Αρκετοί θέλουν να μας υπενθυμίσουν ότι τον Μουσταφά Κεμάλ δεν τον βοήθησαν μόνον οι Σοβιετικοί, αλλά και οι Γάλλοι και οι Άγγλοι.
Έτσι είναι και δεν το αποσιωπούμε, ότι η πολεμική βοήθεια που πρόσφεραν στον Μουσταφά Κεμάλ και τους Τούρκους ήταν σημαντική, αλλά και ουσιαστική.
Γάλλοι , Άγγλοι και οι Ιταλοί, με διαφορετικές, κάπως, σκοπιμότητες από τους δύο πρώτους βοήθησαν αποτελεσματικά τους Τούρκους, στις πιο κρίσιμες στιγμές του πολέμου στη Μικρά Ασία, διαβάλλοντας ταυτόχροnα την ελληνική πλευρά , τον φίλο τους Ελευθέριο Βενιζέλο και τους βασιλικούς στη συνέχεια και εγκαταλείποντάς τους στην τύχη τους, κατόπιν.
Το μεγάλο κακό δεν το έκαναν, επομένως, οι Σοβιετικοί, που φαινόταν να έχουν το δίκαιο με το μέρος τους, αφού η Ελλάδα συμμετείχε με ένα ολόκληρο σώμα στρατού στην υποστήριξη του τσάρου και στο χτύπημα της επανάστασης των κομμουνιστών στην Ουκρανία, τον Γενάρη του 1919.
Και όπως αποκάλυψε ο Πόντιος,- από τα Κοτύωρα, συνταγματάρχης Νεόκοσμος Γρηγοριάδης, που συμμετείχε στο εκστρατευτικό σώμα στην Κριμαία, Γάλλοι, κυρίως, αλλά και Άγγλοι και Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες έκλεβαν και έκαναν επιθέσεις κατά των κατοίκων, φέρνοντας, τελικά σε πολύ δύσκολη θέση τους Έλληνες κατοίκους της Ουκρανίας, που ήταν φυσικό και αναμενόμενο να χαρούν όταν αντίκρισαν Έλληνες στρατιώτες στον τόπο τους.
Οι Σοβιετικοί, με επικεφαλής τον Λέοντα Τρότσκι, έδωσαν απλώς, μερικές χιλιάδες χρυσές λίρες στους Τούρκους, για να σφάξουν τους Έλληνες!
Το μεγάλο κακό το έκαναν οι «Σύμμαχοι» του Βενιζέλου και των ομοίων του, μέσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο φίλος του Άγγλου πρωθυπουργού Λόιντ Τζορτζ, Χρύσανθος Φιλιππίδης, μητροπολίτης Τραπεζούντας.
Οι Δυτικοί τάχθηκαν κατά του αντάρτικου στον Πόντο και βέβαια και ο σύμμαχός τους Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος, μάλιστα, με το πρόσχημα να διερευνηθεί παραπέρα το θέμα των Ποντίων ανταρτών, ενώ στην πραγματικότητα μοναδική του επιδίωξη ήταν να το ελέγξει και να το αποδυναμώσει, έστειλε στον Πόντο, τον Μάιο του 1919, τον συνταγματάρχη του ελληνικού στρατού Δημήτριο Καθενιώτη.
Φανερά, αποστολή του Καθενιώτη ήταν η στρατιωτική οργάνωση των Ποντίων. Στην αναφορά του προς την ελληνική κυβέρνηση, πρότεινε — για να μην προκαλέσουν τους Τούρκους! σε συμπαιγνία, προφανώς, με τον Βενιζέλο — τη συγκρότηση μόνον ενός λόχου εθελοντών, που υπήρχε πιθανότητα να γίνει κάποτε και σύνταγμα!
Όταν γύρισε στην Ελλάδα ο Καθενιώτης, τον Οκτώβριο του 1919, τον πρώτο που συνάντησε — μετά τον Βενιζέλο — ήταν ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, με τον οποίο συζήτησε πρότασή του για αποστολή του λόχου των Ποντίων και άλλων Ποντίων στρατιωτικών — ανάμεσά τους ήταν και ο Πόντιος λοχαγός Α. Παππάς — για ενίσχυση του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος, που κατείχε το Βατούμ και βοηθούσε τους τσαρικούς να μην το καταλάβουν οι Σοβιετικοί.
Τελικά, και μετά από συναντήσεις του Δημητρίου Καθενιώτη και με άλλους Βρετανούς παράγοντες, που επηρέαζαν άμεσα τις εξελίξεις στην Ελλάδα, η πρόταση για αποστολή στρατιωτικής δύναμης Ποντίων στον Καύκασο απορρίφθηκε, προφανώς γιατί η συντηρητική παράταξη της Ελλάδας και οι ξένοι «σύμμαχοί» της, φοβήθηκαν μήπως οι Πόντιοι τους προκαλέσουν προβλήματα στον αντισοβιετικό τους αγώνα, αντί να σταθούν συμπαραστάτες τους.
Δεν είναι βέβαιο, αλλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος επηρεάστηκε, μάλλον, από ανάλογες προτάσεις του έμπιστού του Δημητρίου Καθενιώτη, και ... παρεμπιπτόντως, δέχθηκε ως μοναδική διέξοδο στο θέμα των Ποντίων , που αγωνίζονταν για τη Δημοκρατία του Πόντου, την παράδοσή τους στους Αρμένιους για μια Αρμενοποντιακή Δημοκρατία.
Η Αρμενοποντιακή Δημοκρατία θεωρήθηκε ότι θα ήταν δυνατόν να ελεγχθεί ευκολότερα από τους Δυτικούς, παρά μια Δημοκρατία του Πόντου, με αμφίβολες εξελίξεις, σε σχέση πάντα με τον σοβιετικό κίνδυνο που τους απειλούσε όλο και περισσότερο.
Φαίνεται, όμως, ότι ο Δημήτριος Καθενιώτης άλλαξε απόψεις μέσα σε έναν χρόνο, αφού στις 9 Ιουνίου 1920, σε φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στην Αθήνα, με τίτλο «Έκθεσις πεπραγμένων και ενεργειών μου σχετικώς με το ζήτημα του Πόντου», έγραψε: «... Είναι δε εις θέσιν οι Πόντιοι να αποτελέσουν τους φρουρούς του Ελληνισμού. Εν πρώτοις είναι έργον εις το οποίον έχουν συνηθίσει από αιώνων. Περιβαλλόμενοι εν τη απομακρύνσει των από ξένα φύλα, παλαίοντες διαρκώς προς αυτά, αφομοιούντες παρά αφομοιούμενοι, αποτελούσι τον ισχυρότερον τύπον της Ελληνικής φυλής.
Ουδείς φραγκολεβαντισμός, απ’ εναντίας μίσος και απέχθεια προς παν ξενικόν. Δι’ αυτάς δε ακριβώς τας αρετάς η Τουρκία, η οποία έβλεπε μακρύτερα απ’ ό,τι εσυνηθίαμεν να νομίζωμεν, τους διέλυσε, τους διέσπασε και τους επέταξεν βαθμιαίως έξω του βασιλείου της ...».
Έτσι είναι και δεν το αποσιωπούμε, ότι η πολεμική βοήθεια που πρόσφεραν στον Μουσταφά Κεμάλ και τους Τούρκους ήταν σημαντική, αλλά και ουσιαστική.
Γάλλοι , Άγγλοι και οι Ιταλοί, με διαφορετικές, κάπως, σκοπιμότητες από τους δύο πρώτους βοήθησαν αποτελεσματικά τους Τούρκους, στις πιο κρίσιμες στιγμές του πολέμου στη Μικρά Ασία, διαβάλλοντας ταυτόχροnα την ελληνική πλευρά , τον φίλο τους Ελευθέριο Βενιζέλο και τους βασιλικούς στη συνέχεια και εγκαταλείποντάς τους στην τύχη τους, κατόπιν.
 |
| Νεόκοσμος Γρηγοριάδης |
Και όπως αποκάλυψε ο Πόντιος,- από τα Κοτύωρα, συνταγματάρχης Νεόκοσμος Γρηγοριάδης, που συμμετείχε στο εκστρατευτικό σώμα στην Κριμαία, Γάλλοι, κυρίως, αλλά και Άγγλοι και Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες έκλεβαν και έκαναν επιθέσεις κατά των κατοίκων, φέρνοντας, τελικά σε πολύ δύσκολη θέση τους Έλληνες κατοίκους της Ουκρανίας, που ήταν φυσικό και αναμενόμενο να χαρούν όταν αντίκρισαν Έλληνες στρατιώτες στον τόπο τους.
Οι Σοβιετικοί, με επικεφαλής τον Λέοντα Τρότσκι, έδωσαν απλώς, μερικές χιλιάδες χρυσές λίρες στους Τούρκους, για να σφάξουν τους Έλληνες!
Το μεγάλο κακό το έκαναν οι «Σύμμαχοι» του Βενιζέλου και των ομοίων του, μέσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο φίλος του Άγγλου πρωθυπουργού Λόιντ Τζορτζ, Χρύσανθος Φιλιππίδης, μητροπολίτης Τραπεζούντας.
Οι Δυτικοί τάχθηκαν κατά του αντάρτικου στον Πόντο και βέβαια και ο σύμμαχός τους Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος, μάλιστα, με το πρόσχημα να διερευνηθεί παραπέρα το θέμα των Ποντίων ανταρτών, ενώ στην πραγματικότητα μοναδική του επιδίωξη ήταν να το ελέγξει και να το αποδυναμώσει, έστειλε στον Πόντο, τον Μάιο του 1919, τον συνταγματάρχη του ελληνικού στρατού Δημήτριο Καθενιώτη.
 |
| Δ. Καθενιώτης |
Όταν γύρισε στην Ελλάδα ο Καθενιώτης, τον Οκτώβριο του 1919, τον πρώτο που συνάντησε — μετά τον Βενιζέλο — ήταν ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, με τον οποίο συζήτησε πρότασή του για αποστολή του λόχου των Ποντίων και άλλων Ποντίων στρατιωτικών — ανάμεσά τους ήταν και ο Πόντιος λοχαγός Α. Παππάς — για ενίσχυση του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος, που κατείχε το Βατούμ και βοηθούσε τους τσαρικούς να μην το καταλάβουν οι Σοβιετικοί.
Τελικά, και μετά από συναντήσεις του Δημητρίου Καθενιώτη και με άλλους Βρετανούς παράγοντες, που επηρέαζαν άμεσα τις εξελίξεις στην Ελλάδα, η πρόταση για αποστολή στρατιωτικής δύναμης Ποντίων στον Καύκασο απορρίφθηκε, προφανώς γιατί η συντηρητική παράταξη της Ελλάδας και οι ξένοι «σύμμαχοί» της, φοβήθηκαν μήπως οι Πόντιοι τους προκαλέσουν προβλήματα στον αντισοβιετικό τους αγώνα, αντί να σταθούν συμπαραστάτες τους.
Δεν είναι βέβαιο, αλλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος επηρεάστηκε, μάλλον, από ανάλογες προτάσεις του έμπιστού του Δημητρίου Καθενιώτη, και ... παρεμπιπτόντως, δέχθηκε ως μοναδική διέξοδο στο θέμα των Ποντίων , που αγωνίζονταν για τη Δημοκρατία του Πόντου, την παράδοσή τους στους Αρμένιους για μια Αρμενοποντιακή Δημοκρατία.
Η Αρμενοποντιακή Δημοκρατία θεωρήθηκε ότι θα ήταν δυνατόν να ελεγχθεί ευκολότερα από τους Δυτικούς, παρά μια Δημοκρατία του Πόντου, με αμφίβολες εξελίξεις, σε σχέση πάντα με τον σοβιετικό κίνδυνο που τους απειλούσε όλο και περισσότερο.
Φαίνεται, όμως, ότι ο Δημήτριος Καθενιώτης άλλαξε απόψεις μέσα σε έναν χρόνο, αφού στις 9 Ιουνίου 1920, σε φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στην Αθήνα, με τίτλο «Έκθεσις πεπραγμένων και ενεργειών μου σχετικώς με το ζήτημα του Πόντου», έγραψε: «... Είναι δε εις θέσιν οι Πόντιοι να αποτελέσουν τους φρουρούς του Ελληνισμού. Εν πρώτοις είναι έργον εις το οποίον έχουν συνηθίσει από αιώνων. Περιβαλλόμενοι εν τη απομακρύνσει των από ξένα φύλα, παλαίοντες διαρκώς προς αυτά, αφομοιούντες παρά αφομοιούμενοι, αποτελούσι τον ισχυρότερον τύπον της Ελληνικής φυλής.
Ουδείς φραγκολεβαντισμός, απ’ εναντίας μίσος και απέχθεια προς παν ξενικόν. Δι’ αυτάς δε ακριβώς τας αρετάς η Τουρκία, η οποία έβλεπε μακρύτερα απ’ ό,τι εσυνηθίαμεν να νομίζωμεν, τους διέλυσε, τους διέσπασε και τους επέταξεν βαθμιαίως έξω του βασιλείου της ...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου