Στα 49 του χρόνια τερμάτισε ο Θεόκλητος Καριπίδης, γλυκομίλητος, πρόσφυγας από συνοικισμό της Θεσσαλονίκης (σ.σ. από την Πολίχνη), με δασιά φρύδια και το σταθερό βήμα του ταλαιπωρημένου μεροκαματιάρη που «έπιασε» πια κάποιο δικό του έχει, με την αδιόρατη εκείνη φλόγα του λεπταίσθητου ανθρώπου της κοινωνικής, αλλά και της «άλλης», της από μέσα, της καλλιτεχνικής, ας πούμε περιέργειας-ανησυχίας.Ο Θεόκλητος δεν τον έπιασε τον μισό αιώνα, όμως τον πλησίασε στο κατώφλι κι απόθεσε εκεί ελπίδες δικών και φίλων του που τώρα μάζεψαν σε 150 σελίδες ενός βιβλίου τη μέχρι τότε δουλειά του τη λογοτεχνική (κατά τον άλλο κόσμο ήταν μαραγκός-κουφωματάς, πρόεδρος κοινότητας κ. ά.) στην ποίηση, βέβαια, γιατί όλα τα λοιπά βρέθηκαν σε σχέδια, όπως σημειώνει ο Στέργιος Βαλιούλης, που επιμελείται το βιβλίο. Τίτλος του τόμου «Θεόκλητος Καριπίδης (1926-1975)». Το εξώφυλλο κοσμείται με σχέδιο του Φαίδωνα Πατρικαλάκη, ενώ δημοσιεύεται στις πρώτες σελίδες, εκτός κειμένου, φωτογραφία του ποιητή.
Ο Θεόκλητος πρωτοεμφανίστηκε το 1961 με τα δύο εκείνα τυπογραφικά του «Πίνακα», με μόνο στόχο του και φιλοδοξία να προβάλει τη δική του αλήθεια, αυτή που ανάβλυζε από βαθιά του, μακριά από την τρέχουσα αγορά του καινούργιου του ισναφιού που τόσο είχε ανάγκη να του μοιάσει και που, για καλή του τύχη, δεν τα κατάφερε ποτέ... Αγαθή μνήμη πολλά από τα «αυτοφυή» ποιήματα του «Πίνακα»...
Κάτι αντίστοιχο πριν από τον Καριπίδη, ήταν εκείνος ο ζωηρός φούρναρης, ο Βασίλης Καραφύλλης, γνωστότερος ως Άνθος Πωγωνίτης — προπολεμικός ποιητής της Θεσσαλονίκης, με κοινωνικά βέβαια κι αυτός ενδιαφέροντα για την εποχή του, αγωνιστής αρτεργάτης κι αργότερα κατασταλαγμένος συνδικαλιστής — στο μέτρο των προσωπικών εκρήξεων. Είταν τότε άλλες εποχές ... κι ας πέθανε ο Πωγωνίτης μετά τον Θεόκλητο.
Ο Καριπίδης, στις «Ώρες» του «Πίνακά» του, έγραψε:
Τω καιρώ εκείνω - Ο Χριστός - ο Ιούδας - κι εγώ ο Χριστός βασιλιάς — ο Ιούδας προδότης — κι εγώ διαβάτης απ’ τον καιρόν εκείνο
Είχε την ανάγκη της καλλιέργειας αυτός ο άνθρωπος, το αισθανόσουν όταν σε πλησίαζε να μάθει, να πληροφορηθεί έστω αρπαχτά μ’ εκείνο του το μάτι.
Ύστερ’ από δυο χρόνια ο Θεόκλητος κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική συλλογή του «Νυν και αεί...» μαχητικότερος, για να φτάσουμε στην «Επιστροφή» του, δέκα χρόνια υστερότερα.
Ο «Επίλογος» του «Νυν και αεί...» δηλωτικός:
Εδώ — σταμάτησε ο χρόνος - κι έσκυψε μαζί μας
ν’ αφουγκραστεί τη βροχή — πάνω στους τάφους
Εδώ — σπάσανε οι γύφτοι τις φλογέρες τους
και πήρανε καινούργιους δρόμους
Για να φτάσουμε στον «Επίλογο» της «Επιστροφής»
Ο παλιός πηλός δεν δουλεύεται.
Αφήστε τον στον ήλιο
Να πετρώσει μ’ όλα τα θρύμματα του
Να γίνει μάρμαρο — δίπλα στους ανώνυμους θεούς
Μην επιμένετε — Η πραγματικότητα είναι ένας τόπος
Που μας κρατά με όλα τα επακόλουθα
Για το καράβι μη μιλάτε πια
Ήταν κι αυτή μια άνιση μάχη.
Ήδη, οι στίχοι του ανθίζονται κι άλλα πράγματα — δουλεύονται μορφικά περισσότερο και το υλικό που τους συνιστά ξεκαθαρίζεται, παίρνει τις ορθές διαστάσεις, εξευγενίζεται ποιητικά. Ο ποιητής έχει αρχίσει να τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια του ευπρεπισμού.
Έχω τη γνώμη ότι η συνολική παρουσίαση της εργασίας του Θεόκλητου Καριπίδη είναι μια πράξη δικαιοσύνης απέναντι στη μνήμη ενός ανθρώπου που χωρίς κομπαστικές χειρονομίες φιλοδόξησε να υπάρξει στον αχάριστο χώρο που δυναστεύεται από ποικίλους καταναγκασμούς, αλλά και που προσφέρει την ικανοποίηση του ξεχωριστού πετάγματος, όταν αυτό δίδεται από την πηγή της ζωής, τη φύση. Ο Θεόκλητος είχε το χάρισμα.
Αλήθεια, σκέπτομαι, πόσο μερικοί άνθρωποι που καταπιάστηκαν ή καταπιάνονται με τα γράμματα, θα είχαν να κερδίσουν αν μπορούσε να καθαρίσουν οι ίδιοι, από μόνοι, τον χώρο τους — πόσο...
Ο Θεόκλητος Καριπίδης διέθετε και φαντασία πηγαία και είχε αρχίσει να προσανατολίζεται προς μια προσωπική μυθολογία.
Ο θρακικής καταγωγής λογοτέχνης δημοσίευσε το άρθρο αυτό στις 11-8-1978.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου