Η Ελλάδα γνώρισε πολλούς μαυροφορεμένους τόπους, ρημαγμένους κατά τον πόλεμο από τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους: Χορτιάτης, Δοξάτο, Καλάβρυτα, Δίστομο κ.ά., δυστυχώς, και μερικούς τόπους ντροπής και καταστροφής και από ελληνικά χέρια, στον εμφύλιο. Στον περιττό, άδικο εμφύλιο πόλεμο, που επέβαλε στους Έλληνες η αντιπαλότητα των Μεγάλων Δυνάμεων, υπήρξαν πολλά και αθώα θύματα της Δεξιάς και της Αριστεράς,
από τα οποία, άλλα είναι γνωστά και άλλα άγνωστα στο ευρύ κοινό.
Τις μέρες αυτές μου τα θύμισαν η δήλωση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιώταρου ότι «επίκειται εμφύλιος πόλεμος» και μια παλιά σελίδα που τυχαία έπεσε στα χέρια μου από τοπική εφημερίδα του Κιλκίς.
Αναφερόταν η εφημερίδα στα εξήντα εφτά αδικοχαμένα γυναικόπαιδα αριστερών οικογενειών της Ξηρόβρυσης Κιλκίς που κατασφάχτηκαν από «άγνωστους» δολοφόνους το βράδυ της 20ής Νοεμβρίου 1946.
Ζούσα, τότε, στο Κιλκίς και θυμάμαι τη φοβία και την αγανάκτηση, που κατέλαβαν τους κατοίκους της περιοχής. Μόλις άρχισε να ζωηρεύει ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος. Τους έφαγαν τα μαύρα σκοτάδια. Καμία δίωξη δεν ασκήθηκε κατά των δολοφόνων, έμειναν «άγνωστοι». Τέτοια αδίωκτα εγκληματικά γεγονότα, και από τις δύο πλευρές, λίπαναν τον εμφύλιο. Πολλά οφείλονταν στους συνεργάτες των Γερμανών, τους ταγματασφαλίτες, που βρήκαν πολιτική κάλυψη επιβίωσης από την κυβέρνηση με τα «Δεκεμβριανά».
Τις ομαδικές και ατομικές δολοφονίες της Κατοχής ακολούθησαν τα "Δεκεμβριανά" και οι δολοφονίες δεξιών τους λίγους μήνες της Εαμοκρατίας. Το κακό συνεχίστηκε σε βάρος των αριστερών, μετά την αποκατάσταση του κράτους. Οι δολοφονίες αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, κυρίως στην ύπαιθρο, μετά τη δολοφονία του Γιάννη Ζέβγου στη Θεσσαλονίκη, στελέχους του ΚΚΕ, ήταν συχνές και πολιτικά προσχεδιασμένες.
Σκόπιμες, κατά το σχέδιο της αγγλικής πολιτικής (Τσόρτσιλ), για να ανατρέψει με τις πολιτικές διώξεις που ακολούθησαν την επικράτηση του ΕΑΜ, με εκλογές το 1945,1946. Σκοπός τους ήταν να εξαναγκάσουν τους αριστερούς να υποταχθούν ή να ξαναφύγουν, να ξαναγεμίσουν τα βουνά, να ξαναπάρουν τα όπλα, για να μπορούν να τους συντρίψουν.
Αυτό ήθελαν από την άλλη πλευρά και μερικοί άλλοι (Ζαχαριάδης, ΚΚΕ), όπως και οι Άγγλοι, για να βρουν τον τρόπο οι μεν να συντρίψουν τους δε. Η Αγγλία δεν ήθελε να χάσει την κυριαρχία της στη στρατηγική θέση της Ελλάδας, αφού πέτυχε τη συναίνεση του Στάλιν τον Οκτώβρη του 1944. Και το κατάφερε με τα Δεκεμβριανά και με τον εμφύλιο. Τη θέση της την παραχώρησε, το 1947, στην Αμερική, λόγω οικονομικών αδυναμιών.
Έτσι, έμειναν «άγνωστοι» και οι δολοφόνοι της Ξηρόβρυσης, ενώ ήταν ή όφειλε να είναι γνωστοί στους τότε «αρμόδιους». Πέρασαν στη νομική «λησμονιά» του κράτους, όπως και τόσα άλλα που υπέστη ο λαός της. Είναι, όμως, από τα εγκλήματα που δεν παραγράφονται από τη μνήμη των ανθρώπων.
Μπήκαν τότε τα θεμέλια του παρακράτους της Δεξιάς, που αν δεν συγκυβέρνησε, ουσιαστικά «στήριξε» το κράτος, στο Κιλκίς, φανερά με τον συνεργάτη των Γερμανών Κώστα Παπαδόπουλο, και στη Θεσσαλονίκη με τους χαφιέδες και αργότερα με τον Ξενοφώντα Γιοσμά και την «Καρφίτσα» και τους όμοιούς τους.
Μέρες παρόμοιες θυμίζει σήμερα η συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής, με τις ρατσιστικές πρακτικές της, διαιρετικές του λαού.
Βροντερό «Όχι» πρέπει να είναι η απάντηση στις καταραμένες μέρες του εμφύλιου. Τα καταραμένα λάθη της Δεξιάς και της Αριστεράς, με τις εγκληματικές πρακτικές τους, για να υπηρετούν πολιτικά πάθη και συμφέροντα άλλων, των Μεγάλων, τα πλήρωσε πολύ ακριβά ο λαός και η χώρα μας.
Φτάνει! Οι νέες γενιές δικαιούνται ένα καλύτερο μέλλον. Η γνώση, η παιδεία, η μνήμη στη χώρα είναι πλουσιότερες..
Ελπίζουμε, μόλις πάψει να υπάρχει το δίλημμα από την κρατούσα κατάσταση, ο «βραχνάς» ευρώ ή δραχμή, και «βεβαιωθεί» η παραμονή στο ευρώ, να αρχίσει να αναβαθμίζεται ποιοτικά η δημοκρατία μας, το κράτος.
Ειδικά η αστυνομία, παρά τις αγκυλώσεις της, να ξεπεράσει τα προβλήματά της και να σταθεί αντίθετη στα θλιβερά φαινόμενα, που θυμίζουν «τάγματα εφόδου» του Χίτλερ. Να ενεργοποιηθεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Να γίνει πραγματικά και να μη μένει κατ’ όνομα μόνον ως «το οχυρό της Δημοκρατίας»
Η Αριστερά δεν έχει λόγο να παίζει το παιχνίδι της Δεξιάς, με λάθη επαναστατικής τακτικής στον λόγο της και με το «Όχι» σε όλα. Ακριβά πλήρωσαν ο λαός και οι αγωνιστές του τα λάθη της ηγεσίας, από το 1946 και μετά. Ο τόπος και ο χρόνος δεν προσφέρονται για «διεθνή επαναστατισμό». Ανήκουμε στην Ευρώπη και το ευρώ και ο πολιτικός αγώνας, κατά την άποψή μου, πρέπει να είναι — ενάντια στην Ευρώπη των δανειστών — για την Ευρώπη των λαών, για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, για δικαιότερη διανομή του εθνικού εισοδήματος, σύμφωνα με τις συνταγματικές διαδικασίες.
Αδιάκοπος ο αγώνας για περισσότερη παιδεία, για προστασία του οικοσυστήματος, για ειρήνη, για πολιτισμό, για ανθρωπιά. Αυτό είναι η Ευρώπη των λαών. Οι κατακτήσεις, οι χωρικές επεκτάσεις, η αποικιακή εκμετάλλευση, οι εθνικισμοί, οι φυλετικές, θρησκευτικές, ρατσιστικές επεμβάσεις, με την επακόλουθη βιαιότητα των πολέμων, περιορίζονται, αλλά δεν θα έχουν εκλείψει, κυριαρχούντος του καπιταλισμού.
Υπόσχεση, για να εξαλειφθούν οι άχαρες μνήμες του παρελθόντος, αποτελούν πολιτειακά μορφώματα, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, που στην πορεία της, φρονώ ότι θα ξεπεράσει τα ενδογενή ελαττώματά της, ανεχόμενη τη διαφορετικότητα και με αειφόρα ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη.
Κώστας Χορομίδης
δικηγόρος και συγγραφέας
από τα οποία, άλλα είναι γνωστά και άλλα άγνωστα στο ευρύ κοινό.
Τις μέρες αυτές μου τα θύμισαν η δήλωση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιώταρου ότι «επίκειται εμφύλιος πόλεμος» και μια παλιά σελίδα που τυχαία έπεσε στα χέρια μου από τοπική εφημερίδα του Κιλκίς.
Αναφερόταν η εφημερίδα στα εξήντα εφτά αδικοχαμένα γυναικόπαιδα αριστερών οικογενειών της Ξηρόβρυσης Κιλκίς που κατασφάχτηκαν από «άγνωστους» δολοφόνους το βράδυ της 20ής Νοεμβρίου 1946.
Ζούσα, τότε, στο Κιλκίς και θυμάμαι τη φοβία και την αγανάκτηση, που κατέλαβαν τους κατοίκους της περιοχής. Μόλις άρχισε να ζωηρεύει ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος. Τους έφαγαν τα μαύρα σκοτάδια. Καμία δίωξη δεν ασκήθηκε κατά των δολοφόνων, έμειναν «άγνωστοι». Τέτοια αδίωκτα εγκληματικά γεγονότα, και από τις δύο πλευρές, λίπαναν τον εμφύλιο. Πολλά οφείλονταν στους συνεργάτες των Γερμανών, τους ταγματασφαλίτες, που βρήκαν πολιτική κάλυψη επιβίωσης από την κυβέρνηση με τα «Δεκεμβριανά».
Τις ομαδικές και ατομικές δολοφονίες της Κατοχής ακολούθησαν τα "Δεκεμβριανά" και οι δολοφονίες δεξιών τους λίγους μήνες της Εαμοκρατίας. Το κακό συνεχίστηκε σε βάρος των αριστερών, μετά την αποκατάσταση του κράτους. Οι δολοφονίες αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, κυρίως στην ύπαιθρο, μετά τη δολοφονία του Γιάννη Ζέβγου στη Θεσσαλονίκη, στελέχους του ΚΚΕ, ήταν συχνές και πολιτικά προσχεδιασμένες.
Σκόπιμες, κατά το σχέδιο της αγγλικής πολιτικής (Τσόρτσιλ), για να ανατρέψει με τις πολιτικές διώξεις που ακολούθησαν την επικράτηση του ΕΑΜ, με εκλογές το 1945,1946. Σκοπός τους ήταν να εξαναγκάσουν τους αριστερούς να υποταχθούν ή να ξαναφύγουν, να ξαναγεμίσουν τα βουνά, να ξαναπάρουν τα όπλα, για να μπορούν να τους συντρίψουν.
Αυτό ήθελαν από την άλλη πλευρά και μερικοί άλλοι (Ζαχαριάδης, ΚΚΕ), όπως και οι Άγγλοι, για να βρουν τον τρόπο οι μεν να συντρίψουν τους δε. Η Αγγλία δεν ήθελε να χάσει την κυριαρχία της στη στρατηγική θέση της Ελλάδας, αφού πέτυχε τη συναίνεση του Στάλιν τον Οκτώβρη του 1944. Και το κατάφερε με τα Δεκεμβριανά και με τον εμφύλιο. Τη θέση της την παραχώρησε, το 1947, στην Αμερική, λόγω οικονομικών αδυναμιών.
Έτσι, έμειναν «άγνωστοι» και οι δολοφόνοι της Ξηρόβρυσης, ενώ ήταν ή όφειλε να είναι γνωστοί στους τότε «αρμόδιους». Πέρασαν στη νομική «λησμονιά» του κράτους, όπως και τόσα άλλα που υπέστη ο λαός της. Είναι, όμως, από τα εγκλήματα που δεν παραγράφονται από τη μνήμη των ανθρώπων.
Μπήκαν τότε τα θεμέλια του παρακράτους της Δεξιάς, που αν δεν συγκυβέρνησε, ουσιαστικά «στήριξε» το κράτος, στο Κιλκίς, φανερά με τον συνεργάτη των Γερμανών Κώστα Παπαδόπουλο, και στη Θεσσαλονίκη με τους χαφιέδες και αργότερα με τον Ξενοφώντα Γιοσμά και την «Καρφίτσα» και τους όμοιούς τους.
Μέρες παρόμοιες θυμίζει σήμερα η συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής, με τις ρατσιστικές πρακτικές της, διαιρετικές του λαού.
Βροντερό «Όχι» πρέπει να είναι η απάντηση στις καταραμένες μέρες του εμφύλιου. Τα καταραμένα λάθη της Δεξιάς και της Αριστεράς, με τις εγκληματικές πρακτικές τους, για να υπηρετούν πολιτικά πάθη και συμφέροντα άλλων, των Μεγάλων, τα πλήρωσε πολύ ακριβά ο λαός και η χώρα μας.
Φτάνει! Οι νέες γενιές δικαιούνται ένα καλύτερο μέλλον. Η γνώση, η παιδεία, η μνήμη στη χώρα είναι πλουσιότερες..
Ελπίζουμε, μόλις πάψει να υπάρχει το δίλημμα από την κρατούσα κατάσταση, ο «βραχνάς» ευρώ ή δραχμή, και «βεβαιωθεί» η παραμονή στο ευρώ, να αρχίσει να αναβαθμίζεται ποιοτικά η δημοκρατία μας, το κράτος.
Ειδικά η αστυνομία, παρά τις αγκυλώσεις της, να ξεπεράσει τα προβλήματά της και να σταθεί αντίθετη στα θλιβερά φαινόμενα, που θυμίζουν «τάγματα εφόδου» του Χίτλερ. Να ενεργοποιηθεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Να γίνει πραγματικά και να μη μένει κατ’ όνομα μόνον ως «το οχυρό της Δημοκρατίας»
Η Αριστερά δεν έχει λόγο να παίζει το παιχνίδι της Δεξιάς, με λάθη επαναστατικής τακτικής στον λόγο της και με το «Όχι» σε όλα. Ακριβά πλήρωσαν ο λαός και οι αγωνιστές του τα λάθη της ηγεσίας, από το 1946 και μετά. Ο τόπος και ο χρόνος δεν προσφέρονται για «διεθνή επαναστατισμό». Ανήκουμε στην Ευρώπη και το ευρώ και ο πολιτικός αγώνας, κατά την άποψή μου, πρέπει να είναι — ενάντια στην Ευρώπη των δανειστών — για την Ευρώπη των λαών, για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, για δικαιότερη διανομή του εθνικού εισοδήματος, σύμφωνα με τις συνταγματικές διαδικασίες.
Αδιάκοπος ο αγώνας για περισσότερη παιδεία, για προστασία του οικοσυστήματος, για ειρήνη, για πολιτισμό, για ανθρωπιά. Αυτό είναι η Ευρώπη των λαών. Οι κατακτήσεις, οι χωρικές επεκτάσεις, η αποικιακή εκμετάλλευση, οι εθνικισμοί, οι φυλετικές, θρησκευτικές, ρατσιστικές επεμβάσεις, με την επακόλουθη βιαιότητα των πολέμων, περιορίζονται, αλλά δεν θα έχουν εκλείψει, κυριαρχούντος του καπιταλισμού.
Υπόσχεση, για να εξαλειφθούν οι άχαρες μνήμες του παρελθόντος, αποτελούν πολιτειακά μορφώματα, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, που στην πορεία της, φρονώ ότι θα ξεπεράσει τα ενδογενή ελαττώματά της, ανεχόμενη τη διαφορετικότητα και με αειφόρα ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη.
δικηγόρος και συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου