπό περιορισμό κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου.Ύστερα από νέες ταλαιπωρίες και τον σεισμό του 1894, η μονή του Αγίου Νικολάου ανακαινίζεται εκ βάθρων από τον Παύλο Στεφάνοβικ Σκυλίτση.
Οικογένειες Λευκορώσων και προσφύγων από τα πέριξ της Προποντίδας ρωμιοχώρια βρήκαν καταφύγιο στο συγκρότημα αυτό στα χρόνια των εκτοπισμών και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Πολύ αργότερα, το 1964, κατέφυγαν εδώ για ελάχιστα χρόνια και τα παιδιά του Εθνικού Ορφανοτροφείου του Χριστού.
Το μοναστήρι, που παρέμενε έρημο τις τελευταίες δεκαετίες, με μοναδικούς κατοίκους την οικογένεια του φύλακα, ανακαινίζεται χάρη στη μέριμνα του προκαθημένου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ακυλας Μηλλας
 |
| Μοναστήρι Αγίου Νικολάου |
Το 1680 ο ThomaS Smith αναφέρεται στα δύο σωζόμενα μοναστήρια της Πριγκήπου, του Χριστού και του Αγίου Νικολάου, και τα αυτά περίπου επαναλαμβάνει ο Olfert Dapfjper το 1688. Τον επόμενο αιώνα ο Richard Pockocke, αναφερόμενος στις αρχαίες Καρυές, γράφει ότι βρισκόταν:... "στη θέση περίπου του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου". Τα χρόνια αυτά το μοναστήρι είχε περιπέσει «σε πλήρη ένδεια και αθλιότητα».
Το 1783, λόγω των φοβερών εκείνων επιδημιών της πανώλους, «μερίμνη η μητρική της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας», η μονή θα φιλοξενούσε πρόσκαιρα τμήμα της «Σχολής των Ελληνικών Μαθημάτων», όπως αποκαλούσαν τότε τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Λίγο μετά την Ελληνική Επανάσταση, οι Τούρκοι κατέλαβαν το μοναστηριακό συγκρότημα και συγκέντρωσαν εδώ «τους υπό εκπαίδευση μουσικούς του τουρκικού στρατού». Αυτά κατά τον βαρόνο Renouard de Bussierre και το 1850, που η μονή απεδόθη στην κυριότητα του Πατριαρχείου, τα κελιά της νοικιάζονταν τους θερινούς μήνες σε οικογένειες παραθεριστών, φαινόμενο σύνηθες για τις μονές των Πριγκηπονήσων.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1852, το συγκρότημα κάηκε ολοσχερώς και περισώθηκαν μόνο τα βημόθυρα του τέμπλου με ελάχιστες εικόνες και κάποια κειμήλια του καθολικού μαζί και η μεγάλη δεσποτική ιστορική εικόνα του Αγίου Νικολάου. Η επανοικοδόμηση έμελλε να πραγματοποιηθεί με τις συνδρομές «ημετέρων και ξένων» και κυρίως των Ρώσων, καθώς πολλοί Ρώσοι αιχμάλωτοι έζησαν σ' αυτό για αρκετό διάστημα υπό περιορισμό κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου.Ύστερα από νέες ταλαιπωρίες και τον σεισμό του 1894, η μονή του Αγίου Νικολάου ανακαινίζεται εκ βάθρων από τον Παύλο Στεφάνοβικ Σκυλίτση.
Οικογένειες Λευκορώσων και προσφύγων από τα πέριξ της Προποντίδας ρωμιοχώρια βρήκαν καταφύγιο στο συγκρότημα αυτό στα χρόνια των εκτοπισμών και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Πολύ αργότερα, το 1964, κατέφυγαν εδώ για ελάχιστα χρόνια και τα παιδιά του Εθνικού Ορφανοτροφείου του Χριστού.
Το μοναστήρι, που παρέμενε έρημο τις τελευταίες δεκαετίες, με μοναδικούς κατοίκους την οικογένεια του φύλακα, ανακαινίζεται χάρη στη μέριμνα του προκαθημένου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ακυλας Μηλλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου