Μετά το βάφτισμα.

 Μετά το βάφτισμα όλοι που ήσαν στην εκκλησία ξεκινούσαν για το σπίτι του παιδιού. Ο παπάς έψαλε το Πάτερ Παντοκράτωρ και Λόγε. . . ή το Άξιον εστί. Ο ανάδοχος έπαιρνε το μωρό από τη μαμή και το παράδινε στην συντέξα του (που έκανε γονυκλισία πριν πάρει το παιδί της), λέγοντας: «Ως τ’ εφτά χρόνια η αμαρτία 'θε ση γούλα σ’. Ωρία το να μη ρουζ σ’ άψουμον σο νερόν και ας σ’ εφτά χρόνια κ’ υστερία αμαρτία ’θε τ’ έμόν».
Κάθονταν και πρώτα τους κερνούσαν ρακίν για να ευχηθούν: «Αξιος. Να ζει το νεοφώτιστον κ.ά. Έπειτα παρέθεταν διάφορα φαγητά. Τις πιο πολλές φορές ευθυμούσαν και χόρευαν.
Επειδή στα τελευταία χρόνια τα έξοδα ήσαν πολλά για τον ανάδοχο και τους γονείς, σε βαθμό που δυσκολεύονταν πολύ να οικονομήσουν τα αναγκαία, γι’ αυτό η Γενική Δημογεροντία όριζε:

Άγιος Χριστόφορος και τη Τσαχμάχ' το πεγάδ'.(Πιστοφάντων)

 1) Να μη συνοδεύει τον ανάδοχο στο σπίτι κανείς εκτός από το μάρτυρα και τον παπά.
2) Ο επίτροπος να μη δώσει στη βάφτιση περισσότερη από μισή οκά πιοτό, αδιάφορο αν ο γονιός ή ο ανάδοχος ήταν εύπορος ή άπορος.
Μετά το τέλος του τραπεζιού, η μητέρα χάριζε στο σύντεκνο της πουκάμισο, κάλτσες και μαντήλι, εκείνος δε της δώριζε 1 μετζίτι (5—6 προπολεμικές δραχμές), στο μάρτυρα χάριζε κάλτσες ή και μαντήλι.
Ο ανάδοχος θεωρούσε πνευματικό του τέκνο το βαπτιστικό του και είχε καθήκον να το προστατεύει, αν μάλιστα ήταν άπορο ή ορφανό- κατά τα Χριστούγεννα έστελνε ρούχα ή παπούτσια ωσότου μεγάλωνε, πολλοί το έπαιρναν στην ξενιτιά για να του μάθουν τέχνη. Αν τυχόν πέθαινε πριν μεγαλώσει, τα έξοδα τής κηδείας και τα ρούχα τα πλήρωνε ο ανάδοχος· αλλά και το βαπτιστικό ανταπέδιδε τις ευεργεσίες κατά τα γεράματα του αναδόχου, ανάλογα με οικονομική του κατάσταση.
Τρεις μέρες μετά τη βάπτιση έπλυναν τα πανικά με τα οποία τύλιγαν το μωρό κατά τη βάπτιση, τα δε νερά τα έχυναν σε μέρος απάτητο.

Στάθης Αθανασιάδης (Γεροστάθης)
Εκπαιδευτικός-Λαογράφος