Τραγούδι της χαμένης πατρίδας*

Αχ, πού πετά ο παλαλόν και τρέχ’ τ’ εμόν ο νους

Τη Τραπεζούντας ’κι τερεί τα μέρα και τ’ Ορντούς!

 Μη! μη πετάς ’ς σ’ Ερζεουμί τα μέρα ντο ’κ’ εξέρω

κι όθεν ’κ’ εφέκα γνώριμον κι ευτάς με να υποφέρω!

 ’Σ σην Κερασούνταν πέταξον, ’ς σο Ρίζε, ’ς σην Σαμψούνταν,

και ’ς σ’ άγια μουν τα χώματα όθεν βαρυκοιμούνταν

 γονέοι, αδέλφα, συγγενοί, γνωστοί, γειτόν’ και φίλοι,

 και ο Χάρων ας ενέσβηνεν τη ψύ σ’-ι-μ’ το καντήλιν!

                                         

Ζεγκίν, φτωχοί, χωρέτ’ αστοί και πουλητσήδες,

 τεχνίτ’, εμπόρ’, μικροί, τρανοί, δασκάλ’ και λυριτζήδες

’ς σ’ ορμάνα, κάμπους, θάλασσας, παρχάρα άμον αδέλφα,

όλ’ με το ίδιον καμμονήν και όλ’ με τα ίδα κέφα!

’Σ σον πόνον, πίκραν και χαράν, ’ς σο έργον και ’ς σον κόπον

’ς σα πανοΰρα, ’ς σα χορούς όλ’ με τον ίδιον τρόπον  !

Αέτσ’ και ’ς σα γεννήματα, φαΐα και ποτία,

 αχ, ντο πολλά επολλούχευεν υγεία κι ευλογία!

 Παρέρχουντανε με χρυσά τα πρώτισνά τα χρόνα

 ν’ αϊλί ’ς σ’ εμέν ελύγανε άμον τ’ Απρίλ’ τα χονα!

    

Κι έρθανε χρόνα αγέλαστα και κοσμοχαλασία

 Η μάνα εχάσεν το παιδίν, τον κύρην, τα παιδία,

Κι επότ’σανε μας αίματα, νερά φαρμακωμένα.

Έθνη και κράτη δυνατά, τεά πολιτισμένα,

 κι εβζήγαν οσπίτα αμέτρητα ’ς σα πόλεις ’ς σα χωρία

 χάροι π’ εγυροκλώσκουνταν κι επήραν μύρια ψύα

 κι άταφα κι αλημόνευτα επέμνανε κορμιά

 κι εκάαν και εσπάχτανε ’ς σα τούρκικα σπαθία!

Νίκος Σωματαρίδης  Εκπαιδευτικός και λαογράφος * Οι στίχοι γράφτηκαν όταν ήταν φοιτητής