Από του χρόνου την
ομίχλη σε κοιτώ
και βουρκώνω, πατρίδα μου,
του Πόντου γη αγαπημένη.
 |
| karakapan |
Φωτιές που με καίνε, οι πληγωμένες σου θύμησες!
Και πονώ στην ορφάνια μας
- τη δική σου και τη δική μου -
έωλος στη σιωπή του αδυσώπητου χρόνου.
Στις ανεπούλωτες
πληγές σου
τη ζωή μου μετρώ
βήμα-βήμα. Μια ζωή,
που απόμεινε
γαντζωμένη από χρόνια
στου σπιτιού μου
τη βυσσινιά-
αχ και να την
πότιζα με τα δάκρυα μου.
Στις γειτονιάς μου
το στενό δρομάκι
απόμεινε η μνήμη
μου
κι ακόμα εκεί -
πάντα εκεί - σεργιανάει.
Εκεί σ' αποζητώ,
πατρίδα πανέμορφη!
Εκεί στου Πόντου
τα πανάρχαια χώματα
σας ακολουθώ χρόνια τώρα,
αλησμόνητες
πατρίδες,
- «Τραντέλλενας» κι εγώ -
και προσκυνώ το
Γολγοθά σας.
Νεόφυτος Ιορδανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου